.یکسال از نوشته قبلی‌ام در مورد خیالِ آینده و آدم‌هایی که حال را زندگی می‌کنند گذشته است. این نوشته تلنگر و یادآور کوچکی است برای من، و البته برای زندگی فراموش شده.
[با لمس Instant View بخوانید]

t.me

برای زندگی فراموش شده

یادداشت‌هایی که تمام کردن‌شان را به فردا و آخر هفته موکول کرده‌ام، هر روز بیشتر و بیشتر می‌شوند. همه چیز را در آینده تمام خواهم کرد و حتی آدم بهتری هم خواهم شد. اما من با امید به آینده‌ای بهتر زندگی نمی‌کنم، در توهم و خیالی از آینده زندگی می‌کنم که فاصله…

به توصیه‌ی محمدرضا شعبانعلی، میخواهم بیشتر از مشاهدات روزانه‌ام بگویم و کمی تمرین گزارش‌نویسی کنم. عمیقا باور دارم جمله‌های کوتاه، چه حدیث باشند چه جمله‌های انگیزشی، تغییرات رفتاری را به دنبال نخواهند داشت. هرچه هست و نیست، تاثیر روایت‌ها و داستان‌هاست. حالا این روایت‌‌ها را یا آدم خودش زندگی می‌کند یا از زندگی زیسته‌ی دیگران الهام می‌گیرد.
این نوشته، روایت کوتاهی از فضاهای شهری‌ست.
[با لمس Instant View بخوانید]

Telegraph

فضاهای شهری

اصفهان که زندگی می‎کردم، یکی از مهمترین بخش‎های زندگی‎ام کوه‎نوردی بود. رمضان سال ۹۵ هر شب قله صفه را فتح می‎کردم. دوستان و همنوردهای زیادی هم پیدا کرده بودم. کوه بخش پر رنگی از زندگی و شخصیت من بود. پناهگاه امنی بود برای فکر کردن و دوری از شلوغی و هیاهو،…

نور چراغی که شما اینجا روشن کردید حالا به روستاهای اطراف خاش رسیده. این گزارش، روایت‌های یک تیم پنج نفره‌ست که نوروز ۱۴۰۲ را مهمان اهالی خاش بودند.
طرحی که اجرا شد، چالش‌های اجرایی زیادی داشت. اما مهم‌ترین چالش برای من، دوراهی انتخاب بین رنگ و آب بود.

[گزارش را در فایل زیر و یا در این لینک بخوانید]

هوای امروز استکهلم، بهاری است. هوایی که تا دیروز ۳- درجه بود هم، به احترام عید نوروز بهاری شده. صبح که به سمت دانشگاه می‌آمدم، پرنده‌ها می‌خواندند و هوا بوی نم باران می‌داد. البته که بوی باران‌ش برای من آشنا نیست، اما لطافت‌ش را به خوبی می‌فهمم. این روزهای منتهی به نوروز، مدام فکر می‌کنم چه چیزی در مورد نوروز بنویسم؛ سیاه روزی‌مان مگر نو می‌شود؟ اصلا چه چیز را تبریک بگویم؟ باید امیدی به آینده باشد که تبریک بگویم یا نه؟

اما من هنوز هم فکر می‌کنم ما به امید زنده‌ایم و بخشی از وظیفه‌مان، قطع نکردن زنجیره خوبی‌هاست. به رسم سال گذشته، و به احترام همه کسانی که دیگر بین ما زندگی نمی‌کنند، می‌خواهم خوبی‌ها را فریاد بزنم؛ چرا که باور دارم فریاد زدن و یادآوری خوبی‌ها، بخشی از همان زندگی‌ای است که شعارش را می‌دادیم. باور دارم یادآوری اینکه با همه دردهایمان، نه تنها زنده هستیم و زندگی می‌کنیم بلکه دست همدیگر را محکم‌تر از قبل گرفته‌ایم، همان چیزی است که شعله امید را در دل‌مان زنده نگه می‌دارد.

این لیست خلاصه‌ای است از خوبی‌هایی که شما در سال گذشته کردید:
- شما امکان ادامه تحصیل ۸ دانشجو را فراهم کردید؛ از هزینه آزادسازی مدرک تا پرداخت هزینه‌های آزمون زبان.
- شما برای سه دانشجو به مقصد آمریکا (جورجیا، شیکاگو، ایلینوی) بلیط خریدید.
- شما برای یک دانشجو به مقصد کانادا (مونتریال) بلیط خریدید.
- شما بخشی از دیه‌ی یک محکوم به اعدام را پرداخت کردید و به اون فرصت دوباره زندگی کردن بخشیدید.
- شما هزینه تعمیرات سیستم گرمایشی یک مدرسه در سیستان و بلوچستان را پرداخت کردید.
- شما برای یک دبستان در کهگیلویه و بویراحمد، کامپیوتر خریدید.
- شما هزینه رهن یک خانه برای زن سرپرست خانوار را پرداخت کردید.
- شما برای یک دبیرستان در سیستان و بلوچستان، نزدیک به صد جلد کتاب درسی و غیردرسی خریدید.
- شما هزینه تعمیرات و تجهیز دو مدرسه در سیستان و بلوچستان را تقبل کردید.

همه این‌ها به لطف شما اتفاق افتاد، و چراغی که شما در این گوشه‌ی اینترنت روشن نگه داشتید. امیدوارم چراغ دل‌‌تون همیشه روشن باشه.

@hsnblog

این نوشته، روایتی‌ست از آسمانِ آبی و جنگل‌های سبز. و البته مهم‌تر از آن، تاثیر این رنگ‌ها بر حال و روز مردمانی که در آن‌جا زندگی می‌کنند. آسمان خاکستری، زندگی آدم‎‌هایش را هم خاکستری و بی‎رنگ می‌کند.
[با لمس Instant View بخوانید]

Telegraph

آسمان همه جا یک رنگ نیست

باران عاشقانه‌ای می‌آید، از آن باران‌هایی که هوا را مطبوع می‌کند برای زوج‌ها و می‌آیند بیرون و دست در دست هم راه می‌روند. بارانِ تندی نیست که خیس بشوی، فقط به اندازه‌ای است که موهایش ترکیبی از بوی نم و شامپوی همیشگی‌اش بگیرند. از آن باران‌هایی‌ست که رنگ سبز…