...և փրկությունդ գտնել իմ մեջ, ում բազմիցս կործանել են հեռացումներդ.

որովհետև ես...
իմ սերը...
իմ մտքերը...
իմ կարոտը...
իմ ժպիտը...
միշտ ու ամենուր
քոնն ենք….

ամեն կրկնվող ժամի՝ երազանքս ես

ու եթե անգամ բոլորը գնան` դու արի…

Մեկը լալիս է նորածընի պես՝
Ճչում է, սակայն... արցունքներ չկան:

Մեկն էլ բերանից ծպտուն չի հանում,
Բայց արցունքներն են շիթ-շիթ լճանում:

Մեկն էլ, ինձ նման (գուցե նաև՝ քե՞զ),
Բարձր ճչալու սովոր չէ բնավ,
Եվ արցունքներն էլ աչքից չեն հորդում,
Այլ հոսում են ներս
Ու կիտվում դանդաղ
Չեչաքարի պես ծակծկված սրտում:

© Պարույր Սևակ

Մարդիկ ինչ-որ մեկի կարող են ներել խելքը, նույնիսկ տաղանդը, բայց գեղեցկությունը` երբեք...

*Դու տեղն ես,
ուր ես ամենաշատն եմ
ուզում մնալ,
ու նվիրել քեզ
բոլոր միայնություններս,

դու վերադարձն ես,
որին տարի եմ սպասել,
մոռացության մատնելով
բոլոր ուշացումներդ:*

Հետ չնայեցի, որովհետև աշխարհում չկա ավելի ծանր բան, քան աչքերը, որոնք հրաժեշտ են տալիս…

Մի օր, եթե բախտդ չբերի,
քեզ կկոտրեն այնպես
որ ողջ կյանքում չես կրողանա փշուրներդ հավաքել՝
որքան էլ «ձեռքից լավ» լինես,
և քեզ կթվա, թե մի օր, երբ երջանիկ լինես չես հիշի, որ կոտրված ես,հետո կհասկանաս, որ խաբել ես քեզ,խաբել ես գալիք երջանկության մասին հիմար պատկերացումներով,անիմաստ ձգտումներով՝ որոնք իրականանալիս անգամ չեն երջանկացնում,կհասկանաս, որ կոտրված ես,որ մենակ ես,
կկորցնես իմաստը և անգամ այն գտնելու ցանկությունը,
մի օտար գրկում հանգստություն կզգաս,
բայց փշուրներդ չես կարողանա հավաքել այնտեղ,
որովհետև դրանք արդեն մաշվել ու կորցրել են իրենց ձևը,կսկսես չհանդուրժել մարդկանց,որոնց ամեն օր ստիպված ես տեսնել,
ամենօրյա շփումը կթվա անտանելի պարտավորություն,
քո մասին կխոսեն, որ սառն ես ու գոռոզ և դու կգրես երկար ու ձիգ տողեր,և չիմանալով՝ ինչպես ավարտել դրանք,
կիսատ էլ կթողնես...

- Դժոխքում, սատանա, ինձ գթա այնպես,
ինչպես այս կնոջն եմ սիրել երկրի վրա: