Ավելի ցավալի բան չկա, քան ամբողջ սրտով սիրել մարդուն և իմանալ, որ նա գրոշ չարժե:

Միաժամանակ եք ծամում օդում կախված ծանր լռությունը` որովհետև ավելի լավ է զայրանալ, կատաղել, բայց հանկարծ անիրար չմնալ:

Այն օրը, որ ամաչես քո սիրած բանի համար, կործանվում ես։ Կործանվում ես հենց քեզ համար։

...և փրկությունդ գտնել իմ մեջ, ում բազմիցս կործանել են հեռացումներդ.

որովհետև ես...
իմ սերը...
իմ մտքերը...
իմ կարոտը...
իմ ժպիտը...
միշտ ու ամենուր
քոնն ենք….

ամեն կրկնվող ժամի՝ երազանքս ես

ու եթե անգամ բոլորը գնան` դու արի…

Մեկը լալիս է նորածընի պես՝
Ճչում է, սակայն... արցունքներ չկան:

Մեկն էլ բերանից ծպտուն չի հանում,
Բայց արցունքներն են շիթ-շիթ լճանում:

Մեկն էլ, ինձ նման (գուցե նաև՝ քե՞զ),
Բարձր ճչալու սովոր չէ բնավ,
Եվ արցունքներն էլ աչքից չեն հորդում,
Այլ հոսում են ներս
Ու կիտվում դանդաղ
Չեչաքարի պես ծակծկված սրտում:

© Պարույր Սևակ

Մարդիկ ինչ-որ մեկի կարող են ներել խելքը, նույնիսկ տաղանդը, բայց գեղեցկությունը` երբեք...

*Դու տեղն ես,
ուր ես ամենաշատն եմ
ուզում մնալ,
ու նվիրել քեզ
բոլոր միայնություններս,

դու վերադարձն ես,
որին տարի եմ սպասել,
մոռացության մատնելով
բոլոր ուշացումներդ:*