به این نتیجه رسیده‌‌ام که حرف زدن دیگر فایده‌ای ندارد، یا حداقل در شرایط فعلی اینطور است. ناگفته‌هایم زیاد شده‌اند و آگاهانه سکوتی را انتخاب کرده‌ام که می‌دانم احتمالا یک روز قرار است دمار از روزگارم در بیاورد. ولی تمایلی به حرف زدن ندارم. راستش را بخواهید این جمله درستی نیست. به حرف زدن و ارتباط داشتن با آدم‌ها تمایل دارم ولی ترجیح میدم در مورد خودم و احساسات و افکاری که با خودم حمل می‌کنم چیزی نگویم. نمی‌دانم به خاطر پذیرش این موضوع است که در هر صورت درک نمی‌شوم یا به این دلیل که گوش امنی برای شنیدن حرف‌هایم پیدا نمی‌کنم. از طرفی نمی‌توانم افکارم را مرتب کنم. حتی زمانی که سعی می‌کنم روی کاغذ بیاورم‌شان موفق نمی‌شوم و مدام از این شاخه به آن شاخه می‌پرم و همین موضوع می‌تواند فکرم را بیشتر درگیر کند. دوران عجیبی را تجربه می‌کنم. نمی‌توانم بگویم سرتاسر این روزها رنج است. افراد و اتفاقات و موضوعاتی وجود دارند که روی لب‌هایم لبخند می‌آورند و از حضورشان شادمان و شاکر هستم. ولی منظورم از ناگفته‌ها افکارم درباره‌ی خودم، حالاتی که تجربه می‌کنم و گاهی اوقات نمی‌توانم درکش کنم، آینده‌ای نامطمئن که هیچ چیزی در آن مشخص نیست و شاید مهم‌تر از همه به نتیجه نرسیدن مداوم تلاش‌هایم در ساختن رویا و هدفی برای ادامه‌ دادن است. تلاش می‌کنم که از لحظه لذت ببرم و موفق هم می‌شوم. تلاش می‌کنم قدر داشته‌ها را بدانم و می‌دانم. ولی در مسیری قرار گرفته‌ام که قرار است عدم اطمینانم از آینده را کش بدهد. منظورم از آینده‌ی مطمئن این نیست که در فردای امروز همه‌چیز مشخص و برنامه‌ریزی شده است. منظورم این است که می‌شود از آینده ترس داشت ولی وجود هدف و برنامه‌ای برای آینده که باعث شود این ترس کمتر و شوق بیشتری برای فرداها داشت. چند وقت پیش به دوستی گفتم «در حال حاضر آدم مهاجرت نیستم» ولی واقعیت این است که در این کشور و در چند سال گذشته حس عدم تعلقی که همیشه همراهم بوده باعث شده فکر کنم یک مهاجری هستم که مقصدی ندارد. وقتی که مقصدی نداشته باشی نسبت به روز بعد اطمینانی نداری. با تمام این تفاسیر، تمام سعی‌م را می‌کنم که دست از تلاش نکشم. تلاش برای بهتر کردن حال فعلی و بهتر شدن به فردی بهتر. روزهای زیادی می‌آیند که حس می‌کنم تلاشم کافی نیست و درجا می‌زنم. روزهای زیادی می‌آیند که فکر می‌کنم بهتر است از این تلاش منصرف شوم. ولی هرچقدر که ناامید شوم، هر چقدر قدم‌هایی که برمی‌دارم کوچک و مورچه‌ای باشند، یاد گرفته‌ام جا نزنم و در هر شرایطی ادامه بدهم و ادامه می‌دهم.

من نه اولین آدم این مسیرم نه آخرینش. هزاران نفر تو این مسیر قرار گرفتن و رد شدن و گذشتن و احتمالا برای من هم همینه. ولی با این حال لحظاتی هست که عمیقا باورت میشه از این مسیر دیگه نمی‌تونی بگذری. این لحظه‌ها خود جهنمه.

دو تا گوش امن واسه حرفام پیدا کردم. آدم توی آینه.

امیدوارم همه چیز به موقع اتفاق بی‌افته.

شمارو به دیدن سریال The Penguin دعوت می‌کنم. تو سال‌های اخیر خیلی کمتر سریالی بوده که اینقدر زیاد دوسش داشته باشم و اینقدر با کیفیت باشه. ببینین حتما.

«دلم می‌خواد بخندی دوباره تا تنگ شه چشات»

اوصیکم به دیدن سیتکام.

کاش اینقدر که فکر می‌کنی آدما در حقت بدی و ناامیدت کردن، یه بار هم فکر می‌کردی که یعنی خودت هیچوقت در حق هیشکی بدی نکردی؟

گیم زدن تراپیه محضه.

خیلی جدی به یه برد تو زندگیم نیاز دارم. همین الان که باورش برام خیلی سخته.