خدا انقدر ازت میگیره تا رها کردنو یاد بگیری.

تو یه رابطه‌ی تاکسیک با ایران گیر کردم.

تنها زمانی حس می‌کردم بسیار تنها هستم که او را کنار خودم نداشتم، تا وقتی که او بود تنهایی واژه‌ی پوچی بنظرم می‌آمد.

سومین سالیه که دانشجوام.چقدر تصوراتم با واقعیت‌ فرق داشت.سال بعد خیلی غمگین ترم چون آخرین سال کارشناسی مترجمی رو می‌خونم و باید فصل جدید زندگیم رو شروع کنم.دلم برای این روز ها تنگ میشه.برای بچه ها، برای استادا، برای حرف ها.دلم برای انقلاب تنگ میشه.برای هم اتاقی هام که دیگه فقط یه هم اتاقی نیستن و خانواده ان.دلم برای خوابگاه چمران تنگ میشه.دلم برای همه چیز و همه کس تنگ میشه.سعی می‌کنم از این به بعد رو بیشتر قدر بدونم و بیشتر زندگی کنم.باید دوباره عکس بگیرم و خاطره ثبت کنم؛ چون من با خاطره ها زنده‌ام.

دومین سال

پارسال همچین روزی درگیرِ کنکورِ کوفتی بودم و حالم بد بود.روحم درد می‌کرد و استرسِ دائمی منو از درون می‌خورد.دلهره داشتم و نگران بودم.نگرانی نمی‌ذاشت درس بخونم.از زندگیم لذت نمی‌بردم.آدمای مزخرف اذیتم می‌کردن و همه چیز با هم خوب پیش نمی‌رفتن.توی اتاق نشستن…

«حبك نیابهَٔ عن کل الذین رأوك و مضوا.»
به جای همه‌ی آن‌ها که تو را دیدند و گذر کردند نیز، دوستت دارم.

I'd love to let you go
You're all that's on my mind
I love you more and more than you could know

کاش به جای دلتنگی، تو بغلم می‌کردی.

احتمالا وقتی دردها حمله میکنن بهت
من خیلی دور از تو ام؛زیر دردای خودم.