که فکرکنم و خودم رو لیز بدهم زیر پتو و به انگشت‌های او فکر کنم. ده تراشه‌ای‌ که بر تنم راه می‌رفتند و اندامم را جستجو می‌کردند. یاد ساعاتی که شور بوسه‌، از اندوه خداحافظی می‌آمد.
و مداوم می‌شوی در من، مکرر و طولانی. وَ عمیق، وَ عمیق، وَ عمیق.

توی خودم فرو می‌رم، و به قلب تو برمی‌گردم.

مرا می‌بوسد. بعد می‌بینم در عظیم‌ترین جنگ‌ها هستم و خونم متوقف نمی‌شود ولی نمی‌میرم. از نگاه کردن به چهره‌اش فرار می‌کنم و اندکی بعد روی آن چمن ها هستیم.

هر بار اندوهش کمتر می‌شد؛ از اینکه آن بوسه‌ها را از آن دهان از دست داده بود… و آن ساعت‌های بی‌پایان را. و آن عطرها را، که زمانی از خود بی‌خودش می‌کرد. و غمگین شد از اینکه کمتر غمگین می‌شد. و سپس همین غم هم از میان رفت