وقتی که زندگی من هیچ چیز نبود-هیچ چیز به جز تیک تاک ساعت دیواری- دریافتم باید، باید، باید دیوانه وار دوست بدارم کسی را که مثل هیچکس نیست!

- فروغ فرخ‌زاد

بر لب‌های، قایق‌رانانِ نغمه‌خوان،
خاموشی کرده آشیان... بی تو جانا!
باز آ، باز آ... با طنین آواز خود،
با فسون و با ناز خود،
بار دیگر بلرزان قلب دریا را...
بر روی موج آب، نیلوفر رفته خواب
بر چشمان خواب او، بر شام من یک بار دیگر بتاب...
باز آ، باز آ، باز آ... چون دل عاشقم، انتظار تو را دارد.

محبوبم، سرد است؛ هوا را می‌گویم. وارد زمستان شده‌ایم و سرمای جان سوزِ اول دیِ، به خوبی از خجالتم در می‌آید.

وسط شهرداری رشت ایستاده‌ام. دستانم یخ است، تنم هم. از شدت سرما دندان‌هایم روی هم می‌لغزند، بدنم منقبض شده و پاهایم توان راه رفتن ندارند. خودمانیم، این‌ها را به پای زمستان بگذارم و بگویم به خاطر سرما به این روز افتاده‌‌اند، روح یخ زده‌ام را چه کنم؟

روی صندلی‌های سرامیکی دور حوض می‌نشینم. روح‌م دارد یخ می‌زند. بگذارید اصلاح‌ش کنم‌‌‌، روح‌م خیلی وقت است که یخ زده است‌ وَ من با امیدِ واهیِ آمدنتان، هر از گاهی یک " ها!" حواله‌اش می‌کنم تا دل‌گرم شود و تاب بیاورد.

تاب می‌آورد، قول می‌دهم. ادعایی ندارم اما مطمئن باشید حرف شما که وسط باشد، زنانه پای قول‌م می‌مانم و تاب می‌آورم.

مردی قد بلند کنارم می‌نشیند. حواسم را به او نمی‌دهم. شش دانگ حواسم به شماست، به حرف‌هایی که با شما می‌زنم. به راستی، می‌دانید بزرگ‌ترین درد یک عاشق چه می‌تواند باشد؟ این‌که توسط معشوق دست کم گرفته شود! این‌که معشوق فکر کند عاشق از پسِ کاری برنمی‌آید. کوچک‌ است، ضعیف است. نحیف و شکستنی‌ست.

مرد از من سوالی می‌پرسد، جوابش را با یک " نه" قاطع می‌دهم. اعصابم را خورد کرده است اما از این گذشته، حالا چطور به شما ثابت کنم با همین کوچک‌و ضعیف‌و نحیف‌و شکستنی بودن اگر مطمئن باشم شما با من هستید، از پس هر کاری بر می‌آیم!؟

مرد باری دیگر سوال می‌پرسد. لبخند می‌زنم. نه یک لبخند واقعی، صرفا برای آن‌که حساب کار دستش بیاید و ولم کند. چه داشتم می‌گفتم؟ آهان، یادم آمد! وقتی می‌گویم هرکاری انجام می‌دهم، منظورم هر کاری‌ست و این هرکاری همه‌اش به بودن شما در کنار من، بستگی دارد.

مرد می‌رود، تنها می‌شوم. از شدت سرما، دستانم را به داخل جیب کاپشن‌م می‌اندازم‌. منتظرم نیکو بیاید، دیر کرده‌ است! تا به حال به شما گفته‌ام چقدر از معطلی بی‌زارم؟ از معطلی بی‌زارم و حالا معطل‌ترین آدم‌ روی زمین.

پسرکی جوان آن طرف خیابان می‌نوازد. ریتمش را دوست دارم، حتی موسیقی‌‌اش را... حالا که فکر می‌کنم شاید از پسِ یک کار برنیایم. آن هم برمی‌گردد به دو گوی جادویی شما!

می‌دانم نمی‌توانم به آن‌ها خیره شوم. می‌دانم به ثانیه نمی‌کشد که چشم از آن تیله‌ها می‌گیرم و سرم را پایین می‌اندازم و لبخند پت و پهن‌م را پنهان می‌کنم. حتی اگر راه داشته باشد، دستانم را روی صورت‌م می‌گیرم تا گلگون شدن گونه‌های از سر خجالت‌م را نبینید.
می‌بینید؟ خودم را می‌شناسم دیگر!

دارد حیف می‌شود، عمرم را می‌گویم. این ثانیه‌هایی که به تندی، با دو به جلو می‌روند بی‌آن‌که اجازه دهند، من به خودم بیایم... دارد حیف می‌شود، زمان را می‌گویم. این‌که من باشم و شما نباشید اصلا چه ارزشی دارد این زمان لعنتی بگذرد؟ داریم حیف می‌شویم، خودم و شما را می‌گویم. حواست هست؟ داریم حیف می‌شویم...!

آوا | برای محبوب نیامده

عاشقت می‌شم دوباره، عاشق اونی که نیست.

باشم و عاشق نباشم؟ کار آسونی که نیست.

خیس می‌شم با تو هرشب، زیر بارونی که نیست. دستت‌و محکم گرفتم، تو خیابونی که نیست.

وحشی بافقی چقدر درست میگه:
«چه ها با جان خود، دور از رخ جانان خود کردم، مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم..»

از تو، به هزاران حسرت در دلم رسیدم.

کاش این فاصله معنایی نداشت.

فراموش نکن که آدمی در این جهان هست که
همیشه و هر لحظه می‌توانی پیش او‌‌ برگردی.
- آلبر کامو