درسته اون اتفاق من و نکشت. اما کاری کرد مرگ و زندگی کنم.

گاهی بی‌آنکه بفهمی، در طول زمان آدمِ دیگری می‌شوی. بیشتر سکوت میکنی. دیرتر باور می‌کنی و کمتر رنج می‌کشی.

خیلی خسته‌ بودم.
همین‌طور غمگین، از آن غم‌ها که به زبان نمی‌آیند.

فکر به آینده نگران، فکر به گذشته عصبی و فکر کردن به حال غمگینم می‌کنه.

**هر وقت از تنهایی میپوسم و دلم میخواد با یکی صحبت کنم یاد این تک مصرع میفتم:

"برون ز خویش کجا میروی، جهان خالی‌ست".**

ی جوری مراعات بقیه رو میکنم انگار خدا بهم رسالت داده شل کن بابا.