اینکه در عالم مجازی برای خودت مکانی داشته باشی که عزیز باشد و به هیچ بهایی نخواهی از دستش بدهی بسیار ارزشمند است و اینجا برای من از همان فضاها بود.

اما به این نتیجه رسیده‌ام که این شیب مدت‌هاست به سمت افول می‌رود و دیگر نه خلاقیتی دارم و نه مهارتی برای نوشتن؛ که البته پیش‌تر نیز قریحه‌ی خاص و قابل توجه‌ای در نوشتن نداشتم.

پس تصمیم می‌گیرم که اینجا و اینجا نوشتن را از همین امشب ترک کنم، تا اگر شاید مدت‌ها بعد در خودم توان و جسارتش را دیدم دوباره شروع به نوشتن کنم.
شب‌ بخیر.

برای من بسیاری از رفتارهایی که در روابطم انجام می‌دهم بدون هیچ انگیزه‌ی احساسی و یا منطقی و صرفا از روی رول یا نقشی‌ست که آن را پیش‌تر قبول کرده‌ام؛ به خیالم که برای اکثر افراد نیز وضعیت چنین است. به دیدن دوستم می‌روم، با فلانی تماس می‌گیرم یا هدیه‌ای می‌دهم یا هرچیز؛ و این‌ها اکثرا تنها به این دلیل است که من نقش آشنا، دوست، پارتنر یا هر رابطه‌ی بین‌فردی دیگری را پذیرفته‌ام و می‌دانم که روالش چنین است و افراد در این نقش‌ها باید این رفتار داشته باشند. البته که در همین تقلید ناشیانه هم بنده دچار کم‌کاری و بی‌احتیاطی زیادی هستم.

نمیدانم با کدام صفت و کلمه صدایت کنم. عزیز از دست رفته؟ در عزیز بودنت شک دارم. غریبِ آشنا در زمان‌های گذشته؟ اگر غریب بودنت در زمان کنونی درست باشد هم به قبلا آشنا بودنت ایمان ندارم. بگذار صدایت نزنم.
تنها سلام. امیدوارم حالت خوب باشد. خواستم برایت بگویم از این سال بدون تو. بی‌انصافی‌ست اگر بگویم نبودنت حسابی زیر دندانم مزه کرد، اما می‌گویم. بعد از تو باز هم خورشید تابید و ابرها آمدند و رفتند و ماه زیبا‌تر از همیشه بود. من کماکان همان دخترک ناآرامی که معتقد بودی روی پا بند نیست و هر ثانیه یک جایی در حال انجام کاریست، ماندم. محیط‌ها و کارهای مختلف را امتحان کردم و با بهتر از تو و دلنشین‌تر از تو آشنا شدم‌. جالب است که بعد از رفتن تو علاقه‌ی همیشه گمشده‌ی خویش را یافتم!
خلاصه‌ بخواهم بگویم، ای که نمیدانم چه خطابت کنم، با اینکه هنوز کمی جای نبودنت در زندگی‌ام به چشم می‌آید، اما خوشحالم که نیستی و بعد از خواستن بهترینها برایت از تو میخواهم که همان جایی که هستی بمانی و خیال سر زدن به من را از سرت بیرون کنی‌. اینجا همه چیز بدون تو عالی‌ست.
ارادتمند تو.

احتمالا بعد از قبرستان، در اتوبوس‌های بین‌شهری‌ بیشتر از هرجای دیگری چهره‌های مغموم و چشم‌های سرخ می‌بینی.

بدترین نوع بی‌سوادی، بیسوادی سیاسی است، بیسواد سیاسی کور و کر است. درک سیاسی ندارد و نمی‌داند که هزینه‌های زندگی از قبیل قیمت نان ، مسکن، دارو و درمان همگی وابسته به تصمیمات سیاسی هستند. او حتی به جهالت سیاسی خود افتخار کرده، سینه سپر می‌کند و می‌گوید که از سیاسیت بیزار است.

برشت

نمی‌دانم که چطور دیگران به مرگ نمی‌اندیشند. این الهه‌ی ترس و زیبایی، چطور می‌شود هرلحظه در فکرش نبود و مجذوبش نشد و از آن فرار نکرد.

حس غریبی‌ست. ما اینجا نه به کلاب رفتیم تا برقصیم، نه توانستیم بدون ترس از کور شدن و دستبند خوردن مست کنیم، و نه حتی حق داشتیم که با بیشتر از یک شوخی بخندیم؛ آن وقت می‌بینیم که هرکس آن‌طرف بود یا آن‌طرف رفت؛ ظاهرا تمام خوشبختی لازم را دارد و ما هیچ.
محبوب من؛ این شب‌ها گاهی حساب و کتاب می‌کنم و می‌بینم که در این سرای تاریک، ناعادلانه است اگر روزی، شاید بعد از تمام این سختی‌ها، ما نیز مانند آن‌ها طعم خوش خوشبختی و شادکامی را نچشیم.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ https://t.me/foda_v/12967 فرض رو بر این میگزاریم که شاید جلوتر برایمان ریدن.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
https://t.me/foda_v/12967
فرض رو بر این میگزاریم که شاید جلوتر برایمان ریدن.

در تمام روز گذشته تصویر یک خاطره‌ی نه چندان مهم روبه‌روی چشمانم بود. مربوط سال‌ها پیش، صبح یک روز تعطیل، خارج از شهر، صدای جوی آب، زیر سایه‌ی درخت، بوی فضولات تازه‌ی گوسفند‌ها، کنار خانواده، روبه‌رویم تابی که به درخت وصل بود اما فقط با یک طناب. احتمالا در خاطرم مانده‌است زیرا تنها باری بود که از صحبت با پدرم لذت بردم. صحبتی کوتاه در رابطه با معین و ابی و چند خواننده‌ی قدیمی دیگر. با خواهرم هم بازی‌ ‌کردم و مادرم را با ذوق تماشا می‌کردم. و یواشکی، به طوری که کسی شک نکند (اما لبخند آشکارم آن را لو می‌داد)، به دختری پیام می‌‌دادم که احساس می‌کردم دوستش دارم. آن روز نه می‌دانستم که آدم‌ها همه رفتنی‌اند، نه می‌دانستم که دیگر هیچ‌وقت نخواهم توانست با پدرم چند دقیقه‌ای صحبت کنم، و نه اینکه روزی با حساب و کتاب خواهم فهمید که هیچ‌کس بیش‌تر از مادرم برایم آرزوی مرگ نکرده است.