هوش مصنوعی هایده و شادمهر

چه انتظاری می‌توان از انسان داشت؟ اين موجود كه چنين خصايص غريبی دارد؟
همه‌ مواهب و نعمتهای زمينی را به پايش بريزيد، تا خرخره در سعادت غرقش كنيد، هر پنج انگشتتان را هم در عسل فروكنيد و به دهانش بگذاريد، چنان از پول بی‌نيازش كنيد كه ديگر جز خوردن و خوابيدن و تلاش برای ادامه‌یِ تاريخِ پرافتخارِ بشری كاری نداشته باشد؛ همين آدم اما از روی حق‌ناشناسی و فقط برای آزار و اذيت به شما صدمه می‌زند و خصومت می‌ورزد.

يادداشت‌های زيرزمينی
فئودور داستایوفسکی

@grayart

*🗂️برای ورود به مجموعه‌ای جامع از هنر، برای هنردوستان، کلیک کنید 🎬سینما     |  💬* فلسفه

🎵موسیقی |  📖ادبیات

🖌️نقاشی    |  📸عکاسی

لینک ورود🔻

🖇️https://t.me/addlist/OaD015LAwVswMTlk ➕اگه از قبل پوشه رو داشتید، آپدیت کنید

📌هماهنگ کننده:** @Filmsofun

... انسان چیزی به‌جز یک موجود گمشده نیست، و عمر با لذّت‌های حقیر و رنج‌های ناچیز و سخنان یاوه به‌پایان می‌رسد. آدم دلش می‌خواهد داد بزند و لب بگزد که: «چه ننگی!»

زوربای یونانی/ کازانتزاکیس

@grayart

این از سرو صدا. اما اینجا چیز ترسناک‌تری هم هست: سکوت. به گمانم گاه در آتش سوزی‌های بزرگ، چنین لحظه‌ی پر تنشی رخ می‌دهد:  آبفشانها بند می‌آیند، آتش نشان‌ها دیگر از نرده‌ها بالا نمی‌روند، و کسی از جا نمی‌جنبد. قرنیزی دود زده بی صدا برفراز سر کج می‌شود و دیواری بلند،که پشتش آتش زبانه می‌کشد، بی‌صدا شکم می‌دهد.
همه گردن کشیده با چهره‌هایی پُرچین منتظرِ فروپاشی وحشتناکند‌.
اینجا، سکوت، همان حال را دارد.

راینر ماریا ریلکه

@grayart

در نهایت، تنها چیزی که از زندگی برایمان باقی می‌ماند، ترس است؛ ترس از تنهایی، ترس از درد، و در نهایت ترس از مرگ. همه چیز به تدریج فرو می‌ریزد، حتی خاطراتمان. روزی می‌رسد که حتی نمی‌توانیم خودمان را به خاطر بیاوریم، چه رسد به دیگران. این همان سرنوشت همگان است؛ فروپاشی آرام و اجتناب‌ناپذیر. شاید تنها چیزی که واقعاً برای ما هست، همین سفر طولانی به سوی هیچ‌کجا باشد.

سفر به انتهای شب/سلین

@grayart

اگرچه زندگی برایم شکنجه است، نمی‌توانم از آن بگذرم؛ چرا که به ارزش های مطلقی که بتوانم خود را به نام آنها قربانی کنم اعتقادی ندارم. اگر بخواهم کاملاً صادقانه بگویم، نمیدانم چرا زندگی میکنم و چرا از زندگی باز نمی ایستم!

بر قله‌های ناامیدی/امیل چوران

@grayart

@grayart

آیا اتاق من یک تابوت نبود؟ رخت خوابم سردتر از گور نبود؟ رخت خوابی که همیشه افتاده بود و مرا دعوت به خوابیدن می کرد ـ چندین بار این فکر برایم آمده بود که در تابوت هستم ـ شب ها به نظرم اتاقم کوچک میشد و مرا فشار می داد، آیا در گور همین احساس را نمی کنند؟ آیا کسی از احساسات بعد از مرگ خبر دارد؟

بوف کور/صادق هدایت

@grayart

شرط دوستی حقیقی این است که قویاً، به طور عینی و فارغ از هرگونه نفع شخصی در خوشی و ناخوشی دیگری سهیم باشیم و این خود مستلزم هم هویت شدن واقعی با دوست است. خودخواهی ذاتی نوع بشر چنان با این گونه دوستی مغایر است که معلوم نیست، دوستی حقیقی هم مانند مار غول‌آسای دریایی در زمره‌ی موجودات افسانه‌ای است یا واقعاً وجود دارد.

در باب حکمت زندگی/ آرتور شوپنهاور

@grayart