در ساعت یک بامدادِ شبی از شب‌های پاریس، بکت که بعد از صرف شام با دوستانش در حال رسوندن اون‌ها به منزلشون بوده، سر راهش با یه دلال محبت (!) درگیر می‌شه و بعد از به‌شدت زخمی کردن بکت با چاقو، از صحنه فرار می‌کنه، و این اتفاقِ تماما پوچ تبدیل به یکی از توقف‌گاه‌های دائمی ذهن بکت می‌شه که خوش‌صیدانِ عالم ردپاش رو در آثارش زیاد صید کرده‌ن.
خونریزی زیاد و شدت جراحات مجبورش می‌کنه مدت زیادی در بیمارستان ساکن بشه، جویس تمام هزینه‌های داشتن یک اتاق خصوصی و امن رو پرداخت می‌کنه، حتا چراغ مطالعه‌اش رو از خونه‌ش میاره تا بکت بتونه نوشتن مرفی رو تموم کنه...
بعد از بهبود نسبی و ترخیص از بیمارستان، بکت به ملاقات ضاربش می‌ره و ازش سوال می‌کنه که چرا؟ و ضارب جواب میده «نمی‌دونم چرا، معذرت می‌خوام، آقا». بکت شکایتش رو پس می‌گیره.
مدتی بعد به یکی از دوستانش می‌نویسه اون الان محبوب‌ترین زندانیِ اون زندان و محبوب‌ترین جاکشِ جهانه و با هدایایی که فاحشه‌هاش براش می‌برن دفعه‌ی بعد که کسی رو چاقو بزنه حتما ترفیع می‌گیره، و گویا به پاریس اومدن من چندان هم بی‌ثمر نبوده!
تمام این‌ها رو گفتم که بگم اگر عادتِ این موجودِ لعنتی به پوشیدن پالتوهای اُورسایز و بسیار ضخیم نبود، اون شب چاقوی اون جاکشِ برگزیده از ورود به قلب و ریه منحرف نمی‌شد و ما الان نه نسخهٔ کامل مرفی رو داشتیم و نه هرچه بعد از مرفی و اون شب خلق شد.
خلاصه که خیلی هم به طبیعت کافر نباشید. اگر ما الان بکت داریم به خاطر اینه که قبلش بریتانیایی‌ها پالتو ساختن؛ و اگر بریتانیایی‌ها پالتو ساختن به خاطر این بود که قبلش جهان رو پر از ضاربانِ جاکش یا جاکشانِ ضاربی می‌دیدن که نجات ازش نیاز به سربازان مقاوم داشت.

“Friendship, according to Proust, is the negation of that irremediable solitude to which every human being is condemned.”

― Samuel Beckett, Proust

Haam: You weep, and weep, for nothing, so as not to laugh, and little by little... you begin to grieve...
You're on earth, there's no cure for that! Get out of here and love one another!
Lick your neighbour as yourself!

وضعیتم به حق حساس است. به‌خاطر این ترس، ترس از درافتادن به قهقرای همان اشتباهِ دیرین، ترس از به پایان نرساندن کار در فرصت مقرر، ترس از عیش و شادخواری، برای آخرین بار، در واپسین فورانِ فلاکت و نگون‌بختی، عجز و نفرت، چه چیزهای خوشی، چه چیزهای بزرگی را از کف خواهم داد.
موجودِ لایتغیر به اَشکال بسیاری در پیِ رهایی و خلاصی از بی‌شکلیِ خویش است. آه، بله، ذهنم همیشه پاکوبِ افکار عمیق بود، به‌خصوص در بهار. آن یکی در پنج‌دقیقهٔ گذشته خورهٔ جانم شده. به خودم امیدواری دادم که دیگر از این عمق نشانی برجا نخواهد ماند. درحال حاضر تمام‌نکردنِ کار مهم نیست، از سُست‌عنصری بدتر هم چیزهای زیادی هست. اما مسئله واقعا همین است؟ به احتمال بسیار زیاد.
بله، تنها خواسته‌ام این است که واپسین ذرهٔ وجودم، تا آن‌جا که دوام دارد، به‌خاطرِ معنای نهفته در خودش زندگی کند، همین و بس.
می‌دانم منظورم از این حرف چیست.

مالون می‌میرد

They love each other, marry, in order to love each other better, more conveniently, he goes off to the wars, he dies at the wars, she weeps, with emotion, at having loved him, at having lost him, yep, marries again, in order to love again..., more conveniently…

They love each other, marry, in order to love each other better, more conveniently, he goes off to the wars, he dies at the wars, she weeps, with emotion, at having loved him, at having lost him, yep, marries again, in order to love again..., more conveniently again, they love each other, you love as many times as necessary, as necessary in order to be happy, he comes back, the other comes back, from the wars, he didn't die at the wars after all, she goes to the station, to meet him, he dies in the train, of emotion, at the thought of seeing her again, having her again, she weeps, weeps again, with emotion again, at having lost him again, yep, goes back to the house, he's dead, the other is dead, the mother-in-law takes him down, he hanged himself, with emotion, at the thought of losing her, she weeps, weeps louder, at having loved him, at having lost him, there's a story for you, that was to teach me the nature of emotion, that's called emotion, what emotion can do, given favourable conditions, what love can do, well well, so that's emotion, that's love, and trains, and the nature of trains, and the meaning of your back to the engine, and guards, stations, platforms, wars, love, heartrending cries, that must be the mother-in-law, her cries rend the heart as she takes down her son, or her son-in-law, I don't know, it must be her son, since she cries, and the door, the house-door is bolted, who bolted it, he the better to hang himself, or the mother-in-law the better to take him down, or to prevent her daughter-in-law from re-entering the premises, there's a story for you, it must be the daughter-in-law, it isn't the son-in-law and the daughter, it's the daughter-in-law and the son, how I reason to be sure this evening, it was to teach me how to reason, it was to tempt me to go, to the place where you can come to an end, I must have been a good pupil up to a point, I couldn't get beyond a certain point, I can understand their annoyance, this evening I begin to understand, oh there's no danger, it's not I, it wasn't I, the door, it's the door interests me, a wooden door, who bolted the door, and for what purpose, I'll never know, there's a story for you, I thought they were over, perhaps it's a new one, lepping fresh, is it the return to the world of fable, no, just a reminder, to make me regret what I have lost, long to be again in the place I was banished from, unfortunately it doesn't remind me of anything.

The Unnamable

معنا در پیام نیست. معنا کشف‌کردنی نیست. معنا فقط در انسان‌هاست. انسان معنا را می‌آموزد؛ بر آن می‌افزاید؛ عوض می‌کند؛ نابود می‌سازد، و آن را جزو داراییِ خود به‌شمار می‌آورد. - دیوید برلو

B: We'll never hear the human voice again.

A: Have you not heard it enough? The same old moans and groans from the cradle to the grave.