بزرگسالی اونجایی که دستت میره لا موهات فک میکنی چیزی لای موهات گیر کرده دقیق تر که میشی میبینی تار موی سفیده!

زندگیو اونی که کم حافظه اس بُرده و بَس!

‏میشه هرگز خوب نشد و همچنان ادامه داد.

من از آن دسته انسان‌هایی هستم که نیاز دارند تنها زندگی کنند!

ظرفیت شنیدن صداها، حرف‌ها، چشم دوختن به نور، تصاویر متحرک و ارتباط گرفتن با آدم‌ها رو از یه‌جا به بعد از دست میدم. کاری که این روزها زیاد انجام می‌دم برداشتن با شتابِ گوشیه و رفتن به اتاق و بستن در. کشیدن پرده‌ها و دراز کشیدن. چشم دوختن به تصاویر ثابت تا نقطه‌ی اوردوز از افکار.

مهم نیست؛ این بیشترین چیزیه که دارم تکرار می‌کنم.

راستش من فکر می‌کنم این قدرت است که آدمی‌زاد نتواند گذشته‌ی خود را با جزئیاتِ غمگینش بخاطر بیاورد.

‌
ازین به بعد تنها واکنشی که در مقابل هرچیزی نشون میدم فقط نگاه کردنه، حوصله‌ی حرف زدن و توجیح کردن و توضیح خواستن ندارم.
‌

مغزم مثل خوره به جونم افتاده...

کسی جایی به شما امضا داده زندگی عادلانه‌ست؟