که فکرکنم و خودم رو لیز بدهم زیر پتو و به انگشت‌های او فکر کنم. ده تراشه‌ای‌ که بر تنم راه می‌رفتند و اندامم را جستجو می‌کردند. یاد ساعاتی که شور بوسه‌، از اندوه خداحافظی می‌آمد.
و مداوم می‌شوی در من، مکرر و طولانی. وَ عمیق، وَ عمیق، وَ عمیق.

توی خودم فرو می‌رم، و به قلب تو برمی‌گردم.

مرا می‌بوسد. بعد می‌بینم در عظیم‌ترین جنگ‌ها هستم و خونم متوقف نمی‌شود ولی نمی‌میرم. از نگاه کردن به چهره‌اش فرار می‌کنم و اندکی بعد روی آن چمن ها هستیم.

هر بار اندوهش کمتر می‌شد؛ از اینکه آن بوسه‌ها را از آن دهان از دست داده بود… و آن ساعت‌های بی‌پایان را. و آن عطرها را، که زمانی از خود بی‌خودش می‌کرد. و غمگین شد از اینکه کمتر غمگین می‌شد. و سپس همین غم هم از میان رفت

چقدر دوستت دارم. فکر می‌کنم که فراتر از این می‌روم و وحشت برم می‌دارد. هدایتم کن، کمکم کن. دستت را به من بده و راهنمایم باش. من فقط خودم را در تو باز می‌شناسم. با من تندی کن اگر لازم است، اما کاش صدایت را بشنوم و کاش بدانم، آخر که تو می‌دانی که مال تو هستم.
به دوش کشیدن من کار دشواری‌ست، می‌دانم. آیا هنوز حاضری مرا کنار خودت نگه داری؟ این دغدغه‌ای است که درباره تو دارم

و حالا هر اتفاقی هم که بیفتد، هیچ‌‌چیز نمی‌تواند ما را از هم جدا کند. وسط تردیدهایم، وسط رنج‌هایم، وسط اضطراب‌هایم، وسط طغیان‌هایم، وسط خشم‌هایم، فقط یک چیز پایدار می‌ماند؛ عشقم به تو و احساس تزلزل‌ناپذیری که به تو دارم و هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌تواند مرا از تو جدا کند. فکر کن و آشوب‌های قبلی‌مان را به یاد بیاور. من دیگر فقط به‌خاطر تو و با تو وجود دارم و اگر لازم باشد تمام عمر منتظرت خواهم ماند، حتی اگر بدانم که هرگز نمی‌آیی.