بلیچ فردا رو باید با تک تک سلول‌هام قدر بدونم.

ناراحتم که ناجالبم.

دارم روانی میشم. دو روز میام خونه روانم آسوده باشه باید مراقب باشم بیشتر خدشه‌دار نشه.

من اگه میتونستم subjectivity و objectivity رو بهش توضیح بدم و میگفتم که این عینیت‌‌گرایی عنش همون عینیت‌گراییه که دو تا جنگ جهانی راه انداخت؛ همونیه که اصرار داره دنیا رو از چشم من ببین، مثل من فکر کن و دنبال دلایل "منطقی" باش، نوبل صلح بهم میدادن.

برای ارشد ایران. به زور کنکور ثبت نام کرد به زور میخواد من رو به عنوان استعداد درخشان فرو کنه تو دانشگاه‌های تهران پدر من نمیخوام! ایران بمونم میرم کار میکنم دانشگاه نخواهم رفت! اصن کدوم خری گفته من استعداد درخشانم؟؟!!

بخش تصویرساز مغزم موقع خوندن داستان رئال دو-موتوره کار میکنه. طوری خودم رو جای اون محکوم تصور میکردم که پشت گردنم یخ میکرد. واقعا ترسیده بودم–

بهم گفت اگه من مکتب بودم رئالیسم میشدم؛ دیدم خیلی هم اشتباه نمیگه. موقع خوندن کار رئال انگار که در پیشگاه یه ماهیت الهی قرار گرفته باشم از وحشت و ترسی که بهم القا میشه بدنم فلج میشه ولی اصلا نمیتونم ازش دل بکنم. چشم‌هام رو آتیش میزنه ولی نمیتونم بهش خیره نشم، تحسینش نکنم.

رئالیسم دهشتناکه، همین ویژگیشه که عاشقشم.

این فکت که سه/چهار هفته دیگه پارت سوم بلیچ هم تموم میشه افسرده‌م میکنه. اتمام پیک فیکشن.