[ مسند قدرت و بر جای نشستن بازی است
مرد باید وسط معرکه‌ها جان بدهد ]

مکرراً پرسیده بودید که کجایی؟ چرا نیستی؟ چه می‌کنی؟ در جواب باید بگم که این روزها فقط درحال ادامه دادنم.

چند صبح دیگه باید اینجوری شروع بشه؟

یه جوری همه بچه‌های طرح ولایت اینجا رو پیدا کردن که دیگه راحت نیستم اصن
(همین الان احتمالا یکی توی اتاق بغلی داره این متن رو میخونه ??‍♂)

عشق(مودت) در صورتی آدم رو جلو می‌برد که اون دستورات خدا، مو به مو انجام شود(حلال و حرام) [آیت الله جاودان] #تلنگر

اردیبهشت امسال اینطور بود که؛
[سیاه‌پوش از آن گشته است مردمِ چشمم
که هر درنگ جگرگوشه‌ای به خاک سپارد...]

این چندمین بار است؟ چندمین سحری است که صبح نمیشود؟ چندمین شبی‌ است که با گریه و اضطراب می‌گذرد به امید آنکه آفتاب برآید و بر نمی‌آید. چندمین روزی‌ است که غم پیش از بیدار شدنمان بالای سرمان خیمه می‌زند و چای صبحانه با هیچ شکری شیرین نمی‌شود. چقدر باید بخوانیم اللهم انا نشکو الیك فقد نبینا؟ و تحمل کنیم بر غَیْبَهَ وَلِیِّنا وَکَثْرَهَ عَدُوِّنا وَقِلَّهَ عَدَدِنا وَشِدّهَ الْفِتَنِ بنا... چقدر دیگر باید این بار را به دوش بکشیم. ببینم و بچشیم و عذاب بکشیم و دم بر نیاوریم. چقدر زندگی در آخرالزمان سخت است. میدانم که "آرمان خواهی انسان مستلزم صبر بر رنج هاست." می‌دانم که "غربالِ اِبتلائات، هیچ‌کس را رها نمی‌کند." تمام این‌ها را میدانم اما سخت است که هر هفته و هر روز غمی از نو به مبارک بادمان بیاید. سخت است هر آن خبرِ داغ تازه ای بیاید پیش از آنکه حتی دلمان از اثر داغ قبلی سرد شده باشد. سخت است که ادامه دهی. سخت است کار درست را هر لحظه پیدا کنی و وظیفه‌ی خود را بشناسی. فکر میکنم اولین بار از ۱۳ ام دی ماه ۹۸ بود که دیگر هیچ چیز مثل قبل نشد. از آن زمان بود که انگار جهان وارد دوره‌ی‌ تازه‌ای شد. دوره‌ای که این جغرافیا و این کشور در مرکز حوادث و تحولات آن قرار دارد. از آن به بعد بود که هواپیمای اوکراینی، ترور دانشمند کشور، ماجرای فلسطین و بیمارستانی که جگرمان را آتش زد، بمب گذاری در کرمان، سید رضی و... یکی یکی آمد و نگذاشت این قلب از غم خالی بماند. نگذاشت این زخم جگر خوب شود و ترمیم شود. اینطور تصور میکنم که هر کدام از این حوادث، هرکدام از این داغ‌ها که از سر گذرانده‌ایم اثری -عمیق یا سطحی- اما جاودانه بر ما به جا گذاشته است. تصورم این است که هرکدام برای چیزی آماده می‌شویم. برای ورطۀ خودمان برای آن لحظه‌ای که نوبت به ما می‌رسد. گاهی به این فکر می‌کنم که زمین من کجاست؟ منظور از اینکه در حساس‌ترین و پرحادثه‌ترین عصر در مرکز وقایع به دنیا آمده‌ایم چه بوده؟ یقین دارم که بی دلیل نیست. میدان من، آنجا که من باید در این قصه‌ی پر فراز و نشیب نقشی ایفا کنم کجاست؟ آیا برای آنچه آماده می‌شوم ظرفیت دارم؟ نکند جایی من هم سر امتحانی، از این جریان جدا شوم و دور بیوفتم. نکند... می‌ترسم. چقدر سخت است زندگی در آخرالزمان! سینه‌ای داریم که انبوهِ اندوه است، خداکند بدانیم کجا باید آن را به کار بگیرم، خدا کند که حیف نشود.

ببین وقتی در جوابِ پرسش‌های: حالت چطوره؟ طعمش چطور بود؟ خوش گذشت بهت؟ اوضاع احوال خوبه؟ فوتبالت در چه سطحه؟ درس‌ت چطوره؟ و... میگم: "متوسط"، ینی واقعا متوسط. خیلی چیزا این روزا متوسط‌ن. نه اونقدر خوب که بشه تعریف کرد و به خاطرش خوشحال بود نه اونقدر بد که بخواد ازش گله و شکایتی داشت. خیلی چیزا متوسطن، مثلا خود من. من خودم هم نیمی از چند چیزم و هم نصفه‌نیمه در خیلی چیزها. متوسط بودن شاید زیاد خوش‌آیند نباشه اما از هیچی که بهتره. البته شایدم نه. خیلی مطمئن نیستم. متوسط مطمئنم.