گرچه مقصود از کتاب آن فن بوَد
گر توَش بالش کُنی هم می‌شود

لیک ازو مقصود این بالش نبود
علم بود و دانش و ارشادِ سود
(مثنوی مولوی)
https://t.me/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw

بی‌مزد بود و منّت هر خدمتی که کردم
یا رب مباد کس را مخدوم بی‌عنایت
اما مخدوم ما فرهنگ گران‌قدر ایرانی و ادبیات کهن‌سال فارسی است که عنایت آن همواره شامل حال نسل‌ها در گذر تاریخ بوده است و وظیفهٔ ما خادمان این است که روز‌به‌روز علوم و معارف ادبی را به سوی روشمند بودن، به‌روز بودن، دقیق‌تر شدن سوق دهیم تا نسل‌های آینده امکان تماس‌های آسان‌تر و عمیق‌تری با فرهنگ خود را داشته باشند.
(استاد سیروس شمیسا، پیشگفتار کتاب نگاهی تازه به بدیع)
https://t.me/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw

مرض مقاله‌بارگی

یکی از امراض شایع میان شماری از تحصیل‌کردگان و در محیط‌های دانشگاهی، «مقاله‌بارگی» است‌.
برخی‌ها از بس فکر و ذکرشان نوشتن مقالهٔ امتیازدار است، فرصت مطالعه و پژوهش ندارند!
https://t.me/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw

نه وقت تحلیل است و نه من قدرت تحلیل دارم. در فن خطابه هم مهارتی ندارم تا با نوشته‌ها و سخنان پرشور توده‌های مردم را به رأی دادن یا رأی ندادن برانگیزم. یکی از مردم ایرانم و کار اصلی‌ام علم و فرهنگ، و بزرگترین دغدغۀ فکری‌ام سرنوشت علم و فرهنگ در این سرزمین است…

نه وقت تحلیل است و نه من قدرت تحلیل دارم. در فن خطابه هم مهارتی ندارم تا با نوشته‌ها و سخنان پرشور توده‌های مردم را به رأی دادن یا رأی ندادن برانگیزم. یکی از مردم ایرانم و کار اصلی‌ام علم و فرهنگ، و بزرگترین دغدغۀ فکری‌ام سرنوشت علم و فرهنگ در این سرزمین است و سال‌هاست آرزوی روزی را دارم که جز این دو حوزه به چیز دیگری، به‌خصوص به سیاست، فکر نکنم. با این حال وضع اسفباری که در دانشگاه و فرهنگ می‌بینم و با همۀ وجود حس می‌کنم مرا مکلف می‌کند که به امید بهبودی، هرچند اندک، در انتخابات شرکت کنم و رأی خود را به آقای مسعود پزشکیان بدهم و کسانی از نوع خود را هم به این کار تشویق کنم.
از دوستانی که این چند خط را می‌خوانند تقاضا دارم که اگر با گروه‌های دیگری از مردم تماس دارند، و اگر دردهای ایشان را می‌شناسند و زبان ایشان را می‌دانند، سخن ایشان را بشنوند و به ساده‌ترین و عینی‌ترین زبان تأثیری را که رأی دادن یا ندادن به مسعود پزشکیان بر فردای ایشان خواهد داشت برایشان توضیح دهند. انتظار هیچ معجزه‌ای هم نداشته باشند.
(حسین معصومی همدانی)

تجربه‌های رد یا پذیرش مقاله (۱) (دکتر مهدی سعیدی) چند سالی است که کم‌وبیش در جریان انتشار مجلهٔ پژوهش زبان و ادبیات فارسی هستم، یا ویراستار بوده‌ام یا دستیار سردبیر. از سال ۸۷ نیز در اغلب جلسات هیئت تحریریه شرکت کرده‌ام. فکر می‌کنم گاهی بعضی از تجربه‌های…

شعر کیمیاکاری شاعر است با واژه‌ها. این تعبیر آرتور رمبو (۱۸۹۱-۱۸۵۴) را در عمل همهٔ شاعران بزرگ دریافته بوده‌اند، هرچند به گونهٔ نظریه همگان بدان تصریحی نداشته‌اند.
دیوان شمس، خمسهٔ نظامی، شاهنامهٔ فردوسی، دیوان حافظ و غزل‌های سعدی و تمام شاهکارهای ادبیات ما از کلماتی فراهم آمده‌اند که در دست و پای تمام فارسی‌زبانان و فارسی‌دانان جهان ریخته است یا از خلال متون و فرهنگ‌ها می‌توان بدان کلمات دست یافت. آن‌چه دست‌نایافتنی است آن کیمیاکاری و جادویی است که بتواند این تودهٔ انبوه واژه‌ها را به سرحدی شعر برساند و با «مس وجودِ» این پدیده‌های عادی و همگانی، کاری کند که «کیمیای شعر» بیابند و زر شوند.
بی‌گمان همهٔ شاعران بزرگ بر اسرار این کیمیا آگاهی و وقوف داشته‌اند اما درجهٔ کیمیاگری‌شان یکسان نیست و از سوی دیگر «نیّت» ایشان در کیمیاگری نیز بی‌تأثیر نبوده است.
آن‌چه شاعران را در طول تاریخ ادبیات ما عملاً رده‌بندی کرده است، همین دو نکته بوده است: درجهٔ وقوف بر اسرار علم این کیمیا و دیگر «نیت» نهفته در خاطر کیمیاگر.
اگر بگوییم «نیت» در این میان مقامی فراتر از علم کیمیاگری دارد، چندان از تجربه و حقیقت تاریخی به دور نیفتاده‌ایم‌.
انوری و خاقانی دو کیمیاگر بزرگند که در کیمیاگری بالای دست آن‌ها نمی‌توان کسی را تصور کرد و حافظ و خیام نیز دو کیمیاگرند که شاید به عنوان کیمیاگر امتیازی بر خاقانی و انوری نداشته باشند و اگر حمل بر اغراق نکنید، در چشم صاحب‌نظران علم اسرار کیمیا را این دو تن؛ یعنی انوری و خاقانی، بیش از حافظ و خیام می‌دانسته‌اند؛ اما نیت؟ این‌جاست که سرنوشت حافظ و خیام از سرنوشت انوری و خاقانی جدا می‌شود‌.
آن نیت انسانی و بشری که ذهن و ضمیر حافظ و خیام را به خود مشغول داشته با آن «نیت» کوچک و درباری خاقانی و انوری زمین تا آسمان فاصله دارد... .
تمام شاعران را با این دو معیار می‌توان سنجید و راز اقبال مردمان یا بی‌اعتنایی مردمان بدیشان را در تاریخ بازشناخت.

مفلس کیمیافروش، محمدرضا شفیعی کدکنی، ص ۱۰۹-۱۱۱

https://t.me/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw

هོ۪۪۪۪ ᪣ #نو_رباعی**᪣ ོོ۪۪ه  

یادم بده
تا قشنگ
غرقت بشوم
نگذار شنا یاد بگیرم
ای عشق!**#واران #نورباعی@js313

بیت ذیل را در دیوان عطار، چاپ تفضّلی و یک دو چاپ دیگر، نیافتم. اگر آن را در منبعی مکتوب، دیده‌اید، لطفاً بفرمایید:
لشکر خواب آورَد بر دل و جانت شکست
شب، همه‌شب، همدم دیدهٔ بیدار باش

تواضع‌های خودخواهانه

... این یادداشت کوتاه را تا این‌جا نوشته بودم و چاپ شده بود. یک‌بار که برای غلط‌گیری آن را خواندم، از خودم بدم آمد که چه مقدار در همین دو سه صفحه از من و من دم زده‌ام که چنین و چنان کرده‌ام. یادم آمد که مدعی بیست سال انس و الفت با کسی شده‌ام که در ۸۳ سال عمرش یکبار هم کلمۀ «من» و «ما» را بر زبان نیاورد و همیشه برای گریز از «من» و «ما» کلمهٔ «ایشان» را که نشانهٔ غایب بودن از خویش است به کار برد و من نتوانستم بویی از آن معنویت ببرم و اندکی از خودخواهی‌ام بکاهم. فکر کردم که این یادداشت را از نو بنویسم و بر تمام تجلیات من و ما، در این نوشته خط بطلان بکشم اما متوجه شدم که آن فرعون، از جای دیگر خود را نشان خواهد داد؛ یعنی سر را از گریبان تواضع‌های خودخواهانه به در خواهد آورد و از میان تصنع و صنعت ترجیح دادم که آشکارا همچنان که در آغاز، خود را نشان دهد و برهنه از هر جامه‌ای، ظهور کند. تردیدی ندارم که زیانش کمتر است، بی‌گمان کمتر است، به‌ویژه در قیاس با خودخواهی‌هایی که در جامهٔ خداخواهی خود را نشان می‌دهند و حق داشت کسی که دیگری را برحذر داشت از آن قومی که خداخواهی‌شان پردۀ خودخواهی‌هاست.

پیشگفتار استاد شفیعی کدکنی بر اَسرار التوحید، صفحهٔ نه.