«او شهامت پرداختن بهای رویاهایش را نداشت.»

@catoura

کاش یه لاک بزرگ در بیارم و برم داخل‌ش و نه خانواده رو ببینم و نه درسی باشه.

یه گوشه از خونه رو پیدا می‌کنم و می‌شینم و توی خودم جمع می‌‌شم، از این دیوار خیلی کوچیکتر می‌شم، حتی از این میز، از این مشکلات؛ مثل یه مورچه‌ام ولی مورچه‌ها قدرتمندن، نه؟ می‌تونن ده‌ها برابر سنگین‌تر از خودشون رو تحمل کنن، من مورچه خیلی قوی‌ام، مدت‌هاست هزاران برابر سنگین‌تر از خودم رو به دوش می‌کشم، ولی خسته شدم، کاش می‌شد پاهام رو شل می‌کردم و همه‌اشون تلنبار می‌شدن روم.

اون روزی که پیج تورلان بسته شد رو یادمه و اینطوری بودم که چرا؟ واقعاً چرا؟ آدم‌های زیادی فعالیت شبیه به تورلان دارن؛ امیدوارم برای همه روشن باشه زن ترنس بودنش چطور روی این حکم‌هایی که بهش دادن تأثیر داشته.

سگ؟ نه آقاجان، از ما خرس سیاه افسردگی شده.??

خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان
کاین شب دراز باشد بر چشم پاسبانان
سعدی

کسی می‌دونه کلید تحمل حضور در روزهایی که مطمئی بعداً با یادآور‌ی‌شون پریشون و ناراحت می‌شی چیه؟ روزهایی که حتی نخوای به خاطر بیاری.
روزها که چه عرض کنم، شاید سال‌ها...

تمام دبیرستان برای من سخت و تاریک بود. مثل یه مورچه بودم که هر روز میون دست و پا له و لورده می‌شد. ?
جدای از شخصیت ضعیفی که داشتم، کوییر بودنم باعث می‌شد اونجا برام نا‌امن باشه و دائماً آزار و تحقیر بشم. در اون لحظات، اینطور به نظر می‌رسید که مدرسه هیچوقت قرار نیست تموم بشه... اگه شما هم دانش‌آموزید و به هر دلیلی مدرسه براتون عذاب‌آوره و مجبورید این فضا رو دوباره تحمل کنید، امیدوارم صبرتون بیشتر بشه و یادتون باشه زودتر از چیزی که فکر می‌کنید تموم می‌شه. ?