🔴 تسلیت بیش از ۸۰۰ نفر از شخصیت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به مناسبت درگذشت دکتر رضا رئیس‌طوسی

▪️به‌نام هستی‌بخش

🔸دکتر رضا رئیس‌طوسی استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران ، از تبار نواندیشان دینی و‌ نسل اول مجاهدین، یار و‌ همراه شریعتی ‌ها و سحابی ها و از فعالان ملی مذهبی در چهاردهم دی ماه با جهان‌هستی وداع گفت و به دیار باقی شتافت .

▪️او کنشگری در عرصه سیاست و علم را با اخلاق گره زد و برای دانشجویان و همرزمان خویش اسوه ای از صبر و متانت و فروتنی بود. بی ادعا علم و تجربه‌ی خود را در طبق اخلاص گذاشت و در آخرین سال‌های واپسین عمر،در سکوت به رواج اندیشه پرداخت . رفتن چنین دوستی سخت و‌جبران ‌ناپذیر است .

🔸این ضایعه را به همسر محترم شان خانم زارع و فرزندان عزیزش سارا و علی رئیس‌طوسی و یاران و دانشجویان این بزرگ مرد تسلیت می گوییم و از خداوند، رحمت و‌ آرامش برای دوست بزرگوارمان طلب می کنیم‌.

🔹مراسم یاد بود دکتر رضا رئیس طوسی:

▫️زمان : روز پنجشنبه مورخ ۲۰ دی ماه ۱۴۰۳ از ساعت ۱۶-۱۴

▪️مکان : مسجد و کانون توحید،خیابان آزادی،خیابان رودکی شمالی(شهدای منا)، خیابان پرچم، پلاک ۷۰

@cheshmandaz_iran

متن و اسامی امضاکنندگان:

https://B2n.ir/f55661

🔷🔸«انقلاب درونی یا دادوستد قدرت‌های بیرونی؟
(درس دیگر «إسقاط نظام» إسقاطی در سوریه)»

🖋احسان شریعتی

تسلیم شدن سریع رژیم اسد و فرار ناگهانی نامبرده و رفتار منافقانه‌ی قدرت‌های کوچک‌وبزرگِ همسایه و غیرهمسایه، جملگی به‌روشنی نشان از یک معامله‌ و ساخت‌وپاختِ چندجانبه دارند (البته با حذفِ ایران).
پیش‌تر نوشته بودیم: «این که قدرت‌های بزرگ(به مثابه‌ی شرطِ بیرونی)، به چه میزان در میدان نقشِ تعیین‌کننده بازی کنند، بستگی دارد به قابلیتِ مبنایِ درونی.» بلافاصله باید افزود که ارائه‌ی عکسِ فرمول نیز صادق است: تضادِ درونی بدونِ شرایطِ مناسبِ بیرونی، شرط لازم اما نه کافیِ تغییروتحولِ وضعِ موجود و نظمِ حاکم است. معمولا تمایل داریم یک سویه‌، یا درون و یا برون را بنگریم و جنبه‌ی دیگر معادله را نادیده انگاریم.
اکثریتِ ملت‌ها از استبدادِ داخلی و مداخله‌ی خارجی خسته و ناراضی اند؛ و اگر دیکتاتوری نظامی-پلیسی «غیردینی»(و به‌اصطلاح رایج، سکولار یا لائیک) باشد، مردم واکنشی مذهبی از خود نشان می‌دهند و اگر دینی یا ایدئولوژیک باشد به‌عکس، اعلام برائت و «بیزاری از دین و آئین شما» می‌کنند.
این نارضایتی و بحرانِ مشروعیت که به‌میزانِ آگاهی درونی از ناهنجاری‌ها تشدید می‌شود، اما، به‌تنهایی برای تغییروتحولِ اساسی کافی نیست؛ و با پشتیبانی قدرت‌های خارجی، گاه تقویت و گاه تحریف(انحرافِ هدایت) می‌شود. یک موردِ فجیع و آشکار، از میانِ نمونه‌های بسیار، «انقلاب» لیبی بود که از چاله‌ی یک دیکتاتوری مرفه و مضحک، به یُمن مداخله‌ی «خیرخواهانه و پیشگیرانه»ی فرانسه و آمریکا، به چاه «ویلِ» تجزیه و تفرقه، جنگِ داخلی و نیابتیِ خارجی، توسطِ آدم‌خواران اجاره‌ای شبه‌مذهبی و شبه‌قومی، درغلتید و دیگر بار انقلاب به ارتجاع «قلب» و تقلب شد!
قدرت‌های مداخله‌گر غربی و شرقی هم از آن پس نسبت به عواقب اقدامِ خود سکوت پیشه کردند و در غیابِ خبریِ مطلق پیرامون سرنوشتِ کنونیِ‌ مردم و منطقه، مهم برایشان فقط این‌ بود که مجاری نفت و گاز گشوده باشند و در امنیت بمانند!
مارکس زمانی در شاهکار خود «هجدهم برومر لویی بناپارت» می‌نوشت:
«انسان‌ها خود سازندگانِ تاریخِ خویش‌اند، اما نه به‌دلخواه و در شرایطی که خود انتخاب کرده‌ باشند، بل‌که در شرایطی که مستقیما از گذشته برایشان به ارث رسیده و عرضه‌شده است. سنّتِ تمامِ نسل‌هایِ مُرده همچون وزنی بس سنگین بر مغزِ زندگان بار می‌شود. و حتی آن‌گاه که گویی دلمشغولِ دگرگون‌سازیِ خویش و امور عالم هستند و آفریدنِ چیزی کاملا نو، درست در همین دوران‌هایِ بحرانِ انقلابی است که با ترس‌ولزر ارواحِ گذشتگان را احضار می‌کنند، نام‌های‌شان، شعارهای‌شان، جامه‌های‌شان را به‌عاریت می‌گیرند تا با این آرایش محترمانه و با این زبانِ عاریتی بر صحنه‌ی نوینِ تاریخ ظاهر شوند.»
در سوریه‌ی امروز و پیروز نیز کم نیستند ارواح معاویه‌ها و یزیدها،..و شمر بن‌ ذی‌الجوشن‌هایی که بیدار و احضار شده‌اند تا به بهانه‌ی انتقام از علوی‌های بی‌دین، با احیای نواُموی‌گری، به‌جانِ اقلیت‌های مذهبی و قومی دیگر بیافتند و این بار جشن «علی‌کشون» بگیرند و حمامِ خون راه بیاندازند.
بر فرازِ این معرکه‌ی برادرکشی «هفتادودو فرقه‌»ی «ملل و نحل»، از نومقدونی و نوساسانی گرفته، تا نوصفوی و نوعثمانی و اکنون «نواُمَوی»، ..، هواپیماها و تانک‌های نوصهیونی است که بی‌وقفه و بی‌رحمانه به‌سوی ما در شرق به پیش می‌تازند و بر سر راه خود همهٔ سرزمین‌ها و ارتش‌های بالقوه متخاصم را یکی پس از دیگری شخم می‌زنند و به ریش همه‌، از کسری و قیصر تا سلطان و خلیفه‌، می‌خندند!
و این خطر بر سر راه انقلاب‌های «زودرس»، درسی دیگر نه به حاکمان که به محکومان می‌دهد که نحوه‌ی تغییروتحول‌خواهی و شیوه‌ی بدیل‌ و جانشین‌سازی برای تضمینِ نیل به توسعه، عدالت و آزادی، مهم‌تر است از «پیروزی»های فوری به هر قیمت: از مداخله‌ی خارجی و خدمت و خودفروشی به قدرت‌های رقیب و متخاصم گرفته تا به‌کارگیریِ «نقدِ سلاح» و جنگ‌افروزی و استفاده از زبانِ کینه و نفرت و قهر و خشونت، برای حلِ تضادهای داخلی.
مردم‌سالاری شورایی و جبهه‌ای ملی و مردمی در میهن و منطقه‌ی ما، پیش از پیروزی بر بالا، از پایین و به تدریج، از «همین‌جا و هم‌اکنون»، در میان مردمِ میهن و منطقه، از هر تبار و مرام، شروع و گام به گام ساخته و آزموده می‌شود.

#معامله_قرن
#نو_اموی
#إسقاط_نظام
#پیروزی_زودرس
#احسان_شریعتی

✅ @Dr_ehsanshariati

🔷🔸"آلوده‌ترین شهر جهان؟
(مرگ بر آلوده سازان! زنده باد تعطیلات!)"

🖋احسان شریعتی

کسب مقام اول جهان در «اختناق»، ناشی از آلودگی هوا، توسط تهران، «شهری برای همه»(و هیچکس)، و پیش افتادنش از کلکته، ما را به‌یاد فرمولی انداخت که روزی در هند از یک هندی در توصیف شهرش شنیدیم: «جمعیت، آلودگی، فساد»(PPC : Population/Pollution/Corruption). خوشبختانه ما چنان جمعیتی نداریم و در مقام فساد هم نمیدانیم کدام برتریم، اما قدر مسلم اینست که در آلودگی هوا، «هنر نزد ایرانیان است و بس»! بر این آلودگی هوایی «آلودگی صوتی» زمینی را نیز باید افزود: به‌ویژه هنگامی که به‌جای ارائهٔ راهِ حلِ عملیِ مسئله و برون‌رفت از بحران، برایش «همایش» می‌گذاریم و پیرامونش «فرمایش»های علمی-قابل انتشار در مجلاتISI - می‌فرماییم و، به تعبیر فیلسوفمان مرحوم فردید، «درایش» می‌ورزیم (که البته از شنیدن داد و فغان «ضایعاتی خریداریم»، از کله سحر تا بوق سگ، شیرین‌تر است)!
این که به زبان «طنز» روی می‌آوریم از آن‌روست که مسئولانِ ما زبانِ جد را زیاد جدی و به بازی نمی‌گیرند و نیز «حسب دستور» مقام محترم دادستان انقلاب، دلسرد کردن مردم، در این روزها و من‌بعد «جرم» هم محسوب می‌شود. لذا، برای آرامش و دلشاد کردن مردم در این دنیا و در جسم هم اگر نشد، برای آمرزشِ روان در آن دنیا و در آخرت، بیاییم زبان خشونت و عصبانیت را کنار بگذاریم و به زبان بی‌زبانی که فرحبخش و انبساطآور است علیه «شخصِ ناشناس» طرحِ دعوی کنیم. ناشناس از آن‌رو که در کشور ما مسئولان، به دلیل گسترده‌تر بودن اطلاعات و آمارشان، بیش از منتقدان شاکی و در «اپوزیسون» هستند!
دیروز معاون وزارت بهداشت اعلام کردند که «سالانه ۷۰۰۰ تهرانی بر اثر آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند». آخر، صهیونیسمِ نسل‌کش و امپریالیسم جهان‌خوار و استبداد و ارتجاع منطقه، جملگی و دست‌در‌دست هم توانسته‌اند هر سال این قدر از تهرانی‌ها قربانی بگیرند؟!
بگذریم! به‌جایِ پرگویی ببینیم راهِ حلِ عملی و برون‌رفتِ جدی از بحران و بُن‌بستِ «انسداد» و «اختناق»(نه سیاسی که آلودگیِ هوایی و زمینی و آبی و آتشی-برقی) کدام است؟
در یک کلام، «تنها رهِ رهایی»، نه «اصلاح» است و نه «انقلاب»، بل‌که همین است که «دولت» و «نظام» (پس از رسیدن به «وفاقِ میلی») یافته اند: اعلامِ تعطیلِ عمومی و برون‌رفت از خودِ شهر!
زیرا، «ما آزموده‌ایم در این شهر بختِ خویش، بیرون کشید باید از این وَرطه رَختِ خویش»!
زیرا، ما فرزندان مادرِ طبیعت و «از سلاله‌ی درختانیم، تنفس هوای مانده ملولمان می‌کند»!
نه تنها مردم باید از این شهر (در) بروند که به طریق اولی، اگر خود دولت هم از پایتخت برود می‌شود «نور علی نور»! (أصلا مگر زمانِ «سلطنت» است که «پایِ تخت» داشته باشیم؟)
خلاصه، اگر همه دست از این کارهای بی‌ثمر سابق‌شان بشویند و «تعطیل» عمومی اعلام شود، خواهیم دید که مشکلات دیگر(حتی اقتصادی و اجتماعی، و به طریق اولی،فرهنگی، حقوقی و سیاسی)، هم حتما حل و قطعا فصل خواهند شد. چگونه؟ در یادداشت‌های بعدی توضیح خواهیم داد. فعلا فقط به نتیجهٔ این اقدام انقلابی، اعلام تعطیل عمومی، کار داریم:
در تعطیلات، خواهیم دید که چگونه انسداد راه‌ها تبدیل به گشایش می‌شود، و فضای اختناق بدل به تنفس هوای پاک، و دادوستد اقتصادی به امکان جابجایی، و ..، با بازگشتِ بانوان به منازل، «بزرگترین» معضل حقوقی-قانونی و اخلاقی-اجتماعی ما («حجاب و عفاف») هم به‌شکل مسالمت‌آمیز حل می‌شود و اما باز هم مهمتر، با رفتن دولتمردان از شهر، مردم مشکلاتشان را بینِ هم (مثل زمان ترافیک بدون پلیس سر چهارراه‌ها)، بهتر حل می‌کنند و در نتیجهٔ این‌همه، سرانجام، دهانِ منتقدان هم، اعم از «برانداز» و «ورانداز»، بسته می‌شود و بهانهٔ وجودِ «استبداد» (دینی و سیاسی) بلاموضوع!
پس، زنده‌باد تعطیلات!
مرگ بر آلوده سازی آب و هوا و خاک و آتش!

#آلودگی_هوا
#اختناق
#احسان_شریعتی

✅ @Dr_ehsanshariati

??ناسیونال -نوصفویسم

?? گفتگو با:
احسان شریعتی( پژوهشگر و مدرس فلسفه)

?اخیرا حمله به موجودی به نام «چپ» سکه روز برخی مطبوعات رسمی کشور شده است. همنوایی تکراری آنها با برخی فعالان حوزه های سیاست، اقتصاد، بازار، تجارت و حتی دین نه جدید است نه بدیع. جریان اقتصادی راست افراطی، مطابق عادت چند ده ساله اش به جای پاسخگویی درباره نتایج حاکمیت مطلقش بر اقتصاد کشور در همۀ سطوح و‌ دولت ها در ۳۵ سال گذشته و در برخی سطوح در دهۀ قبل از آن، حمله به موجودی ناموجود در ساختار قدرت به اسم «چپ» را ادامه داده است. مؤتلفین فکری این جریان در شاخه هایی متعارض  در داخل و خارج از این حمله حمایت کرده اند. 

?"بنیاد فرهنگی دکتر علی شریعتی" گفتگوهایی را با پژوهشگران حوزه های مختلف علوم انسانی درباره نسبت آرای جریان چپ، تفکرات چپ مذهبی و علی شریعتی با بیلان چهل و چند سالۀ سیاست و اقتصاد مستقر انجام داده است تا روایتی دموکراتیک تر از دیروزی که یک دست و تک پارچه تعریف می شود، ممکن گردد.

#نئولیبرالیزم
#چپ
#نئوشریعتی
#ناسیونالیزم_صفوی
#سنت_گرایی
#نوصفوی_گرایی
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
? @Shariati_SCF

دیپلماسی ملی شهید فاطمی

به قلم احسان شریعتی:

?این دیپلماسی ملی در برابر دو گرایش دیگر در سیاست خارجی متمایز می‌شود: یکی، سیاست سازش و مماشات و معامله‌گری سبک بازاری، که در تاریخ معاصر ایران در مشی قوام‌السطنه نمود می‌یافته است (و در نظام کنونی نیز جناح‌ و فراکسیون‌های پراگماتیست موسوم به سازندگی و «اعتدال‌گرا» و ..، به‌دنبال این خط‌مشی اند) ؛ دیگر، سیاست به‌اصطلاح «سازش‌ناپذیری» که زمانی حزب توده و زمانی دیگر جناح موسوم به «خط امام»، و بعدها «اصول‌گرایان» حامی دولت پیشین، و امروز «دلواپسان» پیشه کرده و می‌کنند و نتایج آن را دیده‌ایم و می‌بینیم.

? در برابر سیاست‌های خارجی «چماق و هویج» (carrot & stick)، دیپلماسی ملی و مردمی، در اجتناب از دو بیراههٔ انحرافی فوق، «راه سومی»، جز تقویت همبستگی ملی (اتحاد جبهه‌ای‌ در داخل) و بین المللی ندارد (فراخوان به سازمان‌های مردم‌بنیاد غیردولتی، اتحادیه‌های صنفی، نهادهای حقوق‌بشری و..، به صحنه آمدن روشنفکران و جوامع مدنی در جهت بسیج افکار عمومی جهان).

این نشست با حضور شش سخنران به بررسی ایده دانشگاه کانتی پرداخت.

دکتر رضا ماحوزی، دبیر نشست، به اهمیت برگزاری این جلسه به‌عنوان مقدمه‌ای بر کنگره «کانت و جهان معاصر» اشاره کرد.
دکتر منوچهر صانعی به نقش دانشگاه در تحقق عقلانیت و وضعیت مدنی اخلاقی پرداخت.
دکتر حسینعلی نوذری پیوندهای دانشگاه‌های قرن بیستم با تحولات فرهنگی اروپا را بررسی کرد.

دکتر احسان شریعتی مفهوم «نزاع» در رساله کانت را تحلیل و آزادی دانشکده فلسفه را شرط استقلال دانشگاه دانست.
خانم دکتر زهره سعیدی رابطه فرهنگ و دانشگاه را توضیح داد و دکتر امیرحسین خداپرست شرایط لازم برای دانشگاه فضیلتمند را بیان کرد.

در پایان، دکتر ماحوزی بر ضرورت حفظ استقلال دانشگاه تأکید کرد تا عقل و دانش به رشد خود ادامه دهند. این نشست فرصتی برای بازنگری در ایده‌های کانت و تأثیر آن بر دانشگاه‌های معاصر بود.

• گزارش نشست کربن-هایدگر در دانشگاه «می جی» توکیو:

به دعوتِ دانشگاه «می جی» توکیو، در تاریخ ۹ تیر ماه ۱۴۰۳، کنفرانسی با موضوع "سنجش خوانش کُربن از فلسفۀ هایدگر"، با سخنرانی دکتر احسان شریعتی، مدرس فلسفه، و حضور پژوهشگران و دانشجویان رشته های فلسفه و ایرانشناسی و اسلامشناسی تشکیل شد.
در ابتدا، دکتر بهمن ذکی پور، استاد دانشگاه میجی، تاریخچۀ مختصری از روند ترجمۀ آثار هانری کُربن و علی شریعتی را توسط فرهیختگان ژاپنی ارائه کرد و سپس، جهت آشنایی بیشتر مخاطبین با موضوع جلسه، فیلم «مستشرق» (پرترۀ هانری کربن)، به کارگردانی مسعود طاهری، به نمایش درآمد.
سخنان دکتر بهمن ذکی پور:
مترجمِ تنها اثر ترجمه شدۀ هانری کربن به زبان ژاپنی «تاریخ فلسفه اسلامی» و همین طور نخستین معرف اندیشۀ علی شریعتی به ژاپنی، مرحوم پروفسور توشیو کورودا بوده است. کورودا در سال 1974 به درخواست استاد خود، توشیهیکو ایزوتسو، فیلسوف و اسلام شناس نامدار ژاپنی، تاریخ فلسفه اسلامی هانری کربن را به ژاپنی ترجمه کرده است. علاوه بر این به نظر می آید که کورودا در سال 1980 در کتاب "قلب اسلام" خود، برای نخستین بار اندیشۀ شریعتی را به ژاپن معرفی نموده است. البته باید توجه داشت که نخستین معرف اندیشۀ کربن به ژاپن، ایزوتسو است که تقریبا در تمامی آثار فلسفی او، ارجاع یا بحثی پیرامون نظریات فلسفی کربن وجود دارد.
ذکی پور به این نکته نیز اشاره کرد کۀک سال پس از انتشار کتاب "قلب اسلام" شاگرد دیگر ایزوتسو، پروفسور آکیرو ماتسوموتو، متن سخنرانی "خود سازی انقلابی" شریعتی را به طور کامل از فارسی به ژاپنی ترجمه و در مجله "مطالعات اقتصادی آسیا" منتشر ساخته است. همین طور خانم دکتر هیده کو ساکورایی، با انتشار ترجمۀ ژاپنی گزیده ای از درس های اسلام شناسی تهران و مشهد، در سال 1997، جامع ترین اثر از شریعتی را در زبان ژاپنی فراهم آورد.
در سال های اخیر نیز خانم دکتر کونومی مورایاما با انتشار کتاب "تنهایی و راز" دیدگاه های موسوم به "کویریات" علی شریعتی را به زبان ژاپنی معرفی کرده است.
دکتر احسان شریعتی:
کُربن بواسطۀ ترجمۀ برخی از آثار هایدگر مانند "متافیزیک چیست؟" و گزیده هایی از "هستی و زمان" و ..، پیشگام شناساندن اندیشه و آثار هایدگر در فرانسه به شمار می آید که بر بسیاری روشنفکران و متفکرانی چون ژان-پل سارتر تاثیر گذارده است.
یکی از مهمترین کلید-واژه های برگرفته از هایدگر و برساختۀ کُربن به فرانسوی، "دازاین" است که آن را به "Réalité Humaine" (واقعیت -حقیقی-انسان) ترجمه کرده، و به درکِ او از "حضور" در فلسفۀ "اشراق" سهروردی بازمی گردد. "واقعیت-حقیقت" پدیدۀ انسانی نزد کربن نه تاریخ واقعیتِ انضمامی اینجهانیِ انسان و مردمان، بل مبتنی بر درکی فرا-تاریخی قدسی hiérohistoire و مشابه با ادوارِ «تاریخ مندی تقدیری» هایدگر و یا ظهور ادوار و اسمای الهی (نزدِ ابن عربی) است. از این رو، کربن "حضور" را در پرتو "روشنگاه" وجود Lichtung - Anwesenheitدر «مشرق» معنوی(و نه جغرافیایی)، یا در "اقلیم هشتم" («ناکجاآباد») سهروردی در می یافت.
شریعتی پس از بررسی تأثیرپذیری های کربن از هایدگر، در دو سطح روش شناسی (پدیدارشناختی-هرمنوتیکی، با بهره گیری از معادل آن در سنت عرفانی شرقی، یا روش «تأویل»)، از سویی؛ و نیزدر سطح هستی شناختی-اُنتولوژیک-، از دیگر سو، با الهام از تبیین هایدگری زمان مندی و تراز-تاریخیّت (و برساختن معادل «هیستوریال» در برابر هسیتوریک در زبان فرانسوی)، به تشریح روش و بینش مثالین یا «خیالین»(ایماژینال) هانری کربن، و جهان میانیِ «روان» (عالمِ «ملکوت» در برابر دو جهانِ محسوس «مُلک» و معقولِ «جبروت») و «فلسفۀ نبوی» کربن و اهمیتِ نقشِ میانجی ها، از «فرشته شناسی» مزدایی تا «امام شناسی» شیعی، پرداخت و به این نکته اشاره داشت که کربن این نوع خوانش «از هایدگر تا سهروردی» را در سپهر «تشیع باطنی» یا «اسلام -معنوی- ایرانی» با تبیین زمانِ انفسیِ "انتظارِ ظهورِ" امامِ غایب تفسیری تازه کرده است.
شریعتی در پایان به نقدِ خوانشِ غیرتاریخی-غیراجتماعی کربن از فلسفۀ اگزیستانس و روش پدیدارشناسی از سویی و برداشت وی از «عرفان نظری» و «وحدت وجود» از دیگر سو، و نقد پروژۀ «نوافسون زایی» هانری کربن (در برابر «افسون زداییِ» مدرنیته وبری)، از منظر فلسفه سیاسی و گرایش بازگشت سیادت های سنتی اقتدارگرا (سلطنت و خلافت و..)، و خطر تصرف این گقتمان توسط سنت گرایی های سیاسی شده یا بنیادگرایی های قومی و مذهبی.
بخش پایانی کنفرانس با پاسخ به پرسش های حضار به انجام رسید.

به پاسِ معلمانِ «برکنار»

? احسان شریعتی

12 اردیبهشت 1340، یک دبیر فلسفه، دکتر ابوالحسن خانعلی، در جریان تحصن معلمان کشور در برابر مجلس شورای ملی به‌ضرب گلوله‌ی پلیس کشته شد و دو روز بعد معلمان با صدور قطع نامه‌ای، این روز را، به‌مناسبتِ شهادت آن آموزگار و اعتصاب موفقیت‌آمیز خود، "روز معلم" نامیدند.
12 اردیبهشت 1403، هنوز و باز مبارزه‌ی صنفی، تجمع و اعتصاب معلمان برای دفاع از حقوق و کرامت خویش ادامه دارد، و کارزارهای سراسری برای آزادی شماری از معلمان زندانی.
در این میان و میدانِ ارج‌ناشناسی تاریخی و تلاش‌های تحسین و تألم‌انگیز معلم‌ها، تأمل و تأسف‌انگیزتر موقعیت آموزگاران و استادانی است که به‌بهانه‌های سیاسی-اعتقادی، در نظام‌های سابق و لاحق، از ادامه‌ی کار و انجام حرفه‌ی خود محروم و محذوف شده‌، می‌شوند، و خواهند شد.
و از آنجا که این روز در ایران مصادف با روز جهانی کارگر است (هرچند به‌خلاف جهان «جشن کار» تعطیل نیست)، می‌توان میان کارگرانِ «بیکار»شده و معلمانِ از کار «برکنار» گشته مقایسه‌ای «مع‌الفارق» کرد، یعنی با وجود این «تفاوت» که بر دومی ستمی مضاعف روا داشته‌اند: زیرا بیکاری کارگر در «بازارِ کار» امری موقتی، نسبی (وابسته به تخصص)، و به‌تعبیر حکیمان «عارضی» است، اما معنای منع نمودن معلم از تعلیم، دعوت اوست به تغییر ماهیت کار یا «خویشکاری» او!
در زمانه و زمینه‌ای که جنایت جنگی (کشتار جمعی و نسل‌کشی) در منطقه‌ی ما حرف اول را در جهان می‌زند، در کشور ما به‌جای سخن پراکندن از فرهنگِ همبستگی معنوی و مودّتِ ملی، پریشانی مسئولان شریعتمدار، همچنان پنهان‌ساختن تار مو بر سر زنان است، و لذا، آیا «طبیعی» نیست که در همان حال که سرزمین‌های وسیعی در شهرها روحانی‌خواری-و-خصوصی‌سازی می‌شوند، استادان یا دانشجویانی به‌جرم بد-یا-بی‌حجابی از تدریس-یا-تحصیل محروم‌، بازداشت، جریمه، تحقیر، و ... شوند؟!
در سالروز بزرگداشت «شیخ اجل»، استاد سخن(از اول اردیبهشت)، می‌بایست بار دیگر با هم‌او همسرایی کرد که:
سعدی حجاب نیست تو آیینه پاک دار،
زنگارخورده چون بنماید جمال دوست؟!

#روز_معلم
#روز_کارگر
#نسل_کشی
#حجاب_اجباری
#احسان_شریعتی

? @Dr_ehsanshariati