امروز تو استراحتگاه دانشگاه دراز کشیدم
مقنعه رو کشیدم رو سرم و چشام گرم خواب شد
از اون خوابایی که پات رو زمینه و روحت تو اسمون،
از اونا که سوز و سرمای اطراف میشینه به جونت و زانوهاتو جمع میکنی تو شیکمت تا کوچیک و کوچیک تر شی و اندک گرمای تنتو حبس کنی تو رگ و پِی و استخونت.
تو همین خوابو بیداریه بود که یکی اومد یه چادر نماز انداخت روم، کل تنمو باهاش پوشوند.
نمیدونم کی بود، چی بود، و چرا وسط اون همه ادم دیگه که دراز ب دراز خوابیده بودن چادرو کشید رو من؛
ولی حس امن حاصل از توجه و محبت ناخواسته اش مثل گرمای رحم مادر بود برا من
و من این لحظه رو یادم میمونه.
یادم میمونه میتونم همینقدر ساده و بجا حس امنیت و نوازش بدم به غریبه هایی که همشون شبیه من از سرمای بیرون یا درونشون، مثل جنین جمع شدن تو خودشون..

من نه سر پیام نه ته پیاز
ولی نتایج کنکور چرا نمیاد؟

یه شبایی هستن که گلو میزنن
کسی نمرده ولی انگار از سر قبر برگشتی تو خونه خالی و تاریک. و کسی منتظرت نیس
این احساس تنهایی از خود اون شب گند بیشتر گَلو میزنه و توو یاد آدم میمونه.

بیا دعا کنیم ماده باشه..

لوزبین??

یه پشه دنبالم راه افتاده
میرم این اتاق میاد میزنه
میرم اون اتاق میزنه
خارکصه فکر کنم عاشقم شده

اکثر روزا کارمو دوسدارم و برام چندان سخت نیست
بضی وقتام مث امروز واقعا حال میکنم باهاش و انرژی دارم
باید روزایی ک از کارم و همکارام بیزارم این قضیه رو بخودم یاداوری کنم
درغیر این صورت ممکنه تایمی ک ظرفیت روانیم کم شده برینم تو کاسه کوزه خودم?

به شنیدن عادت کن،
خواهی دید که از سخن ابلهان نیز سود خواهی جست!