🍁 یک‎چهارم مهاجران در آلمان در خانه اصلاً آلمانی حرف نمی‌زنند

براساس نظرسنجی منتشرشده از سوی اداره آمار فدرال در آلمان، ۷۷ درصد ساکنان این کشور در چهاردیواری خانه‌های‎شان آلمانی حرف می‌زنند. این در حالی است که در میان خانواده‌های مهاجر (کسانی که یا خودشان و یا پدر و مادرشان پس از سال ۱۹۵۰ به آلمان مهاجرت کرده‌اند) تنها ۲۲ درصد در داخل خانه آلمانی حرف می‌زنند.

۱۷ درصد ساکنان آلمان داخل خانه‌های‎شان به بیش از یک زبان صحبت می‌کنند. از میان این گروه، زبان غالب در خانه برای حدود یک‎چهارم (۲۶ درصد) آلمانی و برای حدود سه‌چهارم (۷۴ درصد) زبانی غیر از آلمانی است.

در میان کسانی که در داخل خانه زبان غالب‎شان زبانی غیر از آلمانی است، ۱۴ درصد به زبان ترکی، ۱۲ درصد روسی و ۹ درصد عربی صحبت می‌کنند.

از میان ۲۱ میلیون و ۲۰۰ هزار آلمانی با سابقه مهاجرت حدود نیمی از آنها (۵۴ درصد) در کنار آلمانی حداقل به یک زبان دیگر هم در خانه حرف می‌زنند. حدود یک‎چهارم افراد با پیشینۀ مهاجرت (۲۴ درصد) در خانه اصلاً آلمانی حرف نمی‌زنند.

©️ از: دویچه‎وله فارسی (۱۴۰۳/۱۱/۳۰)

#️⃣ #زبان_آلمانی #زبان_و_مهاجرت

🍁 تحقیقات دی‌ان‌ای منشأ زبان‌های نیمی از جمعیت جهان را پیدا کرد

▪️زبان‌های هندواروپایی امروز به ساکنان کوه‌های قفقاز شمالی و منطقه ولگای سفلی باز می‌گردد

✍🏻 ویشوام سانکاران:

براساس یک بررسیِ جدید دی‌ان‌ای، زبان‌های هندواروپایی، که امروزه تقریباً نیمی از جمعیت جهان به آنها سخن می‌گویند، ریشه در جمعیتی باستانی دارند که در کوه‌های قفقاز شمالی و منطقه ولگای سفلی زندگی می‌کردند. این خانواده‌های زبانی، از جمله زبان‌های ژرمنی، هندوایرانی و سلتی، از زبانی مشترک به نام هندواروپایی اولیه تکامل یافته‌اند که خاستگاه آن همواره در هاله‌ای از ابهام بوده است.

پژوهشگران دانشگاه وین در این بررسی جدید، نمونه‌های دی‌ان‌ای ۴۳۵ نفر را از محوطه‌های باستان‌شناسیِ سراسر اوراسیا، که بین ۶۴۰۰ پیش از میلاد تا ۲۰۰۰ پیش از میلاد قدمت داشتند، تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که یک جمعیت باستانی تازه‌شناخته‌شده که در سبزدشت‌‌ [یا همان استپ‌] علفزارهای قفقاز و ولگای سفلی زندگی می‌کرد با تمامیِ جمعیت‌های مدرن گویشور زبان‌های هندواروپایی ارتباط داشته است.

براساس این مطالعه، که روز چهارشنبه در مجله «طبیعت» (Nature) منتشر شد، جمعیت باستانی، که اکنون «سی‌ال‌وی» (CLV) نامیده می‌شود، بین ۴۵۰۰ تا ۳۵۰۰ پیش از میلاد زندگی می‌کرد. مطالعات پیشین نشان داده‌اند که فرهنگ گورچالی [یا اصطلاحا یامنا]، که در استپ‌های پونتیک ـ کاسپین در شمال دریای سیاه و دریای کاسپین شکوفا شد، از حدود ۳۱۰۰ پیش از میلاد به اروپا و آسیای مرکزی گسترش یافت.
مهاجرت آنها موجب پدیدارشدن «نیاکان استپی» در جمعیت‌های سراسر اوراسیا بین ۳۱۰۰ پیش از میلاد و ۱۵۰۰ پیش از میلاد شد و بیشترین تأثیر را بر ژنوم انسان‌های اروپایی در میان تمامیِ رویدادهای جمعیتی ۵۰۰۰ سال گذشته داشته است. حرکت مردم یامنا در این مسیر عموماً عامل اصلیِ گسترش زبان‌های هندواروپایی شناخته می‌شود. با این‌ حال، یک شاخه از زبان‌های هندواروپایی ـ یعنی زبان‌های آناتولی ـ هیچ‌گونه نیاکان استپی را نشان نمی‌دهد.

زبان‌های آناتولی، از جمله زبان هیتی (Hittite)، قدیمی‌ترین شاخۀ زبان‌های هندواروپایی به شمار می‌روند که از دیگر شاخه‌ها جدا شده و برخی از ویژگی‌های کهن زبانی را، که در سایر شاخه‌ها از بین رفته‌اند، حفظ کرده‌اند. پژوهشگران دریافتند که این گروه از زبان‌ها از مردمی منشأ گرفته‌اند که پیش‌تر توصیف کاملی از آنها ارائه نشده بود.

این مطالعه جدید، این گروه زبانی را تا جمعیتی باستانی ردیابی کرد که بین ۴۵۰۰ پیش از میلاد و ۳۵۰۰ پیش از میلاد در استپ‌های میان کوه‌های قفقاز شمالی و بخش پایینیِ رود ولگا زندگی می‌کردند. تحلیل دی‌ان‌ای نشان داد که ۸۰ درصد تبار مردم یامنا از این گروه جمعیتی نشأت گرفته، گروهی که همچنین با یک‌دهم تبار گویشوران هیتی در آناتولیِ مرکزی عصر برنز مرتبط بوده است.

رون پینهاسی، یکی از نویسندگان این مقاله از دانشگاه وین، گفت: «بنابراین، گروه سی‌اِل‌وی را می‌توان با تمامیِ جمعیت‌های هندواروپایی‌زبان مرتبط دانست و این گروه بهترین نامزد برای جمعیتی است که به زبان هندوآناتولی، نیای مشترک هیتی و تمامیِ زبان‌های هندواروپایی متأخرتر، صحبت می‌کرد.»

این بررسی همچنین نشان داد که ادغام زبان پیش‎ـ‎آناتولی ـ هندواروپایی، که میان مردمان آناتولی و هندواروپایی مشترک بود، بین ۴۴۰۰ پیش از میلاد و ۴۰۰۰ پیش از میلاد در میان جوامع سی‌اِل‌وی به اوج خود رسید.

دکتر پینهاسی گفت: «کشف جمعیت سی‌اِل‌وی، به‌منزله حلقۀ گمشده در ماجرای [زبان‌های] هندواروپایی، نقطۀ عطفی در پژوهش ۲۰۰ساله برای بازسازیِ خاستگاه‌های هندواروپاییان و مسیرهایی است که این مردم از طریق آنها در سراسر اروپا و بخش‌هایی از آسیا گسترش یافتند.»

©️ از: ایندیپندنت فارسی (۱۴۰۳/۱۱/۲۳)

? بازگشت هیئت مؤلفان لغت‌نامه به مؤسسه دهخدا

سیدحسین حسینی، سرپرست دانشگاه تهران، با ابراز خرسندی از دیدار با مؤلفان، استادان و مفاخر فرهنگ و ادب فارسی حاضر در جلسه گفت: امروز یکی از شادترین روزهای زندگی من است، چرا که در جمع کسانی هستم که همه با شور و شعفی پایان‌ناپذیر در راه اعتلای فرهنگ ایرانی و زبان فارسی کوشیده‌اند. درخواست ما از شما بزرگواران این است که همچنان سایهٔ مهر و عنایت خود را نسبت به مؤسسهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا تداوم بخشید و مؤسسه را در انجام مأموریت‌های مهمش یاری دهید.

محمود بی‌جن‌خان، رئیس مؤسسهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا و مرکز بین‌المللی آموزش زبان فارسی، نیز با قدردانی از حضور سرپرست دانشگاه تهران در این نشست صمیمی گفت: تلاش بنده در دورۀ پیشین مسئولیتم در مؤسسه این بود که در اجرای مأموریت‌های مؤسسه، رویکرد تازه‌ای در پیش بگیریم. تهیۀ طرح جدید برای تدوین لغت‌نامه، طراحیِ سامانۀ فارسی‌آموز دهخدا، برگزاری رویداد جایزه دهخدا و جشنوارۀ زبان فارسی برای فارسی‌آموزان ۵۲ کشور، از جمله نتایج این تغییر رویکرد بود.

وی در ادامه به برخی مشکلات به‌وجودآمده در مؤسسه نیز اشاره کرد و گفت: تعطیلیِ بخش مؤلفان، تغییر ساختار تشکیلاتی مؤسسه برخلاف اساسنامۀ مصوب ۱۳۹۶ و انتقال کارکنان به بخش‌های دیگر دانشگاه، بخشی از این مشکلات طی چند سال گذشته بود. خوشبختانه سرپرست محترم دانشگاه تهران تدبیری اندیشید تا مؤسسه بتواند دوباره به وظایف ملیِ خود بپردازد. فعال‎شدن دوبارۀ بخش تألیف، تغییر ساختار و تشکیلات اداری و استقرار مجدد معاونت اجرایی، بازگرداندن کارکنان به مؤسسه و تبدیل وضعیت مدرسان به مربی، از جمله اقدامات بایسته برای احیای مؤسسه است. افزون‎بر این، با توجه به تغییر شیوۀ تألیف لغت‌نامه و همچنین آموزش زبان، ایجاد یک معاونت فناوری در مؤسسه ضروری است.

محمدرضا شفیعی کدکنی، استاد ممتاز دانشگاه تهران، نیز در این جلسه گفت: ممکن است بازگشتِ مؤسسه لغت‌نامۀ دهخدا به روال اصلی و عادی خود یک اتفاق معمول اداری تلقی شود، اما برای دوستداران فرهنگ فارسی و ملی می‌گویم که این یک امر و واقعه بسیار مهم و تاریخی است که مؤسسه به روال طبیعی و تاریخی خود بازگشته است و می‌تواند فعالیت خود را از سر بگیرد.

ژاله آموزگار، استاد پیش‌کسوت دانشگاه تهران نیز در سخنانی پیشنهاد داد مؤسسۀ لغت‌نامه دهخدا به‎عنوان «میراث فرهنگی» ثبت شود. وی گفت: همیشه افتخارم این بود که استاد دانشگاه تهران هستم. اما دورانی هم آمد که سعی کردم خاموش بمانم، ولی امروز دوباره به عضویتم در دانشگاه تهران افتخار می‌کنم. مؤسسۀ لغت‌نامۀ دهخدا اهمیت و تأثیری عظیم در فرهنگ ما داشته است و شایسته است که به‎عنوان میراث فرهنگی ثبت شود.

دکتر آموزگار دربارۀ اهمیت و ارزش کوشش‌های علی‌اکبر دهخدا خاطرنشان کرد: علامه دهخدا این لغت‌نامه را بر روی تکه‌های کاغذ نوشت و با تلاشی خستگی‌ناپذیر بنیان این مؤسسه را گذاشت. عشقی که او به پای این لغت‌نامه گذاشت به ما نیز رسید و ما نیز عاشقانه در اینجا فعالیت کردیم. اگر پایۀ این مؤسسه با عشق گذاشته نشده بود، گردهمایی امروز شکل نمی‌گرفت. اما «شد آنکه که اهل نظر بر کناره می‌رفتند» و این فقط به برکت علامه دهخداست که درود بر روانش باد.

آموزگار افزود: در ایران کارها معمولاً به صورت انفرادی انجام می‌شود، ولی دهخدا هنگامی که اینجا را بنیان گذاشت، گروهی را گرد آورد که میراث فارسی را پاس بدارند. خود دانشگاه تهران نیز به‎عنوان قدیمی‌ترین دانشگاه کشور و دارندۀ بهترین استادان، همچون مؤسسۀ لغت‌نامه، میراث ستودنیِ ایران است و اگر ایران را دوست داریم، باید حافظ این هر دو باشیم.

در این نشست، دیگر استادان و مؤلفان لغت‌نامه از جمله دکتر حسن انوری، دکتر علی‌اشرف صادقی، دکتر رسول شایسته، دکتر سعید نجفی اسدالهی و خانم دکتر معین نیز دیدگاه‌های خود را دربارۀ حفظ میراث مؤسسه اظهار داشتند و امیدواری خود را نسبت به تقویت مؤسسه و بهبود شرایط آن در آینده ابراز کردند.

©️ از: خبرگزاری مهر (۱۴۰۳/۹/۱۴)

? باستان‌شناسان یک لوح سنگیِ مرموز در گرجستان پیدا کردند که حاوی زبانی ناشناخته است

باستان‌شناسان در نزدیکیِ دریاچه باشپلمی در منطقه دمانیسی گرجستان لوحی از جنس سنگ بازالت با کتیبه‌هایی به یک زبان ناشناخته کشف کردند.

اگرچه قدمت دقیق این لوح نامشخص است، اما محققان با توجه به مصنوعات همراه با این لوح از جمله خرده‌های سفال و هاون سنگی تخمین می‌زنند که این لوح در اواخر عصر برنز یا اوایل عصر آهن (هزاره اول پیش از میلاد) ساخته شده است.

این لوح که از سنگ بومی بازالت حفره‌ای ساخته شده است، دارای ابعاد ۲۴.۱ در ۲۰.۱ سانتی متر و دارای ۶۰ علامت است، که ۳۹ مورد از آنها هیچ معادل دقیقی در هیچ خط باستانی شناخته‌شده‌ای ندارند. نمادهای نقش‌بسته بر روی این لوح سنگی با استفاده از یک مته مخروطی ایجاد شده و با ابزارهای گرد صیقل داده شده‌اند که در نوع خود نشان‌دهندهٔ درجهٔ بالایی از مهارت هستند.

دریاچه باشپلمی بر روی یک فلات آتش‌فشانی قرار دارد که با تپه‌های اطراف آن احاطه شده و از شاخه‌های کوچک رودخانه ماشاوِرا تغذیه می‌شود. این منطقه به دلیل اکتشافات باستان‌شناسیِ فراوانی که دارد، به‌ویژه در رابطه با بقایای انسانی که قدمت آن به ۱ میلیون و ۸۰۰ هزار سال پیش می‌رسد، شناخته شده است.

علی‌رغم اینکه این منطقه قبلاً کاوش‌های باستان‌شناسیِ محدودی داشته است، ‌اما کشف قطعات سرامیکی، یک هاون سنگی و قطعاتی از سنگ شیشه آتش‌فشانی (ابسیدین)، که بر روی آن بود، حاکی از احتمال فعالیت‌های انسانی قابل‌توجهی در این منطقه است.

این لوح بازالت شامل ۳۹ علامت منحصربه‌فرد است که در هفت خط افقی یا دبیره مرتب شده‌اند. برخی از این علامت‌ها تکرار می‌شوند، ولی در مجموع ۶۰ کاراکتر روی سطح سنگ را می‌سازند. ترتیب و فراوانیِ برخی از نویسه‌ها نشان می‌دهد که ممکن است برای نشان‌دادن اعداد یا علائم نگارشی استفاده شده باشد.

روی این لوح سنگی چه نوشته شده است؟
مشخص است که این صنعتگران دورهٔ باستان از روش‌های پیچیده‌ای مانند به‌کارگیری نوعی مته مخروطی‌شکل برای ایجاد خطوط اولیهٔ نمادها و سپس ابزارهای سرگِرد برای صیقل‌دادن به علائم استفاده می‌کردند. با توجه به سختیِ جنس سنگ بازالت و دقت این علائم نوشتاری، می‌توان گفت که این لوح حکایت از سطح بالایی از مهارت و برخورداری از تکنیک‌های حکاکیِ پیچیده در آن روزگار دارد.

باستان‌شناسان حدس می‌زنند که این نوشته ممکن است غنایم نظامی، پروژه‌های ساختمانی یا هدایایی به خدایان را ثبت کرده باشد. محققانی که روی این لوح کار می‌کنند در مجلهٔ «تاریخ باستان و باستان‌شناسی» خاطرنشان کردند که «به‌طور کلی، کتیبه باشپلمی با هیچ خط شناخته‌شده‌ای مطابقت ندارد، اما حاوی نمادهایی است که در خط‌های خاورمیانه و سایر مناطق دوردست مانند هند، مصر و ایبریای غربی یافت می‌شود.»

جذاب‌ترین ویژگی‌های این کتیبه چیست؟
شباهت نسبیِ این کتیبه به چندین سیستم نوشتاری باستانی از جذاب‌ترین ویژگی‌های آن است، به‌طوری‌که این کتیبه شباهت‌هایی به مهرهای مربوط به دوران پیشامسیحیت در گرجستان و خط پروتوکارتوِلی (قفقازی) دارد که قدمت آن به هزاره چهارم پیش از میلاد می رسد. به‌علاوه، برخی از نمادهای آن شباهت‌هایی با خط‌های اولیه قفقازی مانند الفبای آلبانیایی و گرجی مرگولوانی، و نیز سیستم‌های نوشتاری خاور نزدیک مانند فنیقی و نیاسینایی دارند. علی‌رغم این شباهت‌ها، کتیبه باشپلمی با هیچ سیستم شناخته‌شدهٔ نوشتاری مطابقت ندارد و این نشان می‌دهد که ممکن است خطی منحصربه‌فرد یا محلی باشد.

©️ از: یورونیوز (۱۴۰۳/۹/۱۷)

? نسترن حکمی، فرهنگ‌نویس، مترجم و ویراستار، درگذشت

نسترن حکمی (۱۳۳۰ ــ ۱۴۰۳) همکار زنده‌یاد استاد غلامحسین صدری‌افشار در تدوین فرهنگ‌ معاصر فارسی، واژه‌نامهٔ فنی ــ مهندسی و فرهنگ مترجم درگذشت.

نسترن حکمی در کرمانشاه زاده شد و در تهران درگذشت. به ‌گفتهٔ خودش، خانه‌شان از همان ابتدا آکنده از کتاب و مجله بود. پدرش را نخستین استاد خود می‌دانست. به توصیهٔ پدرش، در حین گذراندن دوران دبستان تا دبیرستان، به یادگیری زبان پرداخت. کرمانشاه را در سال ۱۳۵۴ به‌قصد تحصیل در مدرسهٔ عالی ترجمه در تهران ترک کرد تا مدرک کارشناسیِ ترجمهٔ انگلیسی بگیرد. در این مؤسسه، که بعد از انقلاب ۵۷ مصادره و به «دانشکدهٔ ادبیات فارسی و زبان‌های خارجیِ دانشگاه علامه طباطبایی» تغییر نام یافت، تحصیل آغاز کرد. بیشتر استادان خود در این دوره را اساتیدی از ایرلند و انگلیس معرفی می‌کرد. در جایی، از میان استادان فارسی‌زبان خود به دکتر منوچهر آریان‌پور کاشانی اشاره کرده‌ است. پس از فارغ‌التحصیلی، به آموزش زبان در آموزشگاه‌ها و مدارس پرداخت. (+)

#️⃣ #فرهنگ‌نویس #مترجم #ویراستار #درگذشت

? How many words does an average person know?

✍? Lewis Gebhardt:

In one recent study, it was estimated that an average 20-year-old college student knows 42,000 ‘lemmas’ (cat and cats are a single lemma, as are walk, walks, walked and walking) along with another 4,200 multiword expressions whose meanings aren’t obvious from the components of the expression (Brysbaert et al. 2016). A number of other calculations, depending a lot on how the counts are done, vary from 45,000ish for high school graduates to more than 60,000 for individuals who might read a lot (Bloom 2000, 6). Pustejovsky and Batiukova (2019, 3) hazard that a speaker might know up to 250,000 ‘lexical entries’, including both active and passive vocabulary and some 20,000 compound forms and maybe 200,000 or more proper names. (Gebhardt, 2023: 64)

? Gebhardt, Lewis. (2023). The Study of Words: An Introduction. UK: Routledge.

? «پوسیدگی مغز»؛ کلمه برگزیده انتشارات دانشگاه آکسفورد

انتشارات دانشگاه آکسفورد کلمه یا عبارت برگزیده سال خود را اعلام کرد: «پوسیدگی مغز.» عبارت انگلیسی brain rot (پوسیدگی مغز) به معنی زوال تدریجیِ ظرفیت ذهنی و قوای شناختی در نتیجهٔ وقت‌گذرانیِ زیاد با کارهای پوچ مثل پرسه‌زدن بی‌هدف در شبکه‌های اجتماعی است.

با وجود آنکه نخستین کاربرد این عبارت به سال ۱۸۵۴ برمی‌گردد، استفاده از آن در ۱۲ ماه گذشته افزایش چشمگیری داشته است، به‌خصوص در شبکه اجتماعی تیک‌تاک. (کانال بی‌بی‌سی فارسی؛ ۱۴۰۳/۹/۱۲)

#️⃣ #واژه‌شناسی

? فارسی؛ زبانی باز یا بسته؟

✍? سید علی‌اصغر سلطانی:

آقای دکتر رنانی، به نظرم، به همان حوزۀ اقتصاد و مباحث توسعه بپردازند شاید بهتر باشد. نکاتی که دربارۀ زبان فارسی و قابلیت‌های واژه‌سازی آن مطرح می‌کنند آن‎چنان سطحی است که نیاز به پاسخ ندارد؛ اما ایشان تحت‌تأثیر نظریۀ مناقشه‌برانگیز «زبان باز» داریوش آشوری این حرف‌ها را می‌زند. نظریۀ داریوش آشوری، که در کتاب «زبان باز» نشر مرکز مطرح شد، در نشستی در شهر کتاب توسط دکتر حق‌شناس و آقایان علی صلح‌جو و کامران فانی در همان ایام بررسی و نقد شده است، که من متأسفانه به محتوای آن نشست دسترسی نداشتم. اما به نظرم لازم است به‌طورجدی زبان‌شناسان به این نظریۀ آقای آشوری، که زبان فارسی را «زبانی بسته» یا در بحران می‌پندارد، بپردازند و مجدداً با دید عمیق‌تری آن را نقد و بررسی کنند.

اگر برداشتم درست باشد، آقای آشوری دو پیش‌فرض در این نظریه دارند: یک، توسعۀ زبانی مقدم بر توسعۀ فرهنگی / اقتصادی است؛ دو، زبان فارسی زبانی بسته، غیرقابل‌توسعه و تحول‌ناپذیر است. نتیجه اینکه، ایران توسعۀ فرهنگی / اقتصادی پیدا نکرده و به جامعه‌ای باز تبدیل نشده است، زیرا زبان فارسی زبانی بسته بوده و امکان این امر را فراهم نکرده است. به نظرم، به هر دو پیش‌فرض این استدلال نقدهای زیادی وارد است.

یک، زبان و فرهنگ هر دو اموری بسیار پیچیده‌اند که از منظرگاه‌های مختلف تعاریف مختلفی دارند. از این رو، نظریه‌پردازی دربارۀ رابطۀ زبان و فرهنگ به این سادگی نیست که داریوش آشوری مطرح می‌کند؛ چه برسد به اینکه رابطه‌ای خطی و یک‌سویه از زبان به فرهنگ قائل شویم و بستگیِ فرهنگی و به تبعش توسعه‌نیافتگیِ فرهنگی و / یا اقتصادی را بخواهیم به بسته و محدود بودن زبان نسبت دهیم. همچنین، نکته مهم‎تر این است که تبیین توسعه‌نیافتگیِ یک کشور صرفاً با اتکا به زبان یا فرهنگ آن کشور به معنای نادیده‎گرفتن ایدئولوژی‌ها، گفتمان‌ها و قدرت‌های بزرگ‎تری است که در منطقه و جهان سیطره دارند. آقای آشوری واژۀ «گفتمان» جعل کردند درست، دستمریزاد. ولی به نظرم هیچ شناختی از گفتمان آن‎طور که فوکو مطرح می‌کند ندارد.

دو، اینکه زبان فارسی زبانی بسته، غیرقابل‌تغییر و محدود بدانیم که به بلوغ خود رسیده است هم از آن حرف‌هایی است که زبان‌ناشناسان ممکن است بگویند. زبان فارسی همواره پویا و در حال تغییر است، ولی در عین حال ارتباطش را با گذشته‌اش حفظ می‌کند. اینکه ایرانیان فرهنگی شعربنیاد، به نظرم، دارند و از بس در پوست و گوشت ما شعر ریشه دوانده که ارتباط‎مان را با شاعران چند صد سال پیش حفظ کردیم نشانه تغییرنکردن زبان فارسی نیست.

©️از: اینستاگرام سید علی‌اصغر سلطانی (۱۴۰۳/۹/۷)

? زبان و ملی‌گرایی (۱۴۰۳)

✍? به کوشش: الکساندر جباری

آیا یک ملت زبان واحد نیاز دارد و همزبانی با خود همدلی می‌آورد؟ مفاهیمی چون «زبان مادری»، «زبان ملی» و «زبان رسمی» چگونه پدید آمدند؟ زبان‌های فراگیر میانجی، همچون فارسی، چه کارکردی در جوامع متنوع ایفا کرده‌اند؟ دانش زبان‌شناسی چگونه متولد شد و چطور به تلقی‌های نژادپرستانه از زبان دامن زد؟ سیاست‌های دستوری برای مدیریت و پالایش زبان در کشورهای مختلف چه دستاوردهایی داشته‌اند؟ آیا بدون داشتن متون مکتوب و بدون گسترش سوادآموزی می‌شد تصوری از ملت‌بودن داشت؟ جوامع مختلف و امپراتوری‌های تاریخ چگونه با پدیده‌هایی نظیر چندزبانگی کنار آمده‌اند؟ این مبحث به پژوهش‌ها و تجربه‌های مختلف جهانی و تاریخ شکل‌‌گیریِ ذهنیت‌های مدرن دربارهٔ رابطهٔ زبان و ملیت می‌پردازد. (از: دانشکده)

⚠️ یادآوری: چنانکه در سایت دانشکده آمده است، بازنشر و تکثیر این کتاب «با ذکر منبع و به صورت رایگان» مجاز است.

#️⃣ #کتاب #زبان_مادری #زبان_و_هویت #چندزبانگی #زبان_و_سیاست