رو به سوی آن بخش از وجودم کردم که هیچ‌کس را دوست نداشت و در همانجا پناه گرفتم...

تو باش تا شونه‌هام برات امن‌ترین تکیه‌گاه باشه.

خودت نمی‌دانی لبخندت چه تسلایی دارد. بگذار باشد گوشهء آن لب‌هایت که به رنگ اطلسی صورتی‌اند و برق صدفی دندانهایت از بین آن‌ها پیدا می‌شود.

در حالی که خیلی‌ها هنوز نمیدونن بی ال چیه
منو تو برای فرار از دنیای واقعی بی ال میبینیم.
اگه این معجزه نیست پس چیه؟

و تمام ماجرا همین است؛ من جز من هیچ ندارد.