امشب تو این فکر بودم که ما آدما چقدر از رها کردن متعلقاتمون توی این دنیا هراس داریم. اصلا شاید به همین خواطره که تو تمام این سالها شخصیت های نمادینی برای خودمون ساختیم مثل قهرمان های فرهنگ فولکلور یا کاراکتر فیلما و کتاب ها، شخصیت هایی که جاودانه هستن تقریبا تو فرهنگ هر سرزمینی دیده میشن و من فک می کنم دلیل این اتفاق، میل ما برای بیشتر زندگی کردن و هراسمون از ترک چیزهایی هست که توی زندگی سالها براشون جنگیدیم، روابطی که با نزدیکانمون ساختیم، روزهای سختی که تحمل کردیم، تجربه هامون و خاطرات منحصر به فرد و ارزشمندمون.

زندگیم بیش از حد کسل کننده شده و دیگه حتی سریال دیدن هم حال خوب کن نیست.

روزهای بد گذشته رو به خواطر میارم و با خودم میگم شاید ما بیش از اونچه که بتونیم تصور کنیم، قوی هستیم.

گاهی جمع کردن افکار انقدری سخت میشه که حتی قادر به جمله ساختن هم نیستی.
گاهی احوالات ما در کلمات جا نمیشن؛
کلمات همیشه برای بیان ناقصن.