فرارِ ما از تنهایی، شبیه فرار از خودمان است. شبیه به این است که می‌خواهیم بخشی از بدن‌مان را بپذیریم چون دیدن و لمس کردن و حس کردنش «دردآور» است، فقط کافی‌ست روزی مجبور شویم با آن بخش دردآور مواجه شویم. آن روز، روز غمگینی خواهد بود اما پس از آن، «پذیرش» شروع می‌شود و زمانی که درد را پذیرفتیم، درد شبیه به جریانی بیدار کننده در ما می‌چرخد و از بدن‌مان بیرون می‌رود و ما «تغییر» را حس خواهیم کرد.

من بدترین درد‌ها را از عزیزترین‌هایم دیدم...
کسی که حرفایش دل‌خوشی‌ام بود.
اما فعلا قسم خنجر در قلبم فرو کرد که باورم نمی‌شود
واقعا خودش بود؟!
همان شخصی که من می‌شناختم؟
دلگیرم از روزگار...
از روزگاری که خوبترین انسان‌ها را برایمان بدترین‌ انسان‌ها ساخت.
#لیلی