کسی چه می‌داند
شاید در روزی دور و نامعلوم
دوباره دیدار کنیم
روزی که ما
دیگر آن آدم‌های سابق نیستیم.
#صباح‌الدین_علی فارسیِ #سیامک_تقی‌زاده
@withzhivar

شما آنجا باختید که صداقت داشتید
با کسانی که سیاست داشتند.
#فرانتس_کافکا
@withzhivar

سلام?
من تصمیم دارم به مدت ۳۰ روز یک عادت منفی رو ترک کنم.
اگر شما هم قصد دارید یک عادت مثبت رو ایجاد/ عادت منفی رو ترک کنید.
فردا روز صفر محسوب میشه
یعنی شرایط و موقعیتی که برای ۳۰ روز نیازه رو فردا فراهم کنید
و از ۱۵ آذر شروع می‌کنیم
برای اینکه سر قولمون بمونیم، من هر چند روز اینجا یادآوری می‌کنم.

@withzhivar روزهایی هست که دلم می‌خواهد بی‌هدف بنویسم. مثل روزهایی که آدم گرسنه نیست اما دلش هوس میرزاقاسمی می‌کند. پیش‌ترها که زندگی را این‌قدر هدف‌گرایانه نگاه نمی‌کردیم، وبلاگ‌ می‌نوشتیم بابت همین هوس‌ها. برش‌های کوتاه و واقعی زندگی‌ را کنسرو می‌کردیم توی…

@withzhivar
روزهایی هست که دلم می‌خواهد بی‌هدف بنویسم. مثل روزهایی که آدم گرسنه نیست اما دلش هوس میرزاقاسمی می‌کند. پیش‌ترها که زندگی را این‌قدر هدف‌گرایانه نگاه نمی‌کردیم، وبلاگ‌ می‌نوشتیم بابت همین هوس‌ها. برش‌های کوتاه و واقعی زندگی‌ را کنسرو می‌کردیم توی چند پاراگراف و خلاص. هدفی هم نداشتیم الا هوس. بابت همین بود که نوشتن راحت‌ بود. انتظاری از خودمان و دیگران نداشتیم. اما الان باید برای هر چیزی-حتی نوشتن- هدف داشت. برای هر نفسی که فرو می‌رود و برمی‌آید. حتی توصیه شده که یک دفتر هدف‌گذاری پرِ شال‌مان بگذاریم و صد و یک هدف منسجم را در آن لیست کنیم و تا دانه به دانه آن‌ها عملی نکنیم، نمیریم. تیک بزنیم و برویم سراغ بعدی. پس کی همدیگر را ببوسیم؟ گور بابای هدف. مگر این‌جا میدان تیر است؟ بی‌هدف می‌نویسم.

دیروز رفته بودم پیش رضا و سوده. حرف رسید به عادت. به این‌که به همه چیز عادت می‌کنیم و وقتی عادت کردیم دیگر نه خوبی‌اش را می‌بینیم و نه بدی‌اش. مثل آهنگ‌ پس‌زمینه‌ی رستوران‌ سر خیابان چهارم. آدم هنوز روی صندلی جا گیر نشده و سفارش نداده که دیگر صدای آهنگ را نمی‌شنود. آهنگ هست، اما دیگر آن را نمی‌شنوی. انگار مغز از یک جایی به بعد تصمیم می‌گیرد که صدای تنبک و گیتار را کلا نشنیده بگیرد. بار آخری که رفته بودم، باران و طوفان بود و وسط کباب خوردن برق‌ها رفت و تبعا آهنگ قطع شد. تازه وقتی قطع شد فهمیدم که آهنگی پخش می‌شده و چه خوب که بوده و حیف که نیست و حالا باید به صدای ملچ ملچ غذا خوردن آقای شبیری گوش بدهم. این عادت کردن همزمان نقطه‌ی قوت و نقطه‌ی ضعف مغزم است. عادت به فراموشی رنج و عادت به فراموشی سعادت‌مندی. عادت به هدف‌مدارانه زندگی کردن.

بی‌هدفی خوب است. لااقل گاهی وقت‌ها. انتظاراتم پایین می‌آید. توقع جامعه را هم پایین می‌آورم. این فشارِ سنگین عقب افتادن از توده‌ی هراسان و ترس از نرسیدن به گرد پای آن‌ها. همان کاری که شاعر می‌کرده و هم‌زمان که شاه کشورگشایی می‌کرده، بزرگوار لبه‌ی جوی می‌نشسته و لب بر لب یار و گذر عمر و بقیه‌ی ماجرا. داستانِ راه رفتن روی بند باریک بین بی‌ستاره بودن و له شدن زیر بار ستاره‌هاست. همیشه منتظر ته ماجرا و هدفی هستم که در هر عملی نهفته است. بابت همین است که از «چرا؟» زیاد استفاده می‌کنم. بریم قدم بزنیم؟ چرا؟ دوستت دارم. چرا؟ امروز از ظهر تا شب قرار است مثل غبارِ معلق در ستونِ نورِ تابیده شده از پنجره، می‌خواهم دور خودم بچرخم. وا.. چرا؟ از این «چرا»هایی که هدف‌شان فقط پیدا کردن «هدف»های متعالی است در این زندگی‌ای که لزوما متعالی نیست. یا لااقل تعالی آن در بالا بردن کیفیت دقایق محدود آن است. اما من یک دفتر دارم که صفحه‌ی اول آن نوشته‌ام صد و یک هدفی که باید به آن‌ها برسم وگرنه ماهیت من مخدوش می‌شود و بازنده می‌شوم. بازنده‌ی بازی‌ای که اصلا وجود ندارد. فتح قله‌ی اورست با دست. رنگ کردن خط استوا با خون اردک. لمس کردن ترقوه‌ی نیمی از مردم جهان. هدف صد و یکم: اتمام اهداف زندگی و سپس شروع به زندگی. که خب، بالطبع خیلی دیر است.

خوشم آمد از بی‌هدف نوشتن. حکم خراب شدن قطار در کوه‌های لرستان را داشت، آن‌هم بهار که همه جا سبز است. فرصت کوتاهی بود برای تماشای اطراف. خوش گذشت. حالا بروم سراغ هدف‌های زندگی‌ام.
#فهیم_عطار
@withzhivar

دلهره‌ی من با کشف زمان آغاز شد
لحظه‌ای که فهمیدم
هر لذتی در نهاد خود
راهی به نیستی باز می‌کند.
#اوژن_یونسکو
@withzhivar

«امروز ۲۰ کیلومتر در شهر پیاده‌روی کردم. چاره‌ای به جز راه رفتن نداشتم. برای از کار انداختن ذهنم باید تنم خسته می‌شد. تنم خسته شد اما ذهنم از کار نیافتاد؛ پیشاپیش می‌دوید و مانند کودکی خستگی‌ناپذیر می‌رفت و برمی‌گشت و بدنم را به دنبال خود می‌کشید.»
نامه گلاویژ به #عزالدین_ماه‌رویان
@withzhivar

انگشتم را در هستی فرو می برم
بوی پوچی می دهد.
من کجا هستم؟
این چیزی که آن را جهان می خوانند چیست؟
چه کسی مرا به این دام انداخته و اکنون مرا وانهاده است؟
من کی هستم؟
چگونه به جهان آمده ام؟
چرا با من مشورت نشد؟
#سورن_کی‌یرکگور
@withzhivar

با آدم‌ها
از آشتی حرف زدن
و همزمان به تو اندیشیدن
از آینده حرف زدن
و همزمان به تو اندیشیدن
از حق زیستن حرف زدن
و به تو اندیشیدن
از نگران همنوعان بودن
و همزمان به تو اندیشیدن
آیا ریاکاری است این
یا حقیقت است آنچه می‌گویم؟
#اریش_فرید فارسیِ #علی_عبدالهی
@withzhivar

افسوس بر ملتی که لاف زن را به عنوان قهرمان تحسین می‌کنند. افسوس بر ملتی که صدایشان را جز آن‌گاه که برای خاکسپاری می‌روند بلند نکنند و جز در میان ویرانه‌هایشان لاف نزنند و طغیان نکنند و طغیان نکنند مگر آن زمان که گردنشان میان خنجر و تشت است.
افسوس بر ملتی که دولتمردش روباه، دانشمندش شیاد و هنرش وصله زنی و تقلید است. افسوس بر ملتی که دانشمندش را گذر سال‌ها گنگ کرده و قویمردانش هنوز در گهواره‌اند.
?باغ پیامبر
#جبران_خلیل_جبران
@withzhivar