گفت:
خب، ایراد تو چیست؟
گفتم:
زیاد فکر می‌کنم، خیلی، بی‌نهایت، به هر چیز مسخره‌ای بارها و بارها، مخصوصاً اگر برایم زیاد اهمیت داشته باشد. حساس می‌شوم، درون خود می‌ریزم و بدتر از همه نمی‌توانم هیچکدام از اینها را نیز بگویم؛ در نهایت هم می‌دانم همین نابودم می‌کند..
•مریم‌دولتیاری•

می‌روم به خیابان و آدم نمی‌بینم،
دسته دسته حسرت می‌بینم،
حسرت‌هایی که راه می‌روند،
حرف می‌زنند و نفس می‌کشند!
اینجا اجتماع حسرت‌هاست..

من همون مسافرم که به مقصد نرسید..
@Dysnomia1

مشکل این دنیا اینه که آدمای باهوش پر از تردیدن و آدمای احمق پر از اعتمادبه‌نفس کاذب!
•چارلزبوکوفسکی•

هیچوقت سوپرایز نشدم
هیچوقت کسی تو تنهاییم نیومد دنبالم
هیچوقت کسی برای خودم بهم پیام نداد
هیچوقت کسی واقعا دوسم نداشت
هوا که بارونی بود کسی نبود بهم زنگ بزنه بگه بریم قدم بزنیم
وقتایی که از گریه بالشم خیس می‌شد کسی نبود پیشم.
من همیشه فقط خودم بودم و خودم
این باعث شد خیلی قوی‌تر از قبل بشم..

تنها چیزی که عمیقاً بهش اعتقاد دارم اینه که هیچوقت هیچ‌کس رو نمی‌شه واقعاً شناخت.
ما فقط اون قسمتی از یه شخص رو می‌شناسیم که خودش اجازه به شناختن داده.

می‌دونم درکش سخته ولی من به طور همزمان هم درون‌گرام، هم برون‌گرام، هم عصبی‌ام، هم خجالتی‌ام، هم دلسوز و مهربونم، هم سردم، هم دلم می‌خواد برم بیرون، هم تنهایی رو دوس دارم، هم اجتماعی‌ام، هم غارنشینِ تنها!

نمی‌تونم تشخیص بدم به چی نیاز دارم که اینجوری نباشم؛
تتو؟ رنگ مو؟ پیرسینگ؟ عمل زیبایی؟ توجه؟ ریدن به آدما؟ خرید؟ پول؟ مسافرت؟ مهاجرت؟ پارتی؟ آدم جدید؟ زندگی جدید؟ نمی‌دونم.

می‌خواهم اقلاً یک نفر باشد
که من با او
از همه چیز همان‌طور حرف بزنم که با خودم حرف می‌زنم.
•داستایوفسکی•

احساس می‌کنم امشب تموم "نا"ها هستم؛
ناراحت، نادرست، ناامید، ناامن، ناچیز و احتمالا ناپدید..