چرا که نه؟

...چنان بود که گفتی در آستانهِ فاجعه‌ای نامحتمل ایستاده‌ام ، در فردای ضیافتی ناممکن.

همچنان خدا:
تو همواره خواهی توانست ازادانه اینجا حضور بیابی.
امثال تورا من هرگز دشمن نداشته‌ام.
از میان ارواح سرکش ،
از آنکه خوی حیله‌گری و ریشخند دارد کمتر بدم می‌آید.
فعالیت ادمی بسا اوقات روبه سستی مینهد؛
گرایش او به تنبلی هست ،
و من دوست دارم یک همحصبت فعال و بی‌آرام در کنارش باشد...حتی یکی که اگر نیاز باشد ، مانند شیطان بتواند بیافریند.

فاوست-گوته

خدا خطاب به مفیستوفلس:
خوب است ، اجازه میدهم.
تو این جان هوشمند را ، اگر توانستی از سرچشمه‌اش دور کن و به راه خودت ببر.
ولی روزی که ناچار شدی اعتراف کنی که یک نیک‌سرشت ، در گرایش مبهم عقل خود ، میتواند راه باریک خدا را تشخیص دهد و در پیش بگیرد ، تو شرمسار خواهی شد.

فاوست-گوته

وقتی به اندازه‌ی کافی بخوانید، تفاوت بین نوشته‌ی خوب و بد را متوجه می‌شوید و اگر فکر می‌کنید «چه خوب!» اشتباه می‌کنید! چون نوشته‌های خوب بسیار کم و نوشته‌های بد بسیار زیادند و آن اندک راه فراری که با خواندن برای خودتان دست و پا کرده بودید هم کم کم بسته می‌شود. 
حالا که فکرش را می‌کنم، در مقوله‌ی هنر، هر کاری را اگر به اندازه‌ی کافی انجام بدهیم به گا می‌رود!