کجاست جای رسیدن
و پهن کردن یک فرش
و بی خیال نشستن
و گوش دادن به
صدای شستن یک ظرف
زیر شیر مجاور؟
و در کدام بهار
درنگ خواهد کرد
و سطح روح
پر از برگ سبز خواهد شد؟

سهراب سپهری
‌‌

طبق تجربه‌ی شخصی، آدم‌هایی که با «نوشتن» دوست هستن، خودشناسی بسیار بهتری دارن. توی اتاق درمان تقریباً در اکثر موارد بعد از چند دقیقه که مراجع حرف می‌زنه، می‌تونم بفهمم که چقدر خودش رو می‌شناسه و درک می‌کنه؛ و همیشه سرنخ داستان می‌رسه به «نوشتن».

کمتر از انگشتای یه دست بودن، اونایی که دیدم برنامه‌ریزی میکنن، از کلندر و تو دو لیست استفاده میکنن و بهش پایبند هستن. کاش می‌دونستم چرا.
‌

دوازده سال پیش پسر جوونی بود که تو یاهو مسنجر و چت سایت، مودبانه سوالاتش می‌پرسید، من از دیدن اون شور و انگیزه لذت می‌بردم و تلاش فراوانش برای یادگیری و راه‌انداختن کسب و کار کوچیکش برام ستودنی بود، واسه همین سعی میکردم با دقت جوابش بدم و با معرفی منابع مناسب کمکش کنم. بعد از چند ماه دیدم خبری ازش نیست، یک سال بعد هم اون پلتفرم به دلایلی تعطیل شد.
امروز همینطور که داشتم پیامای تلگرام چک‌میکردم، یه اسم آشنا دیدم، اون پسر پرتلاش بعد از مدت‌ها تونسته بود تلگرامم پیدا کنه، بابت اون سال‌ها تشکر کرد و یه پروژه جذاب بهم پیشنهاد داد.

دارم فکر میکنم دیدن موفقیت آدمای قدردان و پرتلاش چقدر شیرینه.
‌

هیچ رابطه‌ی ایده‌آل و بدون چالشی وجود نداره، تمرکز روی حل مسئله تنها کاریه که باید انجام بدیم.
‌

تصور کن به کسی آسیب برسونی که خدا برات فرستاده تا زخماتو خوب کنه
از باختت لذت ببر...

«سناتور سامان!»

امروز مجدد به خودم یاد آوری کردم:
- کسی که صرفا تئوری و تحلیل داره حرفاش دو قرون نمی‌ارزه ( باید به حرف اونی که عمل میکنه بیشتر گوش کنم )
- هزارتا دوست کمه و یه بدخواه زیاد ( نباید بذارم دلخوری‌ها بزرگ بشن )
- پول حلال 99.99 درصد مسائله
‌

آنقدر شجاع نیستم که از شب و روزم بنویسم و بغض‌ها و اشک‌ها را در کنار لبخندها فریاد بزنم.
ناگزیر از زبان دیگری چیزی نقل قول می‌کنم.

پ‌ن: مثل من نباشین
‌