... انسان چیزی به‌جز یک موجود گمشده نیست، و عمر با لذّت‌های حقیر و رنج‌های ناچیز و سخنان یاوه به‌پایان می‌رسد. آدم دلش می‌خواهد داد بزند و لب بگزد که: «چه ننگی!»

زوربای یونانی/ کازانتزاکیس

@grayart

این از سرو صدا. اما اینجا چیز ترسناک‌تری هم هست: سکوت. به گمانم گاه در آتش سوزی‌های بزرگ، چنین لحظه‌ی پر تنشی رخ می‌دهد:  آبفشانها بند می‌آیند، آتش نشان‌ها دیگر از نرده‌ها بالا نمی‌روند، و کسی از جا نمی‌جنبد. قرنیزی دود زده بی صدا برفراز سر کج می‌شود و دیواری بلند،که پشتش آتش زبانه می‌کشد، بی‌صدا شکم می‌دهد.
همه گردن کشیده با چهره‌هایی پُرچین منتظرِ فروپاشی وحشتناکند‌.
اینجا، سکوت، همان حال را دارد.

راینر ماریا ریلکه

@grayart

در نهایت، تنها چیزی که از زندگی برایمان باقی می‌ماند، ترس است؛ ترس از تنهایی، ترس از درد، و در نهایت ترس از مرگ. همه چیز به تدریج فرو می‌ریزد، حتی خاطراتمان. روزی می‌رسد که حتی نمی‌توانیم خودمان را به خاطر بیاوریم، چه رسد به دیگران. این همان سرنوشت همگان است؛ فروپاشی آرام و اجتناب‌ناپذیر. شاید تنها چیزی که واقعاً برای ما هست، همین سفر طولانی به سوی هیچ‌کجا باشد.

سفر به انتهای شب/سلین

@grayart

اگرچه زندگی برایم شکنجه است، نمی‌توانم از آن بگذرم؛ چرا که به ارزش های مطلقی که بتوانم خود را به نام آنها قربانی کنم اعتقادی ندارم. اگر بخواهم کاملاً صادقانه بگویم، نمیدانم چرا زندگی میکنم و چرا از زندگی باز نمی ایستم!

بر قله‌های ناامیدی/امیل چوران

@grayart

@grayart

آیا اتاق من یک تابوت نبود؟ رخت خوابم سردتر از گور نبود؟ رخت خوابی که همیشه افتاده بود و مرا دعوت به خوابیدن می کرد ـ چندین بار این فکر برایم آمده بود که در تابوت هستم ـ شب ها به نظرم اتاقم کوچک میشد و مرا فشار می داد، آیا در گور همین احساس را نمی کنند؟ آیا کسی از احساسات بعد از مرگ خبر دارد؟

بوف کور/صادق هدایت

@grayart

شرط دوستی حقیقی این است که قویاً، به طور عینی و فارغ از هرگونه نفع شخصی در خوشی و ناخوشی دیگری سهیم باشیم و این خود مستلزم هم هویت شدن واقعی با دوست است. خودخواهی ذاتی نوع بشر چنان با این گونه دوستی مغایر است که معلوم نیست، دوستی حقیقی هم مانند مار غول‌آسای دریایی در زمره‌ی موجودات افسانه‌ای است یا واقعاً وجود دارد.

در باب حکمت زندگی/ آرتور شوپنهاور

@grayart

مسخره ترین چیز دنیا اتفاق افتاده بود؛ شما نمرده بودید، اما زندگی هم نمی کردید، فقط زنده بودید. آدمی که فقط می شنود، بسختی حرف می زند، می خندد، می گرید، اما اصلا نمیتواند سرپا بایستد، نمی تواند قلم بدست بگیرد. فقط هست که بگوید من هنوز نمرده ام.
متاسفم.

پیکر فرهاد
عباس معروفی

@grayart

فکر می‌کنم عاقبت تمامش خواهم کرد. بهترین‌ها را برای آخر کار گذاشته بودم، اما حالم چندان خوش نیست،
شاید دارم می‌روم...
این یک ضعف گذراست، همه این‌جور ضعف‌ها را تجربه کرده‌اند.
آدم ضعف می‌کند، بعد این حالت می‌گذرد، قوای انسان احیا می‌شود و دوباره همه‌چیز را از سَر می‌گیرد.
احتمالا همین اتفاق دارد برایم رخ می‌دهد.

مالون می‌میرد/ ساموئل بکت

@grayart

جرم ما این است که همچنان زنده‌ایم.

نامه‌ی مارتین هایدگر به هربرت مارکوزه

@grayart