چند حدس دم دستی درباره روندهای احتمالی خاورمیانه در یک سال آینده

🖋 ترکیه و اسرائیل وارد رقابت خواهند شد. تضاد منافع دو کشور در شامات دو طرف را به سمت نوعی رویارویی سوق خواهد داد. اما ضروریات هر دو کشور درباره سوریه باعث می‌شود که این رویارویی کنترل شده باقی بماند.

🖋 یک سال آینده برای ایران سرنوشت‌ساز خواهد بود. گذار قدرت در راس، شکل واضح‌تری به خود خواهد گرفت. شکست‌های ایران در شامات موجب می‌شود که نیاز به توافقی با دولت آمریکا حس شود. این نیاز به شدت بر رقابت‌های سیاسی در داخل میان عناصر عملگرا و عناصر ایدئولوژیک اثر خواهد گذاشت و جنگ قدرت شدیدی ایجاد خواهد کرد. محدودیت‌ها در عرصه سیاست داخلی آمریکا و ایران، موجب خواهد شد تفاهم میان دو کشور با مشکل مواجه شود. در یک سال آینده قدرت نهادهای نظامی در عرصه سیاسی ایران بسیار بیشتر خواهد شد.

🖋 با ضعیف‌شدن ایران در منطقه، اعراب توجه خود را به دو موضوع معطوف خواهند کرد. نخست ممانعت از تبدیل شدن ترکیه به قدرت منطقه‌ای و دوم مدیریت اسرائیل. موفقیت در مدیریت اسرائیل به طرح‌های آینده برای غزه و تشکیل کشور فلسطینی بستگی دارد. اعراب می‌خواهند مناقشه اسرائیل و فلسطین بر مصر و اردن اثر منفی نداشته باشد.

🖋 روسیه در شامات تضعیف شده اما هنوز گزینه‌هایی پیش روی خودش دارد. روابط روسیه با ایران و ترکیه موجب می‌شود که بتواند میزانی از نفوذش در سوریه را حفظ کند. اسلامگرایان سنی در سوریه به کمک خارجی نیاز دارند و همین مسئله به روسیه اجازه می‌دهد تا در مذاکراتش با سوریه، از این اهرم برای حفظ پایگاه‌های دریایی و هوایی در این کشور استفاده کند. همکاری نزدیک روسیه و ایران ادامه خواهد یافت و در این میان آذربایجان بیشتر نگران خواهد شد. نگرانی آذربایجان این کشور را بیشتر به اسرائیل نزدیک‌ خواهد کرد.

@periscopepodcast

شیخ نعیم قاسم، دبیر کل حزب‌الله لبنان:

برخی از افراد باور ها و تصوراتی از این جنگ داشتند

1- برخی فکر می‌کردند حزب‌الله، اسرائیل را در جنگ به دلیل توانایی‌های نظامی‌اش نابود خواهد کرد

2- برخی دیگر فکر می‌کردند که بازدارندگی عظیمی که حزب‌الله مقابل اسرائیل ایجاد کرده است برای مدت طولانی باقی خواهد ماند

3-برخی نیز بر این باور بودند که حزب‌الله می‌تواند در هر رویارویی نظامی به دلیل توانایی‌های خود به پیروزی نظامی دست یابد

برخی انتظار نداشتند که این همه مقام بلندپایه در سازمان ترور شوند

اما دلایل برتری نظامی دشمن در این جنگ:
1- تسلط بر هوش مصنوعی
2-تلسط بر حوزه ارتباطات
3-افشای اطلاعات سازمان
4-نیرو هوایی

تمام موارد بالا باعث شد حادثه شگفت آور رخ دهد و ضربات دردناکی به مقاومت وارد شود و به طور جدی آسیب ببینیم

تحقیقاتی در حال انجام است تا از جنگ درس بگیریم

و نتیجه گیری این است حزب‌الله نمی توانست تنها از طریق نظامی بر اسرائیل پیروز شود حزب‌الله با ایمان خود با مردان و زنان و فداکاری ها پیروز شد.
@periscopepodcast

جواد ظریف در داووس:
از حمله حماس مطلع نبودیم

جواد ظریف در گفت‌وگو با فرید زکریا در نشست اقتصادی داووس گفت:
ما از حمله هفتم اکتبر حماس مطلع نبودیم. قرار بود در نهم اکتبر با آمریکایی‌ها درباره احیای برجام دیدار کنیم. اما حمله حماس همه چیز را به هم زد

@periscopepodcast

حفر خندق توسط نیروهای اسراییل بعد از خط آلفا در مرز با سوریه.

جان ساورز، رئیس سابق سازمان اطلاعات خارجی بریتانیا (MI6) در مقاله‌ای در نشریه فایننشیال‌تایمز می‌نویسد:

نتانیاهو به جای اینکه به دنبال کاهش تنش‌ها باشد، آماده تشدید تنش‌ها در منطقه است. او فرصتی را به طور همزمان برای پیشبرد امنیت بلندمدت اسرائیل و تثبیت رهبری سیاسی خود در اورشلیم می‌بیند. او همچنین می‌خواهد دولت بایدن را در تنگنای سیاسی قرار دهد و به دونالد ترامپ کمک کند تا به کاخ سفید بازگردد.

ترامپ راحت‌ترین رئیس‌جمهوری ایالات متحده آمریکا بود که اسرائیل از آن لذت می‌برد. او الحاق غیرقانونی بلندی‌های جولان توسط اسرائیل را به رسمیت شناخت، کاری که هیچ کشور دیگری انجام نداده است. او با تشویق نتانیاهو و لابی‌گری نتانیاهو در کنگره و بی‌اعتنایی مستقیم به باراک اوباما، ایالات متحده را از توافق هسته‌ای ایران (برجام) خارج کرد.

پیشنهادهای ترامپ برای راه‌حل فلسطین عمدتاً توسط اسرائیلی‌ها نوشته شده بود و بخاطر یکطرفه بودن آن‌ها باعث خنده اعراب می‌شد. پس از ۱۵ سال بداخلاقی با حزب دموکرات، نتانیاهو می‌خواهد ترامپ به قدرت بازگردد، به‌ویژه که نامزد جایگزین، کامالا هریس، فاقد تعامل طولانی و همدردی قلبی با اسرائیل است.

نتانیاهو می‌داند که اگر جنگی آشکار با ایران یا حزب‌الله صورت گیرد، آمریکا باید برای حمایت از اسرائیل وارد عمل شود. این امر باعث شعله‌ور شدن دوباره اختلافات در حزب دموکرات می‌شود و می‌تواند منجر به از دست دادن یک ایالت نوسانی بزرگ مانند میشیگان شود که دو درصد از جمعیت آن عرب-آمریکایی هستند.»