به من کوه بدین بکنم ولی writing ننویسم.

اگه خوش‌حالت می‌کنه و باهاش راحتی دیگه مهم نیست بقیه چه فکری می‌کنن.

می‌تونم برای قشنگی این اهنگ بمیرم✨

لاو لنگوئجِ من؟
میزان ریلز فرستادن‌هام برات توی اینستاگرام.

و روزی صد بار این جمله رو با خودم تکرار کردم. “اگه تو سخت‌ترین روز‌های زندگیت هستی هیچ‌وقت متوجه نمی‌شی چجوری دووم میاری.”

من دل‌سرد شدم و تصمیم گرفتم دست بکشم. یه مدتم هیچ تلاشی نکردم و گذاشتم همچی بگذره. ولی من این نیستم، باختن بدون مبارزه کردن در طبیعت من نیست. خستم، دل‌مر‌دم، استرس‌ام هم رو آخرین لول‌اش عه. اصلا مهم نیست. باید تمومش کرد؛ این همه راه رو اومدیم حالا آخرش رو ول کنیم که چی؟ بیا تمومش کنیم. مهم نیست چطوری، فقط بیا تمومش کنیم و به جای منتظر موندن برای رسیدن شوالیه نجات؛ دنبال شمشیر گم‌شده‌ی خودمون از روی زمین این میدون جنگ باشیم.

تو کافه مورد علاقم Artistry داره پخش میشه، صبح با کارامل ماکیاتو شروع شده و بند مورد علاقم هم اهنگ جدید داده بیرون. همچی خیلی خوبه فقط من درس نخوندم و منتظر باشید بیام دو روز دیگه بهتون بگم که امتحانم رو افتادم.

تو صبر می‌کنی. خیلی هم صبر می‌کنی تا یک دلیل، فقط و فقط یک دلیل برای تموم نکردن و موندن پیدا کنی. خوبه، من از وقتی یادم میاد در حال صبر کردنم چون عمر دلیل‌هام در حد دو سه روز شدن و باز یکی گند می‌زنه بهشون.

از صبح تو مغزمه. بیا بهمون بربخوره و دوباره بلند بشیم بجنگیم.