خنده مدوسا

من باید از نوشتار زنان بگویم؛ اینکه چه خواهد کرد. زنان باید خود را بنویسند. باید از زنان بنویسند و زنان
را به نوشتار آورند، از چیزی که با دلیلی مشابه، قانونی مشابه و هدف مهلک مشابهی از آن رانده شده‌اند. (درست به همان خشونت که از تنهاشان تبعید شده‌اند). زنان باید با حرکت شخصی‌شان خود را به همان‌گونه
که در تاریخ و در جهان می‌نهند، در متن‌ها بگذارند. آینده دیگر نباید به وسیله‌ی گذشته رقم بخورد. من این
را که اثرات گذشته هنوز در ما و با ماست، رد نمی‌کنم. ولی این که آن‌ها را با تکرارشان تقویت کنیم، قبول
ندارم. اینکه به آنها نوعی جمود و سکونِ هم‌ارز با تقدیر تقدیم کنیم. این که امر فرهنگی و بیولوژیک را...

مولف: هلن سیکسو
برگردان: محمدرضا فرزاد
@MeAutograph

من دقیقا زمانی دوباره‌ شیفته‌ی «نیما یوشیج» شدم که در خاطرات جوانی‌اش نوشته بودن.

احمد شاملو رو بخاطر بی‌سواد و عدم شاعر بودگی، از کلاس‌ها و جلسات خودش بیرون کرد.

البته بار اول زمانی بود که فهمیدم، با زبان چه ایستادگی در مقابل سنت و رضا خان داشت.

@MeAutograph

یا زیاد بخوانید یا اصلا نخوانید،
کسانی که چند کتاب محدود خوانده‌اند به متوهم‌ترین و خطرناک‌ترین انسان‌ها‌ تبدیل می‌شوند؛ زیرا تعصب شدیدی روی دانش اندک‌شان پیدا می‌کنند.

کارل سیگن

@MeAutograph

لطفا با هندزفری گوش کنید.

@MeAutograph

«والتر بنیامین خاطره را مکلف به رستگار کردن گذشته می‌دانست. یکبار این تکلیف را در قالبِ تجربۀ الهیاتیِ گذشته بیان کرد: «آنچه را تحقیق به اثبات رسانیده است می‌توان با به‌یادآوردن تغییر حالت داد. به‌یادآوردن می‌تواند (شادکامیِ) ناکامل را کامل گرداند و (دردِ) کامل را ناکامل. این یعنی الهیات ـــ ولی تجربۀ به‌یادآوردن اجازه نمی‌دهد تاریخ را به شیوه‌ای اساساً غیرِ الهیاتی به تصور درآوریم، حتی هنگامیکه مُجاز نیستیم تاریخ را بی‌واسطه در چارچوب مفهوم‌های الهیات تحریر کنیم.»
به‌یادآوردن امکان را به گذشته بازمی‌گرداند و آنچه را در گذشته روی داده ناکامل می‌گرداند و آنچه را هرگز روی نداده تکمیل می‌کند. به‌یادآوردن نه چیزی است که روی داده و نه چیزی است که روی نداده است بلکه بالقوه‌ساختنِ آنها است، دوباره ممکن شدن آنها است. از این منظر است که بارتلبی گذشته را به پرسش می‌گیرد و فرا می‌خواند ـــ نه صرفاً برای بازخریدن و رستگار کردن آنچه در گذشته روی داده و هستیِ دوباره به آن بخشیدن بلکه، به بیان دقیق‌تر، برای واگذاردن دوبارۀ آن به مرتبه بالقوگی، به حقیقتِ بی‌تفاوتِ تکرارِ مکرّر. «ترجیح می‌دهم [این کار را] نکنم»، به اصطلاح اهل حقوق، اعاده به وضع اسبقِ امکان است، ضابطه‌ای که امکان را معلق میان وقوع و عدم وقوع، میان توانِ بودن و توانِ نبودن، نگاه می‌دارد.

«جورجو آگامبن»
@MeAutograph

**ما اینجا کلمه‌ای داریم که خیلی بیشتر از کلمه‌ی عشق به لجن کشیده شده است
آزادی...!

و ما اینجا غرور و شرافت‌هایی داریم که خیلی بیشتر از یک لاشه بوی تعفن می‌دهد.

آدم مرده بماند بهتر است تا در لجن‌زار بی‌شرفی نفس بکشد**.

@MeAutograph

مدرنیته
 •
مدرنیته به مفهومی جامعه شناسانه است نه مفهومی سیاسی و نه مفهومی دقیقاً تاریخی، مدرنیته مشخصه‌ی تمدن است، مشخصه‌ای که به مقابله با سنت، یعنی مقابله با همه‌ی فرهنگ‌های سنتی یا ماقبل خود بر می‌خیزد مدرنیته در تقابل با تنوع جغرافیایی و نمادین فرهنگ سنتی خود را در سراسر جهان به عنوان وحدتی همگن تحمیل می‌کند، با این همه مفهومی مغشوش باقی می‌ماند که در بعدی جهانی، به طور ضمنی بیانگر هرگونه تکامل و تغییر در نحوه ی اندیشه است.
 •
مدرنیته، به عنوان ملغمه‌ای سردرگم از اسطوره و واقعیت در هر ضرورت فرهنگی زمینه‌ای معنای خاص خود را می‌دهد دولت نوین تکنیک نو، موسیقی مدرن، نقاشی نوین هر کدام به سان جلوه‌ای از یک مقوله‌ی عام سر بر می‌آورند. مدرنیته که خود حاصل برخی خیزش‌های عمیق در سازمان اقتصادی و اجتماعی است در سطح آداب شیوه زندگی و روزمرگی محسوس می‌شود و تا جایی پیش می‌رود که می‌توان آن را حتی کاریکاتوری از خودش نامید مدرنیته دائماً از نظر شكل محتوا در زمان و در فضا در حال دگرگونی ماهوی است و مانند اسطوره، تنها به عنوان نظامی از ارزش‌ها ثابت و بازنا گشتنی است. در همین معناست که باید آن را با حروف بزرگ نوشت (Maternity) و از این نظر به سنت (Tradition) شباهت می‌یابد.

@MeAutograph

وطن انسان، جایی نیست که انسان در آن متولد شده باشد، بلکه جایی است که در آن تمام تلاش‌هایش برای فرار به پایان برسد.

محمود درویش
@MeAutograph

می‌خواهم اقلا یک ‌نفر باشد که من با او از همه چیز، همان طور حرف بزنم که با خودم حرف می‌زنم.

فئودور داستایوفسکی
@MeAutograph