#معرفی_کتاب

ایبسن و فلسفه
جستارهایی درباره‌ی هدا گابلر

در هدا گابلر ملال امری‌ست فراگیر، و این وضعیت با مرگ پیوند دارد.
نمایشنامه‌ی هدا گابلر ملال را به عنوان یکی از پیامدهای از دست رفتن، یا فقدان معنای اصیل در جهان عرضه می‌دارد، فقدی که پیوندی تنگاتنگ با نیست‌انگاری دارد.
هدا به مرگ به عنوان یگانه راه گریز از این وضعیت یگانه معنای اصیلی که در جهان مدرن باقی مانده است نگاه می‌کند.

اما نمایشنامه از حیث فرمی که دارد و نیز اشارات بینامتنی‌اش همین دیدگاه را نیز تضعیف می‌کند و نشان می‌دهد که حتی مرگ نیز ملال‌آور است.

بر ملال نمی‌توان خیلی ساده با در اختیارداشتن فعالیت‌هایی که قادر به انجام آنها هستیم غلبه کرد بلکه چنین غلبه‌ای مستلزم داشتن فعالیت‌هایی است که افزون بر توان انجام‌دادن آن‌ها خواهان به انجام‌رساندن‌شان هم هستیم، چیزی که متضمن در کار آوردن گرایش‌ها، تمایلات و علایق شخصی ما و در یک کلام درگیرشدن یا مداخله‌ی شخصی ماست یا به قول دلفریب هستند.

🔘@Jouissance_me

#PDF

هدا گابلر ؛ ایبسن

اغلب فکر می‌کنم که در دنیا فقط برای یک چیز ساخته‌ شده‌ام،
اینکه از ملال بمیرم.

🔘@Jouissance_me

#سینما

آینه
آندره تارکوفسکی

دیدگاه تارکوفسکی تا حدودی پدیدارشناسانه است.
مدام به ما یادآوری می‌کند که در جستجوی معنای اثر هنری برنیاییم او توصیه می‌کند که اثر را باید احساس کنیم در واقع برای رسیدن به خود اثر هر کنش معناشناسانه را بی‌اهمیت می‌داند: "اگر در پی کشف معنا برآیید، آنچه را که در حال شکل گرفتن است از کف خواهید داد."
و "همه از من درباره‌ی معنای اثری که ساخته‌ام می‌پرسند این نکته خیلی غم‌انگیز است.

یک هنرمند نباید به چنین پرسشی پاسخ دهد. من به آنچه می‌سازم چندان نمی‌اندیشم من نمی‌دانم که نمادهای آثارم چه چیزهایی را بیان می‌کنند آنها از احساس من برخاسته‌اند و فقط همین نکته برای من مهم است.

احساسی که از نیازی درونی سرچشمه می‌گیرد.
اگر در پی معنا باشید آنچه را که در حال ایجاد شدن است از دست خواهید داد. اندیشه در لحظه‌ی ساختن فیلم با تجربه خوانا نیست.
ساعتی را به اجزای آن تقسیم کنید، دیگر کار نخواهد کرد. در مورد اثر هنری نیز وضع چنین است. راهی برای تجزیه و تحلیل آن وجود ندارد مگر ویران کردن آن."

از قضا درست همین ویران کردن است که امکان فهم اثر هنری را پدید می آورد.

🔘@Jouissance_me

#Ambient_Dark_Jazz

"عشق محل ملاقات با دیوانگی است؛ جاییکه فرهنگ و تمدن به آن راه ندارد."

@Jouissance_me

#معرفی_کتاب

سمینار بونگ درباره‌ی زرتشت نیچه

یونگ نیچه را فردی به غایت درون‌گرا و شهودگرا با کارکرد فکری بسیار رشدیافته ولی با ناتوانی و نقص بسیار جدی در هیجان و احساس توصیف کرد.
شوپنهاور و کانت دو فیلسوفی هستند که تاثیر فراوانی بر یونگ گذاشتند ولی هر دو تیپ شخصیتی متفکر دارند. یونگ در مواجهه با نیچه بالاخره به فیلسوفی برخورده بود که علایقش بیش از آنکه متافیزیکی باشد روانشناسانه بود.
یونگ نیچه را کسی می‌دانست که به کشف ناخودآگاه در قرن نوزدهم کمک فراوان کرد.

"بیماری‌ام بزرگترین نعمت است: مرا رهانیده و شجاعت خودشدن را به من بخشیده است."

نیچه کتاب زرتشت را "سرود مستانه‌ی پرستش تنهایی" نامیده است.
او همواره زرتشت را بزرگترین دستاوردش خواند.

کتاب پیش رو حاصل سمینارهایی است که یونگ از سال ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۹ برگزار کرد، برای شرکت در جلسات اجازه‌ی یونگ لازم بود و اعضا می‌بایست توسط خود یونگ یا روانکاوان پیرو مکتب او روانکاوی شده باشند، خارج از این اعضا کسی نمی‌توانست به یادداشت‌های ثبت‌شده‌ی سمینارها دسترسی داشته باشد.

یونگ در ۱۹۵۶ با ضمیمه‌کردن سمینارها به مجموعه‌ی آثارش موافقت کرد.

🔘@Jouissance_me

هیچکس به من نگفته بود سوگ این‌قدر به ترس می‌ماند.

گزارش این سوگ

#piano
#Neo_Classical

🔘@Jouissance_me