احساس پوچی می‌کنم، انگار از خواب بیدار شدم، هوا تاریکه، همه رفتن بیرون و منو با خودشون نبردن، انگار مامانم اجازه نداده برم اردو، انگار همه نمره خوب گرفتن و من افتادم، انگار همه رفتن جلو من موندم
انگار همه آره هستن و من نه.
-آذین

این چیه یاد گرفتید هی می‌گید اونی که دوستت داشته باشه و بخواد بمونه با همه چیت می‌سازه؟ چرا باید با کسی که تلاش نمی‌کنه ایراداش رو برطرف کنه بسازی؟ همه‌ی ما پر از ایرادیم، ولی اینکه به جای پذیرفتن و اصلاح کردنشون یه تابلوی "من همینم که هستم" بگیریم دستمون، خودش یه ایراد بزرگ تره.
-آذین

آدم دلش تنگ بشه زنگ می‌زنه، پیام می‌ده، سراغتو می‌گیره، عکساتو نگاه می‌کنه، ویساتو گوش می‌ده، آهنگایی که تو دوست داری رو پلی می‌کنه، بین آدما دنبال تو می‌گرده، اصلا یهو بی دلیل می‌ره کنار پنجره، نمی‌دونم، یه کاری می‌کنه دیگه، حتی اگه کاری هم نکنه حداقلش اینه که بی حوصله می‌شه، بداخلاق و عصبی می‌شه، کم طاقت می‌شه، بی تاب و بی قرار می‌شه، یه چیزی می‌شه بلاخره، نمی‌شه آدم بگه دلتنگم، ولی با وقتایی که دلتنگ نبوده فرقی نکرده باشه که، می‌شه؟
-آذین

انقدر خستم که حتی حال ندارم حرف بزنم. انقدر غمگینم که اگه یه نفر ازم بپرسه چته می‌زنم زیر گریه. انقدر نا امید که می‌شه وجود خدارو انکار کرد، انقدر دلتنگ که انگار درحال ذوب شدنم، انقدر کلافه که نمی‌تونم بخوابم، انقدر دلشکسته که هر آن ممکنه تیکه هام زخمیم کنن، و انقدر منتظر که حتی علفایی که زیر پاهام سبز شده بودن هم پوسیدن و از جا کنده شدن. دلم می‌خواد برم روی تختم، پتو رو بپیچم دورم و آروم آروم تموم بشم، دلم می خواد برم تو خیابون و هرکی‌و دیدم یقش‌و بگیرم بگم می‌شه کمکم کنی؟ من خستم، می‌شه برام یکاری کنی؟ نمی‌دونم فشارا بیشتر شدن یا من کم طاقت، دلم می‌خواد از همه چی فرار کنم، دلم می‌خواد یه مدت هیچ صدایی نشنوم، هیچ چیزی نبینم، هیچکس صدام نکنه، هیچکس‌و صدا نکنم، من هیچی نمی‌دونم، فقط اینو می‌دونم که تحمل این وضع برام غیر ممکنه. چقدر این منی که انقدر کم آورده برام غریبه‌س.
-آذین

من وقتی تورو دوست داشته باشم برات جونمم می‌دم، کافیه ازم بپرسی جونتو می‌دی بهم؟ اونوقت بدون معطلی می‌رم دنبال یه راهی می‌گردم که بتونم جونم‌و دو دستی تقدیمت کنم و حتی ازت نمی‌پرسم برا چی می‌خوایش؟ اما همین تو، همین تویی که از جونم برام عزیزتری رو می‌تونم در عرض چند ثانیه، برای همیشه ترک کنم، بدون اینکه حتی پشت سرمو نگاه کنم، نه اینکه دیگه بهت فکر نکنم، نه اینکه خوشحال باشم، حتی می‌تونم از اون به بعد هرجا نشستم از تو و حسم بهت بگم، بگم که حاضرم جونم‌و برات بدم، می‌تونم هرجا برم تورو کنارم تصور کنم، می‌تونم هرشب بابت نبودنت اشک بریزم، می‌تونم تا ابد تو قلبم نگهت دارم ولی دیگه هیچ‌وقت برنگردم پیشت..
من بدون اینکه بخوام، دل کندن رو یاد گرفتم، هم از جونم، هم از عزیزتر از جونم.
-آذین

بدترین نوع بزرگ شدن، تجربه کردنِ مشکلات بزرگ توی سن کمه، تو مجبوری همه‌ی سختیارو تنهایی پشت سر بذاری چون همسنات هیچ درکی از وضعیتت ندارن.
-آذین

تاحالا کسی رو انقدر دوست داشتی که با خودت بگی کاش هیچ‌وقت نمی‌شناختمش؟ اینجوری که همه چی خوبه بینتون ها، اما همش اون ترس مزخرفِ از دست دادنش رو داری، اونجاست که با خودت می‌گی کاش اصلا نمی‌شناختمش، کاش نمی‌دونستم دوست داشتن چه شکلیه، کاش این حس خوبه‌ رو لمسش نمی‌کردم، نمی‌فهمیدمش، کاش فکر می‌کردم وجود نداره، می‌دونی چی می‌گم؟ زندگی برای کسی که مادرزاد کوره، آسون تر از اونیه که تو بیست سالگی کور می‌شه.
-آذین

نه پای رفتن از اینجا نه طاقتی که بمانم
@Julietisheree

من از این آدمام که اگه بخوام بهت اهمیت بدم، واقعا همه‌ی خودم رو برات می‌ذارم، جوری که وقتی هیچکس نیست، من هستم، وقتی همه هستن، من بیشتر هستم، وقتی همه اشکت رو در میارن، من اشکات رو پاک می‌کنم، وقتی غصه داری، منم باهات غصه می‌خورم، اولویتم می‌شی، بهت نشون می‌دم که کنارتم تو هر شرایطی، ولی وقتی قدرم رو ندونی، برام بی‌اهمیت می‌شی، کم رنگ می‌شی، تاجایی که دیگه اولویتم نیستی، دیگه بهت اهمیت نمی‌دم، نه میام حالت رو بپرسم، نه میام اشکات رو پاک کنم، نه میام بخندونمت، نه میام ناراحتت کنم، نه باهات غصه بخورم، نه میام باهات دعوا کنم، نه میام آرومت کنم، نه میام حرصت رو در بیارم
نمیام، دیگه هیچوقت نمیام.
-آذین

من از این ناراحت نیستم که چرا اینجوری شد، از این ناراحتم که چرا با اینکه می‌دونستم اینجوری می‌شه ادامش دادم، خودم می‌دونستم این راه اشتباهه، می‌دونستم می‌رسه به اینجا، فقط نمی‌دونم چرا انقدر با سماجت تلاش کردم و ادامه ش دادم، انگار می‌خواستم به خودم ثابت کنم که نه! داری اشتباه می‌کنی، ولی هیچی اشتباه نبود، همه چی به همون بدی‌ای شد که تصور می‌کردم. می‌دونی، خیلی بده که به خودت ببازی.
-آذین