مثله کردن را می‌توان تحقق نوعی «کردار تام» تعبیر کرد که اوتو رنک آن را اصل تفکیک‌کننده هنرمند از «انسان‌های معمولی» می‌داند. گوش بریده ون‌گوگ، چشم‌های کورشده اودیپوس را به ذهن متبادر می‌سازد که در فرهنگ غربی از نمودهای مهم خودایثارگری به شمار می‌رود.

زندگی‌نامه او به‌راحتی با مجموعه بن‌مایه‌هایی دال بر استثنایی بودن وفق دارد. این بن‌مایه‌ها معمولا موجب می‌شوند آثار او در مقام هنرمند، نه علت جایگاه نامعمول او، بلکه پیامد استعداد ذاتی او تلقی شوند، آن هم در چارچوب سرنوشتی مختص «جهانی که در آن شاعرها، قهرمان‌ها و قدیس‌ها انسان‌های دیگر را به وحشت می‌اندازند».

افزون بر این، شخصیت ون‌گوگ، با ترکیب «جوشش» نابغه و «معنویت» قدیس، مقتضیات دوگانه مربوط به وقف زندگی به «امور شکوهمند» هنری و «اراده معنوی بیش از اندازه» را برآورده می‌سازد؛ چیزی که ماکس شلر آن را ویژگی خاص قهرمان‌ها می‌داند.

ناتالی اِنیک، از کتاب شکوه ون‌گوگ انسان‌شناسی تحسین، ترجمه حسن خیاطی

Johannes Vermeer, Girl with a Pearl Earring, 1665

«دختری با گوشواره مروارید» یکی از مشهورترین نقاشی‌های یوهانس فرمیر، نقاش هلندی قرن هفدهم میلادی است. این اثر در سال ۱۶۶۵ خلق شده است.

این نقاشی به خاطر زیبایی بی‌نظیرش و همچنین معمای هویت دختر مورد توجه قرار گرفته است. هویت واقعی این دختر هنوز ناشناخته است و این ابهام به جذابیت نقاشی افزوده است. این اثر نه‌تنها یک شاهکار هنری است بلکه تاثیر فرهنگی وسیعی داشته و حتی الهام‌بخش فیلم‌ها، کتاب‌ها و بسیاری از آثار هنری دیگر شده است. یوهانس فرمیر استاد استفاده از نور بود و در این نقاشی نیز نور به شکلی استفاده شده که ویژگی‌های چهره و گوشواره را برجسته می‌کند. این نورپردازی به شیوه‌ای که به آن «نور شمالی» می‌گویند.

گاهی اوقات چیزهایی را که در گالری‌ها می‌بینم یا در کتاب‌ها می‌خوانم نمی‌فهمم و برای همین هم احساست را درک می‌کنم، اینکه نتوانی در مواجهه با یک اثر هنری نظر و عقیده‌ات را بیان کنی، آن‌هم به‌روشنی. برای این هم خب باید آموزش دیده و تحصیل کرده باشی. این کمکت می‌کند درباره پیشینه و بافت آثار هنری حرف بزنی، که از خیلی جهات شبیه یادگیری زبان خارجی است. تا مدت‌ها باور داشتم می‌توان به چنین زبانی رسید و نهایت تلاشم را می‌کردم تا مهارت و خبرگی لازم را به دست بیاورم. هرچند گاهی اوقات و هر بار بیش از پیش احساس می‌کردم که شاید راهش این نیست و ماجرا چیز دیگری است. گاهی به یک نقاشی زل می‌زدم و چیزی نمی‌فهمیدم و واکنشی هم اگر در کار بود، صرفا شهودی بود و چیزی نبود که بشود در قالب کلمات بیانش کرد. گفتم این‌جور وقت‌ها ایرادی ندارد که خیلی ساده واقعیت را بگوییم. مهم این است که روراست باشیم و گوشی برای شنیدن داشته باشیم و بدانیم چه موقع حرف بزنیم و کی سکوت کنیم.

جسیکا اَو، از کتاب آن‌قدر سرد که برف ببارد، ترجمه نیما حُسن ویجویه

Peter Paul Rubens, The Abduction of Ganymede, 1612

Lucien Victor Guirand de Sccevola, Head of a Lady in Medieval Costume, 1900

Galleria Borghese, Rome

John White Alexander, A Ray of Sunlight, 1898

‏Leonard Campbell Taylor, Patience, 1906

James Carroll Beckwith, Grandmother’s Love Letters, circa 1895