خدایا باز هم شکر که این کلمات و قابلیتِ نوشتن هست، اگر نبودن که خفه می‌شدیم مابین فکر و خیال‌های ناگفتنی‌مون.

گاهی باید عقب بکشی و بذاری آدم‌ها توی غم خودشون غرق شن.
حرف‌هات، امیدهات، قدرتت و خنده‌هات رو برای خودت نگه دار.

سخت‌تر از اول مهر چیزی نیست جز دوم مهر!

ولی من هنوز یادم است، پاییز‌ها که مادر آش می‌پخت، همه را صدا می‌کرد اما برای من یک کاسه می‌کشید و می‌آورد می‌داد دستم؛ با عینک‌های گردم زل زده بودم به تلوزیون و با خسرو شکیبایی تکرار می‌کردم که خانه باید سبز باشد! یادم است ماهی پرتقال که می‌خورد پوستش را مینداخت روی بخاری. بوی پوست پرتقال سوخته وقتی باید از روی تصمیم کبری سه بار می‌نوشتم کفرم را در می‌آورد. یادم است ماهی می‌رفت توی کوچه و من باید مشق می‌نوشتم. تندتند که می‌نوشتم انگشتانِ سردم کبود میشد و بغضم در می‌آمد. تند‌ می‌نوشتم که از ماهی عقب نمانم.‌ ماهی همیشه وسطِ پاییز سرما می‌خورد و شلغم‌ها سهم من میشد. من ملچ‌ملوچ می‌کردم و او با دماغ قرمز عُقی میزد و زیر لحاف قایم میشد. یادم است پاییز‌ها با ماهی سر آخرین پرِ نارنگی دعوا می‌کردم و وقتی او می‌برد، آقاجان از لای پیراهنش یک نارنگی درسته می‌گذاشت کف دستم و می‌رفت و دیسکِ فروغ را می‌گذاشت و گرامافون می‌خواند؛ کاش اینجا بود و من را هم با خودش می‌برد به سرزمین شعر‌ها و شور‌ها و من را می‌پیچید به حریر بوسه‌اش و آنگاه نگاه می‌کردیم که چگونه تمام آسمانِ من پر از شهاب می‌شود، و او می‌آمد از دور‌ها و دور‌ها، از سرزمین عطر‌ها و نور‌ها..

لطفا بزرگ شید و سال تحصیلی رو به دانش‌آموزان تبریک نگید، چون اصلا بانمک نیست?

«زیبایید اما توخالی... برایتان نمی‌شود مُرد.»
برایتان نمی‌شود حتی تب کرد.

مثل خانه میمانی،
حتی فکر بازگشتن به تو آدم را گرم نگه می‌دارد.