#نکته: فعل‌هایی که مصدرشان با الف شروع می‌شود؛ مانند اَندیشیدن و اِنگاشتن و اُفتادن، مضارعِ التزامی‌شان بی‌الف نوشته می‌شود و بنابراین «بیندیشد» و «بینگارد» و «بیفتد» می‌نویسیم، نه «بیاندیشد» و «بیانگارد» و «بیافتد»*.
@virastaranchook
@Souri_Rahimi

نردبام / نردبان
این واژه در متون معتبر فارسی به‌صورت نردبان به کار رفته‌است؛ امروزه هم به‌همین شکل متداول است؛ اما برخی به‌اشتباه آن را به‌صورت‌، نردبام به کار می‌برند که بهتر است در فارسی فصیح از این نوع کاربرد پرهیز کنیم:
- تو مرد فقیری بودی و جای تو در پای نردبان بود. (قاضی: مسیح باز مصلوب۳۲۴)
#فرهنگ_درست_نویسی_سخن
#دکتر_یوسف_عالی_عباس_آباد
@virastaranchook
@Souri_Rahimi

«خواه ناخواه / خواهی‌نخواهی»
این دو ترکیب را گاهی به‌صورت خواه و ناخواه و خواهی و نخواهی می‌نویسند؛ اما تلفظ و املای درست آنها خواه ناخواه و خواهی‌نخواهی بدون «واو عطف» است:
می‌بَرَد خواهی‌نخواهی دل ز دست مردمان کار خود را آن کمان ابرو به زور انداخته است (صائب)

#فرهنگ_دشواری_های_زبان_فارسی
#دستور_زبان_فارسی
#ابوالحسن_نجفی

@virastaranchook
@Souri_Rahimi

دستور خطّ فارسی

ترکیب‌هایی که الزاماً پیوسته نوشته می‌شود:

واژه‌هایی که در آن‌ها کاهش یا افزایش واجی یا آمیختگی یا جابه‌‌جایی روی داده باشد، پیوسته نوشته می‌شود:
چنو، سکنجبین، سیصد، شاهسپرم، فنّاوری، کمابیش، نستعلیق، ولنگاری، هشیار، همو

ترکیب‌های ساخته‌شده با به (خوب)، پیوسته نوشته می‌شود:
بهبود، بهداد، بهداری، بهداشت، بهدان، بهدخت، بهدین، بهروز، بهروش، بهزراعی، بهزیستی، بهساز، بهنام

اگر جزء دوم آن‌ها با «الف» یا «آ» آغاز شده باشد، با نیم‌فاصله نوشته‌ می‌شود: به‌آذین، به‌آفرید، به‌آوا، به‌آیین، به‌افزار

#فرهنگستان زبان و ادب فارسی
@virastaranchook
@Souri_Rahimi