Damn banger reminds me of Hyde. Since I'm always late (nearly always) for my to-be-favorite subjects, I thoroughly cherish these moments of being a fan of such an artist. It's like I'm seeing Hyde in his youth. Though I could also be keen for GD in MADE era, but at least it's not too late for him yet.

Bro literally goated his twenties, what am I doing?

It's like those shitty loop/sick cycle tropes, the end is the beginning and stuff.

بلیچ فردا رو باید با تک تک سلول‌هام قدر بدونم.

ناراحتم که ناجالبم.

دارم روانی میشم. دو روز میام خونه روانم آسوده باشه باید مراقب باشم بیشتر خدشه‌دار نشه.

من اگه میتونستم subjectivity و objectivity رو بهش توضیح بدم و میگفتم که این عینیت‌‌گرایی عنش همون عینیت‌گراییه که دو تا جنگ جهانی راه انداخت؛ همونیه که اصرار داره دنیا رو از چشم من ببین، مثل من فکر کن و دنبال دلایل "منطقی" باش، نوبل صلح بهم میدادن.

برای ارشد ایران. به زور کنکور ثبت نام کرد به زور میخواد من رو به عنوان استعداد درخشان فرو کنه تو دانشگاه‌های تهران پدر من نمیخوام! ایران بمونم میرم کار میکنم دانشگاه نخواهم رفت! اصن کدوم خری گفته من استعداد درخشانم؟؟!!

بخش تصویرساز مغزم موقع خوندن داستان رئال دو-موتوره کار میکنه. طوری خودم رو جای اون محکوم تصور میکردم که پشت گردنم یخ میکرد. واقعا ترسیده بودم–