یک چای دبش برای پاولی

پاول سیسرو از روسای مافیای نیویورک و گانگسترهای ایتالیایی الاصلی بود که تشکیلاتش موضوع یکی از فیلمهای معروف مارتین اسکورسیزی شد، فیلمی به نام بروبچه های خوب یا GoodFellas و اما پاولی چکار می کرد؟

«صدها نفر به پاولی وابسته بودند و اون از هر چیزی که در می آوردند سهمی می گرفت. مثل کشور آبا و اجدادی ولی پاولی اینکار را در آمریکا می کرد و پاولی تنها کاری که برای بروبچه ها می کرد این بود که از اونا مقابل بروبچه های دیگه ای که می خواستند گوششون رو ببرند،‌ محافظت می کرد. .... اون اداره پلیس دزدها و آدمهای زرنگ بود.»

هر کس مشکلی داشت از پاولی کمک می خواست. خلاصه وقتی تامی دی ویتو با نقشه قبلی یک بطری را روی سر سانی بانز صاحب رستوران می شکند، سانی که از رفتار بروبچه های پاولی به تنگ آمده، و نگران جانش هست سراغ پاولی می رود و از او می خواهد که شریکش در رستوران بشود و در عوض از او در برابر آدمهای خطرناکی مثل تامی محافظت کند. خوب حالا پاولی شریک رستوران می شود. سانی که نمی توانست تامی را وادار به پرداخت صورتحسابش کند، جرات اعتراض به پاولی را ندارد و هر چه را که جلویش می گذارند امضا می کند. سانی حالا باید سهم پاولی را سر وقت و همیشه بدهد.

«هر مشکلی پیش می آمد، پاول یحلش می کرد. تحویل مواد و نوشیدنی – با پاولی حرف بزن،‌ پلیس اذیت می کند – با پاولی حرف بزن، صورتحسابها مساله دارند – با پاولی حرف بزن. ولی حالا باید هر هفته پول پاولی را می داد.

- کاسبی خوب نبوده؟ به من چه! پولم را بده!

- آتشسوزی شده؟‌ به من چه! پولم را بده!

- صاعقه از آسمون به سرت خورده؟ به من چه پولم را بده!

حالا پاولی هرکاری دلش می خواست می تونست کنه. از اعتبار رستوران استفاده کرد و تا می تونست از بانک وام گرفت. چه عیبی داشت؟‌ کسی که نمی خواست پول بانک رو پس بده. هر چیزی که از در جلو تحویل داده می شد از در عقب بیرون می رفت و با تخفیف فروخته می شد. می شد یک جعبه مشروب دویست دلاری را برد صد دلار فروخت. مهم نبود همش سود بود»

البته برای پاولی. رستوران مقروض تر می شد و جیب پاولی و دزدهاش پر پولتر. سانی بیچاره آخر ورشکسته و مفلوک رستوران را به پاولی می فروشد و پاولی می دهد آنرا آتش بزنند تا پولش را از بیمه بگیرد. خلاصه سرمایه و زندگی سانی به باد می رود تا پاولی پول بیشتری گیرش بیاید والبته تامی خشن که زود از کوره در می رود می آید و خودش رستوران را آتش می زند.

می دانید از مارتین اسکورسیزی متشکرم. تصویری که از فعالیتهای مافیایی در اقتصاد آمریکا ترسیم می کند، یک مدل انتزاعی از مالی که با زور و ارعاب به رایگان بدست می آید و در بازارهای سیاه نقد فروخته می شود تا دزدها به نان و نوایی برسند و گانگستر باشند.این وسط آدمهایی مثل پاولی با قدرت و ارتباطاتی که دارند مواظب بروبچه های خوبشان هستند تا هم پولشان برسد و هم قوی بمانند. یک مدل خوب برای فهمیدن کنشها و تراکنشها در یک اقتصاد دستوری و رانتی که آدمها دنبال پول مفت بیشتر می دوند تا درآمد حلال داشتند. راستی این همه که سر این واردات دعواست چرا سر صادرات نیست؟‌ یک بار شده یک ژن خوب بیاد برود مثلا گرجستان ده تا دستگاه پراید بفروشد؟ ولی تا دلتان بخواد ژنهای خوب مجوز وارد کردن پورشه و بی ام وی دارند.

راستی شما یاد داستان جدید افتادید؟‌ اصلا و ابدا! آقاجان اصلا ایتالیاییها چایی دوست ندارند. آنها قهوه می خورند و شراب. ولی خوب نمی شد در تیتر مطلب نوشت شرابی برای پاولی.

برگرفته از تارنمای بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار:

‍ ‍ پنجم آذرماه سالروز درگذشت محمّدعلی فروغی (ذکاء الملک،‌ وزیر،‌ نخست وزیر، اولین نخست وزیر محمدرضا شاه پهلوی، نویسنده تاریخ سیر حکمت در اروپا)

از وصیت‌نامۀ فروغی

فرزندان عزیز، از خدا غافل نشوید و ملتفت شوید که من وقتی که خدا می‌گویم آن وجودی را که مشهدی حسن و ربابه‌خانم و حاجی فلان و ملّا بهمان تصوّر می‌کنند در نظر ندارم. خداوند همان حقّ و حقیقت است که در وجود او شکّی نیست و مدار جمیع امور عالم است. هر شخص و هر امر که از خدا یعنی حقیقت دور شود به هر اندازه که از راه راست منحرف شده به همان نسبت از سعادت محروم می‌گردد. زنهار بدانید که این سخن بیهوده نیست. عقلای دنیا همه در این باب متّفق بوده و اگر شخص کور نباشد هر روز به شهود و عیان می‌بیند و حس می‌کند و در عمر پنجاه‌سالۀ خود به فرمودۀ حضرت خواجه «هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق» و به تجربه رسانیده‌ام و مطمئن باشید که من نه به موهومات قائلم، نه خیالات شاعرانه دارم، عرفان‌بافی نمی‌خواهم بکنم، در این موقع هم که به جگرگوشگان خود وصیّت می‌کنم نه جای شوخی است، نه مقام تزویر، نه خودنمایی، نه مجلس‌آرایی. آنچه می‌گویم از روی تجربه و تحقیق و تعقّل است. حاصل عمر خود را برای شما می‌گذارم. می‌گویم و می‌روم و شما را به خدا می‌سپارم.
پس ای فرزندان من، از راه راستی و جادۀ درستی و شرافت و امانت خارج نشوید. دروغ نگویید، بدقول و وعده‌خلاف نباشید. از دزدی و تقلّب سخن نمی‌گویم؛ چه معاذ‌الله که دربارۀ شما تصوّر آن را بکنم؛ امّا از خلاف امانت و تصرّف غیرِمشروع در مال غیر و بدحسابی و تحصیل مال به طریق غیرِشریف احتراز کنید و بدانید که فقر و مسکنت با شرافت و عزّت منافات ندارد. به خاطر بیاورید که من در دنیا تقریباً هیچ نداشته و ندارم مع‌ذلک همیشه محترم و معزّز بوده‌ام بلکه عزّتم از همین راه حاصل شده که برای مال و مکنت دست‌وپا نکرده‌ام.

[نامه‌های محمدعلی فروغی، به کوشش محمد افشین‌وفایی و مهدی فیروزیان، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۴۰۱، ص ۱۸۲]

بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار؛ تعمیم زبان فارسی، تحکیم وحدت ملّی و تمامیت ارضی
Translate post

امروز یک بانوی حکیمه که پزشکیست در خدمت مردم برای انتخاب آزادانه پوشش خود مجبور به عذرخواهی شد. این عذرخواهی ها مرا یاد گالیله می اندازد و ابراز ندامتش در دستگاه تفتیش عقاید کلیسا از ارائه نظریه چرخش زمین. و البته همانجا هم زیر لبی گفت «ولی تو می چرخی».
حکایت ماست، ایشان عذر خواسته اند و کسی هم نیست که زیرلبی نگوید «ولی حق با شماست». چه آن مقام یقه پاره ای که شکایت کرد، چه آن نتراشیده نخراشیده های کریه المنظر که فریاد والسلاما سر دادند همه و همه می دانند حق با ایشان است. ولی امان از حاکمیت دروغ و تظاهر و پیشانیهای خالکوبی شده.
راستی کسی کاردینالهای آن دادگاه معروف گالیله را بخاطر دارد؟ یا اصلا می دانید امام جمعه شهر آمل کیست؟ ولی همه ما گالیله را می شناسیم. و حالا تاریخ اسم دکتر فاطمه رجایی راد را ثبت کرد. تاریخ آزادگی و شجاعت را ولو برای یک لحظه ثبت می کند و از کنار ذهن‌های تاریک و ظالمان به سرعت می گذرد ولو اگر پانصد سال حکم رانده باشند.
#زن_زندگی_آزادی

‌
‌

پیکر داریوش مهرجویی و همسرش در ویلای شخصی آنها در کرج پیدا شده است.
به گزارش رسانه‌های داخلی در ایران، پلیس استان البرز گفت که جسد این کارگردان سینمای ایران ساعتی پیش کشف شده است.

خبرگزاری ایسنا به نقل از محمدمهدی عسگرپور، مدیر هیات رئیسه خانه سینما، تایید کرد که آقای مهرجویی و همسرش وحیده محمدی فر «به قتل رسیده اند.»

داریوش مهرجویی فیلم‌هایی چون هامون، دایره مینا، گاو، اجاره‌نشین‌ها، لیلا، مهمان مامان و سنتوری را ساخته است.

این خبر با دریافت اطلاعات بیشتر به تدریج تکمیل خواهد شد.

چشمه ۳۹ ساله شد
در کنار شما ۳۹ ساله شدیم
شما؛ همراهان وفادار و همیشگی نشرچشمه

پنج‌شنبه ۲۰ مهر هم‌زمان با روز تولد ۳۹ سالگی نشرچشمه در کتاب‌فروشی‌های خود میزبان شما هستیم با ۲۵ درصد تخفیف برای کتاب‌های خانواده‌ی فرهنگی چشمه ( نشرچشمه، گیلگمش، چرخ، کتاب چ و نشر دیوار)

تبریک به نشر چشمه

خوب یازده سپتامبر خاورمیانه

آری آری زندگی زیباست
زندگی آتشیگهی دیرینه پا برجاست
گر بیفروزیش…..
و #نرگس_محمدی آتشی افروخته که رقص شعله اش در هر کران پیداست

از مهسا تا آرمیتا

نمی خواهم با خشم بنویسم ولی خشم کافی نیست. خشم دیگر کافی نیست.
آقایی باهنر نام گفته است ماجرای خانم مهسا امینی یک بهانه بود و مدعی شده است اگر مهسا نبود کس دیگری را پیدا می کردند. خیلی به این حرف فکر کردم. فکر کردم اگر صدای مردم سر مرگ مهسا در نمی آید وقتی پروین خانمی را می کشتند صدایشان در می آمد. یعنی دارد خیلی صریح به ما می گوید اگر به قتل دختران سرزمینمان اعتراض می کنیم «بهانه» جو هستیم. انگار قسمت ما در سایه حکومت آقایان قتل و مرگ و تجاوز است و باید این تقدیر را با شکیبایی بپذیریم و سپاسگزار هم باشیم.
وقتی مهسا را که مهمان شهر تهران بود گرفتند و سرش را به جدول کوبیدند چه فرصتی برای حقیقت یابی و تفحص در خود نصیب امثال باهنرنامها شد و چه تلخ این فرصت را سوزاندند و با وقاحت به هر باوری که به عدالت و انصاف و انسانیت داشتیم پوزخند زدند. در عوض همه این رجال مدعی تقوا و اسلام و خداوند رحمان جمع شدند تا قتل را توجیه کنند. حتی وقتی خبرنگارانی از واقعیت گفتند بجای تعقیت و پیگرد خاطیان آن خبرنگاران را متهم کردند و به زندان افکندند. امیدوارم کسی برود و به آقای باهنر یادآور شود ما انسانیم و حتی اگر به ما به چشم گوسفندانی می نگرد که چوپانشان شده باید بداند که حتی گوسفندان هم از بره خود محافظت می کنند چه برسد به ما انسانها که فرزندانمان امیدمان به روزهای بهتری هستند و دخترانمان را موهبتهای الهی می دانیم.
عجیب قومی هستند این قوم مدعیان.
زمانی که مهسا در آن ساختمان ملعون وزرا از حال رفت و به بیمارستان منتقل شد، فرصتی نصیب حاکمان شد که به کرده خود بنگرند و از خود بپرسند آیا آنچه که به بهانه حجاب بر زنان ایرانی می رود رواست؟‌ آیا مطابق شرف است؟‌ آیا مطابق انسانیت است؟‌ در و دیوار شهر را از شعارهای توخالی حجاب پر کردند ولی در عمل به بهانه حجاب به هر دریده ای اجازه دریدن پرده حرمت بانوان سرزمینمان را داده اند. آیا شرم نمی کنند؟ حالا یک سال بعد نوبت آرمیتاست آن هم بعد از کشتن نیکا، حدیث، سارینا و دهها نوجوان و جوان مظلوم دیگر، آن هم بعد از به رگبار بستن ماشین کیان.
آقای باهنر کجایید؟ کار ما و امثال شما به پایان رسیده است. ما دیگر بهانه نمی خواهیم. فردا شاید نوبت پروین باشد، شاید نوبت مینا، شاید نوبت سحر، شاید نوبت زهرا، شاید نوبت زینت. سری را به دیوار، به در، به میله، به آجر می کوبید تا بگویید قوی هستید،‌ قدر قدرت هستید ولی شما کجا ایستاده اید؟ شما به چه بهانه ای احتیاج دارید تا بگویید وظیفه حاکمان صیانت از دختران سرزمین است نه آنکه آنها را دم تیغ هر رذل و رجاله ای بدهند. به من بگویید صادقانه بگویید آیا فکر نمی کنید که خداوند عزواجل تقاص حقوق و خونهای ما رعایا را از شما خواهد ستاند؟ آیا فکر می کنید در برابر عدل الهی با شما برابر نیستیم؟‌
اسلام به شهادتین است و شهادت می دهم خدایی نیست جز الله که دنیایی واله اوست و گواهم که محمد فرستاده اوست و علی جانشین و امیر مومنان و حجت خدا بعد از او. شما مسلمانی مرا اندازه می گیرید؟ شرم کنید. دو روز است که دست به دعا دارم بلکه آرمیتا بیدار شود بلکه داغ جوان نبینیم و از خود می پرسم شما را کدام داغ به خود می آورد؟ شرم بر شما. شرم بر شما، شرم بر شما و دروغهایتان.
واقعیت را ببینید هزار مامور هم که به مدرسه بفرستید، هزار مامور هم که دور بیمارستان بگذارید ما می دانیم واقعیت چیست. آرمیتا داستان امروز نیست، مهسا داستان دیروز نیست. ما مردم هر روز برای چهل و اندی سال است که دروغهای شما را زندگی کرده ایم. بهانه هایتان را دیده ایم، و جوانان را به خاک سپرده ایم. یک روز نعش پاره پاره شان را از شلمچه می آوردند و یک روز یک ساک می دادند و امضا می گرفتند تا اجازه بدهند مادری جگرگوشه اش را به خاک بسپارد. بس است، بس کنید. بروید فقط بروید.

پنجم مهرماه، زادروز سیّد حسن تقی‌زاده
(از اکانت توئیتری بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار)

شکی نیست که صحبت ترقی و تمدن و نجات مملکت و اصلاحات در ایران با مشروطیت شروع و از آن ناشی شد و آن تکانی که مملکت در سنۀ ۱۳۲۴ قمری خورد مبدأ این نهضت جدید گردید که هر قدر هم ضعیف است نسبتی با عهد «صلاح مملکت خویش خسروان دانند» ندارد و فرقش با آن عصر مثل فرق تاریک و روشنایی صبح است با ظلمت محض شب. اگر این آزادی مبادلۀ افکار در صلاح مملکت به‌کلّی از میان برود یا شبح کاذبی از آن باقی بماند، هیچ امیدی به نجات نمی‌ماند و هزاران تعلیمِ‌عالی‌دیده به قدر ندیم‌باشی منشأ اثر نمی‌شود و یک چاپلوس داد خود را از کهتر و مهتر می‌ستاند، ولی از آن طرف هیچ مسئله و هیچ‌یک از شئون ترقی هم به اندازۀ مشروطیت و آزادی سیاسی به اعلی درجه متناسب با میزان تعلیم عمومی نیست و موازی با آن بالا و پایین نمی‌رود و اگر ما بخواهیم در خط اصلاحات باقی بمانیم و امکان وصول به ترقّی و تمدّن را از دست ندهیم باید اساس مشروطیت خود را دودستی چسبیده حراست کنیم و دخالت ملّت را در حلّ و عقد امور مملکت مرعی داریم و برای داشتن آزادی سیاسی و مشروطیت هم باید قطعاً و ناچار پایۀ معرفت عامّه را بالا ببریم و برای این کار هم ناگزیر از سعی در تعلیم عمومی هستیم ورنه با هزار تدبیر و مجاهده و تشکیل احزاب سیاسی و فتوای علما و تحصّن در بقاع متبرکه و استمداد از ایلات این مرغ آزاد در این قفس تاریک باقی نخواهد ماند و قانون طبیعت تخلّف‌پذیر نخواهد بود. پایۀ معرفت عمومی در ایران هم از عثمانی در عهد جلوس سلطان حمید و مشروطیت اول آن مملکت و از روسیه در زمان وزارت استالیپین بالاتر نیست. مگر عقل طبیعی و ذوق سلیم که از گاهی به گاهی خود را در این مملکت نشان داده است به داد ملت برسد و نهالی از این درخت بیست‌ساله باقی نگاه دارد تا به‌تدریج به نسبت انتشار تعلیم عمومی باز نشو و نمایی پیدا کرده تناور شود.

حسن تقی‌زاده

[آینده: سال اوّل (تیر ۱۳۰۴- آبان ۱۳۰۵)، مؤسس و مدیر مسئول دکتر محمود افشار، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۴۰۱، ص ۴۰۷ (شمارۀ ۷، بهمن‌ماه ۱۳۰۴)]

بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار؛ تعمیم زبان فارسی، تحکیم وحدت ملّی و تمامیت ارضی