چه کسی گفته نباید از آدم‌ها توقع داشت؟!
اتفاقا توقعات خود را از نوع بشر بالا ببرید.
از آدمیزاد توقع داشته باشید خیانت کند،
به شما پشت کند و بهتان دروغ‌های شاخ‌دار بگوید.
توقع داشته باشید برای نجات خودش شما را قربانی کند،
دورو باشد و هزارجور دوز و کلک سوار کند.
توقع داشته باشید قاتل باشد، متجاوز باشد، کلاهبردار یا دزد باشد.
متظاهر و اهل ریا باشد.
توقع داشته باشید سنگدل و نمک‌نشناس باشد.
از آدمیزاد توقع داشته باشید سواستفاده‌گر و خودپسند باشد،
و حتی توقع داشته باشید دنگل و پفیوز باشد.
توقعاتتان را از نوع بشر ببرید بالا، خیلی بالا.
و در آخر، هرگز فراموش نکنید شما هم از نوع بشر هستید و توقع داشته باشید تمام خصلت‌ها و رفتارهایی که گفته شد در شما هم وجود داشته باشد چراکه «انسان گرگ انسان است».

«... اما بالاخره آرام می‌شویم.
همهٔ ما تک تک عزیزانمان را به خاک می‌سپاریم و با گذشت زمان آرام می‌شویم.
خاصیت ما انسان‌ها همین است، که در انتها همه چیز را می‌پذیریم»

-پاره‌‌نوشته‌ای از نوشته‌های سال پیش.

به طبیعت پناه ببرید.
به باد، به دریا، به درخت.
به مادر طبیعت که با تمام بی‌رحمی، صادق است.
برای سکون، جنگل را در آغوش بگیرید.
برای نوازش، دستان باد را برگزینید.
برای گریه، درکنار باران قدم بزنید.
و برای پایان، به دیدار دریا بروید.
از شر آدمی به طبیعت پناه ببرید.
آدمی، رنج آدمی‌ست؛
طبیعت را دریابید.

درود وقت همگی بخیر
یک سری کلاس داریم برگزار می‌کنیم که توضیحاتشون در ادامه هست.

فیزیک کلاسیک: فیزیک

نجوم مقدماتی: نجوم

کیهان شناسی: کیهان

برای ثبت نام: @doniarioter

کسانی که مشکل مالی دارن میتونن به صورت رایگان شرکت کنن

همه چی تقریبا اوکیه ولی خوشحال نیستم،
یا بهتر بگم، غمگینم.
شما چطوری خوشحال می‌شید؟ با چی خوشحال می‌شید؟
من چرا هر طرفی می‌چرخم نمی‌تونم خوشحال باشم؟
چی کمه؟ چی نیست؟ چی از دست رفته؟ چیشده اصلا؟
با خودم می‌گم شاید جدی ماهیت زندگی غمگینه.
شاید اصلا همه‌مون غمگینیم ولی بعضی‌هامون این رو قبول نمی‌کنیم.
شاید جدی جدی «بنای جهان را بر پایهٔ غم نهاده‌اند».
شاید غم انقدر می‌مونه تا یه روز ما بریم.
شاید قبل از ما بوده و بعد از ما هم هست.
شاید این ماییم که توهمی بیش نیستیم.
شاید همه چی داره توی ذهنِ یه موجودی به نام «غمگین» اتفاق می‌افته.
شاید این جهانی که توش زندگی می‌کنیم یه ابری از جنس غم باشه.
شایدم ما قبل از تولد توی نیستی نبودیم، توی توده‌ای از غم بودیم، واسه همین هم همیشه رنگ و بوش رو داریم، واسه همینم مرگ غم‌انگیزه چون با مرگ هی نزدیک‌تر می‌شیم به همون تودهٔ غم.
ببین من نمی‌تونم بفهمم.
من واقعا نمی‌تونم بفهمم.
سر از کار غم در نمی‌آرم.
هیچی ازش نمی‌دونم.
فقط می‌دونم غم توی من جریان داره، یا شایدم من توی غم غرق شدم.
نمی‌فهمم.
نمی‌دونم.

صدای سکوت از هر صدایی به مراتب بلندتر است.
شاید حتی بتوان گفت واضح‌ترین و بلندترین صدای دنیا، همین صدای سکوت است.

اشکالی ندارد جانم
ما که به‌هرحال سگ روی بختمان ریده است، دوست نداشته شدن از جانب شما را هم به جان می‌خریم
بله عزیزم
بله جانم
اشکالی ندارد
این هم یک درد میان دردهای دیگر
آری قربان خنده‌هایتان هم می‌شویم
اصلا شما جان بخواهید
کشتی دل را هم لای گل‌ولای ساحل‌ها رها می‌کنیم و به آب می‌زنیم و غرق می‌شویم
شما برای تمام دنیا بگویید که «فلانی هم احمق شد و خودش را فدای من کرد»
ولی دور قدوبالایتان بگردم ما احمق نشدیم
این‌طور که پیداست ما احمق زاده شدیم
بله جناب هنوز هم دورادور دوست‌دار شما هستیم
بلای جان ما هستید اما آرزو می‌کنیم هر شب،
که «سایهٔ تاریک و تلخِ عشق‌ یک‌طرفه‌‌ای که نسبت به شما داریم روی سر تک‌تک لبخندهایمان مستدام باشد»
چون از شما حتی تلخ‌کامی هم به ما برسد، رحمت است
از هیچ بهتر است
بله قربانِ نگاه‌تان
عزیزدل هستید

جمشید، کله پدرت از بس دیوونه‌ای.

بچه‌ها یه چیزی رو نمی‌دونم قبلا هم گفتم یا نه ولی اگه گفتم، دوباره می‌گم

بچه‌ها یه چیزی رو نمی‌دونم قبلا هم گفتم یا نه
ولی اگه گفتم، دوباره می‌گم