یکی از رومانتیک‌ترین صحنه‌هایی که توی زندگیم دیدم، یه پیرمرد پیرزنی‌اند که الان توی اسموکینگ‌رومِ فرودگاه مهرآباد دارن با هم سیگار می‌کشن.

آهنگ صدوشانزدهُمی.

آن دوستانی که زیر باران
با ما چای خوردند
در یک روز از سالی کبیسه
در آوازهای شبانه‌ی عاشقانه
مدفون شدند
حتا دیگر تا امروز
ما باران را مفصل ندیدیم

می‌گذره؛ دَرس می‌شه.

آهنگ صدوپانزدهم:

❄️
بین من و تو هنوز
یه ریز برف میاد
به دیدنم که میای
لباس گرم بپوش

و گفت: بر همه چیزی کتابت بود مگر بر آب و اگر گذر کنی بر دریا از خون خویش بر آب کتابت کن. تا آن کز پیِ ‌تو درآید داند که عاشقان و مستان و سوختگان رفته‌اند.

پرسیدند که تو خدای را کجا دیدی گفت: آنجا که خویشتن ندیدم.

و گفت: چیزی بر دلم نشان شد از عشق که در همه عالم کس را محرم آن نیافتم که باوی بگویم.

ای عشق تو ما را به کجا می کشی ای عشق جز محنت و غم نیستی ، اما خوشی ای عشق این شوری و شیرینی من خود ز لب توست صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق
چون زر همه در حسرت مس گشتنم امروز تا باز تو دستی به سر من می کشی ای عشق دین و دل و حسن و هنر و دولت و دانش چندان که نگه می کنمت هر ششی ای عشق
رخساره ی مردان نگر آراسته ی خون هنگامه ی حسن است چرا خامشی ای عشق آواز خوشت بوی دل سوخته دارد پیداست که مرغ چمن آتش ای عشق
بگذار که چون سایه هنوزت بگدازند از بوته ی ایام چه غم ؟ بی غشی ای عشق