در آخر ما روح های فراموش شده می‌شیم.
اما حداقل روح های ما فراموش نمی‌کنند بوسه‌ها و آغوش‌ها و حرف‌ها و نگاه هایمان را.
و تو تا ابد در روح من جاودانه خواهی زیست.

+1

و امشب که بادها ماسیده‌اند و خنده‌ی مجنون‌وار‌ سکوتی در قلب شب لنگان گذر کوچه‌های بلند حصار تنهایی من پر کینه می‌تپد.
-هوای‌ِ تازه

گفته بودم حتی اگه فراموشی بگیرم با دیدنت حتی چند دقیقه‌ی کوتاه دوباره دوستت خواهم داشت؛
دروغ گفتم.
حالا که می‌بینم اصلا نیازی نبود فراموشی بگیرم وقتی خودم فراموشت کردم.
برای من، حالا زندگی بدون فکر کردن به تو زیباتر شده.

تو درست مثل ستاره‌های آسمان شب بودی.
چشمگیر و درخشان اما دست نیافتنی؛
و من
درست مثل آسمان روز بودم که نمی‌توانستم تورا حتی ببینمت.