یه ایده نوشتم برای یه داستان کوتاه. جمع‌وجورش هم کردم که برم توی کارش؛ ولی این روزها بیشترِ چیزی که می نویسم، «بازاریابی چیست؟» و «قیف فروش یعنی چه؟» و این مواردن. این‌جوری پیش می‌ره دیگه. من کی هستم اصلاً که بخوام چیزی هم بگم تازه! زندگی منه که باشه. این‌همه آدم قبل من بودن، کاری کردن؟ کاری باید می‌کردن که نکردن؟ کسی اصلاً وظیفه‌ای داره این‌جا؟ چرا باید مهربون باشیم و توی صورت مردم تُف نکنیم؟ همه‌چی توی ذهنم طولانی‌تره از واقعیت. همه‌چی یه‌جوریه که انگار کش می‌آد، ولی روی کاغذ در حد دو-سه خط می‌شه. جمع‌وجور. این روزها همه‌چی جمع‌وجور و طبق یه چارچوب نانوشته‌ایه که به‌نظرم می‌بایست «خوب» تلقی بشه؛ ولی نیست. نمی‌دونم چقدر دیگه می‌تونم خودم باقی بمونم. اصلاً نمی‌دونم همین الآن دیگه چیزی از خودم هست این تو یا نه. کسی هم مجبور نیست خودش باشه که حالا! بد می‌گم؟ کی اون بیرون هست که خود واقعی‌ش باشه؟ هیچ‌کدوم‌شون. همه‌شون دارن ادا درمی‌آرن. خوبه که همیشه تونستم پشت نقابه رو بخونم، ببینم. خوبه، یا خوب نیست؟ خسته می‌شم از این‌که هیچی غافلگیرم نمی‌کنه. مثل همیشه ست.

بنده یک آهنگ دیگه نوشتم و با ai ساختم که می‌تونید متنش رو این‌جا بخونید.

“i think that you despise
the way i hold you dearly
the way i love the lies.
i let you treat me badly,
i let you spike my drink.
i'm a roofie if that helps me
become your tiny weakest link.”

این‌طوریه که حالت بده و نمی‌تونی کار کنی و نمی‌تونی درس بخونی و نمی‌تونی راه بری و نمی‌تونی تفریح کنی و نمی‌تونی روی فیلم‌ و سریال تمرکز کنی و نمی‌تونی با آدم‌ها مهربون باشی و نمی‌تونی غذا بخوری و نمی‌تونی حرف بزنی و نمی‌تونی به کسی منتقل کنی که چه مرگت شده و نمی‌تونی از کسی کمک مستقیم بخوای. حالت بده و مثل ماهی که افتاده لب ساحل، له‌له می‌زنی برای برگشتن توی جایی که می‌شد نفس کشید، ولی دستت از همه جا قطع شده و اون‌قدر ناتوانی که نمی‌تونی صدات رو به گوش هیچ‌کی برسونی. تلاش می‌کنی، ولی انگار یه نفر، زبانِ برنامه‌ت رو گذاشته روی چینی و این اطراف هیچ‌کس نمی‌تونه بفهمه چی می‌خوای، چی می‌گی، چی‌کار باید بکنن که به حالت عادی برگردی. هیچی کار نمی‌کنه. هیچی سر جاش نیست. دکمهٔ خاموش کردن‌ت رو هم پیدا نمی‌کنی. زل زدی به روبه‌رو و منتظری یه چیزی بشه. هر چی بهتر از اینه که الآن داری تجربه می‌کنی.

بفرمایید به پلی‌لیست آهنگ‌های «Love is...» بنده گوش فرا دهید. ?

یک مقدار قهوهٔ ۵۰/۵۰ دو شات در ماگ نارنجی مورد علاقه‌ام بود. ریختم‌اش روی زمین. تو که دیگر انسانی؛ فکر می‌کنی نمی‌توانم از شَرّت خلاص شوم، جانم؟ وابستگی همان طنابِ هنرمندانه‌ای بود که خِرت‌خرت، پیچیدم دورِ گلوی نرگس تا بوی تریاکش را خفه کنم در کوریدور تیمارستانی که باید بستری می‌شدند. چه کسی آن‌ها را بستری نکرد؟ همان را خفه کردم در خواب با بالشی از جنس گیسوی گندمِ تاجِ کارتونی که می‌خواستم ببینم و نذاشتند‌ ام. و نمی‌گذارند ام؛ راحت را می‌گویم. از هر چه پاپ است، فرار می‌کنم و آخر، موسیقیِ mainstream گریبان‌گیرم می‌شود؛ چرا که i'm just a girl و مگر یک girl چقدر می‌تواند بکوبد کله‌اش را این‌طرف و آن‌طرف که عشق بگیرد؟ حال که اجازه نمی‌دهید انسان متمدنی باشم، ماشه را می‌کشم و ماش‌پلو می‌شوم کفِ اتاق که خاکستریِ سبزْنما و قهوهٔ پوسیده بمالند به سنگ قبر. بوی عطر مشهد می‌دهد و بیزارم از دروغ‌گو و ناسزاگویانِ بی‌سروپا که جرئتِ اعتراف ندارند. حوصلهٔ اعتراضی در من نمانده. از منفیِ یک سالگی دست‌وپا زدم که پدری مرا در آغوش گیرد و الآن که دارم ریشه می‌کنم در قبرِ کشورِ کفتارْخیزِمان، خوب بلدم چگونه کَنده شوم از قفسهٔ سینهٔ فریب‌آلودت. واضح است، جانم: اگر دوستَت داشت که زمان نمی‌خواست. دوست داشتن به این مسخرگی‌ها نیست. ضجه و تکه‌پارگی نمی‌خواهد. دل‌اش تنگهٔ هرمز می‌شد اگر دُردانه‌وار می‌پرستید تو را برای تو. حال که نمی‌کُنَد، تو بِکَن و آکنده از ناوابستگی، رها شو در مرداب انزلیِ نیلوفری. در گل‌ولای روییدی و رویاندی‌شان؛ کافی‌ست از کثافت، گُل شدن.

going on my life alone, i have ten coffees to work and drive. i don't even try to be loved. i think i'll sleep alone tonight and tomorrow night (probably).

[lyrics & prompt are mine.]

lyrics: here ?

یادم می‌آد یک بازی‌ای داشتم اختراع می‌کردم. یادمه حتی با هم بهش فکر کرده بودیم. من می‌گفتم، من می‌بافتم، عین همیشه. تو فقط نگاه می‌کردی و نفس می‌کشیدی. آخ که چقدر اعصابم رو خرد می‌کرد این «هیچی» گفتن‌هات. یادم می‌آد که برنامه داشتیم بریم فلان کافه‌ی فلان کشور که فلان قهوه رو من بخورم و تو بشینی پشت میز و غر بزنی که هیچی چای نمی‌شه، با اون لهجه‌ی خاص خودت؛ یک‌جوری که هم ادا در می‌آوردی، هم واقعاً خودت بودی. یادم می‌آد که می‌گفتیم اون‌جا که رفتیم، چجوری می‌خوایم سر دوست‌هامون رو گرم کنیم. الآن که خنده‌م می‌گیره و می‌گم: «دوست‌هامون؟» ولی اون موقع، نه. می‌خواستیم هر شب آدم‌ها رو جمع کنیم دورمون. فکر می‌کردیم قراره دنیا رو بگیریم‌ها. دنیا که هیچی؛ خودمون رو یه‌جایی، یه‌جوری وِل کردیم توی سراشیبی که دیگه باورم نمی‌شه اگه جلوی آینه به این کالبد بگم: «تو جدی‌جدی، راستی‌راستی یه روز عاشق بودی!» نه. قاطی شده با کتاب‌هام و فیلم‌هام و... اون دونه پرتقال‌های سر صبح رو بگو! یک روزی فکر می‌کردم اگه باهم حرف نزنیم، نفسم می‌گیره هوا رو و پس‌اش نمی‌ده به شش‌های سیاه‌بختم. یک روزی فکر می‌کردم دیگه قرص ضدافسردگی‌ نمی‌خواد بخورم که! خیال باطل می‌بافتم و فکر می‌کردم رؤیا و خوابه. فکر می‌کردم واقعیه. الآن دیگه می‌دونم این دنیا آدمی نداره که اسمش رو بشه گذاشت: «عاشق.» این‌جا همه پوست‌کلفتن و صبح‌به‌صبح، جام زهر سر می‌کشن که یک‌هو غافلگیر نشن اون بیرون، اگه چشم‌شون گیر کرد به میخِ چشم‌های یکی دیگه. قبلش بمیری بهتره از این‌که صد سال بعد، یه‌جوری دوست‌هات رو سرگرم کنی که یادت بندازه قرار نبود این‌جای راه رو تنها باشی.