من با افرادی که مخالف آیین های سنتی ایرانی هستن مخالفم.
خیلی استدلال های مختلفی میارن از جمله اینکه نو روز فرقی با بقیه روز ها نداره و عمو نوروز نیا اینجا بهار از یاد ما رفته و ...
توی این رشتو میخوایم یه نگاهی به نوروز و مشخصا هفت سین و اهمیتش داشته باشیم.
‏توی عموم فرهنگ ها، اعداد هرکدوم معنا و مفهومی دارن.
عدد ۷ چه در ادبیات یونگی و چه در فرهنگ های مختلف از جمله فرهنگ ما عددی خوش یمن محسوب میشه. از نظر یونگی نماد تمامیت و یکپارچگی محسوب میشه. ۷ سمبل ۷سین نمادی از نیاز به تمامیت و میل به سعادت در جنبه های مختلف زندگی میشه.
‏این توییت یکم مفصل تر میخوام درباره این بگم که چرا مثلا فلان عدد نماد فلان چیزه.
خود اعداد، مثلا ۷ که فی الذات معنایی بجز مفهوم عددیش در خودش نداره. پس چطور براش معنا تعریف میکنیم؟
اریک فروم میگفت ما ۳ نوع سمبل داریم
سمبل های جهانی
سمبل های ‏شخصی
و سمبل های محلی
سمبل شخصی که هیچ. مثلا شما چون توی بچگی زیر درخت انجیر بازی میکردید، درخت انجیر برای شما میشه نماد خانواده و شادی و ...
سمبل محلی چیزهایی هست که توی یک کشور یا منطقه یا فرهنگ، معنای مشخصی دارن
مثلا توی ایران فرهنگی، همین جشن نوروز
سمبل های جهانی هم تعریفشون ‏از اسمشون مشخصه
نماد ها هم همه باستانی نیستن
مثلا امروزه نماد یک صلیب با رنگ قرمز، شده نماد کمک و انسانیت و صلیب سرخ جهانی و ...
این خیلی جدیده
ولی همه نماد ها شکل گیریشون چنین فرمی داره
یعنی در موقعیتی و زمانی و جایی، معنایی به چیزی الصاق شده
این اتفاق به ۲ شکل میوفته
شکل اول ‏مرتبط با اسطوره شناسی و ادیان میشه
مثلا عدد ۷ مقدس و خوش‌یمنه و معنایی مثل تمامیت و سعادت داره، چون توی اسطوره آفرینش ادیان ابراهیمی، خداوند جهان رو در ۷ روز آفریده
یا ما ایرانی ها این عدد ۷ رو توی مراحل آیین میترا هم داریم
به واسطه این تکرار ها، این عدد معنا پیدا می‌کنه ‏و تبدیل به سمبل میشه، سمبل خیر و خوش یمن
شکل دوم به واسطه الگوهای طبیعیه
مثلا هفته ۷ روزه
چرخه های ماه
۵ انگشت دست
این الگوهای طبیعی باعث میشن اعداد مرتبط، معنای خاصی پیدا کنن
حالا یا به واسطه شکل اول یا شکل دوم، فرآیند سمبلگرایی و ابسترکشن شروع به کار میکنه
مثلا ۷ چون تعداد روز ‏های هفته است و بعد از ۷ روز هفته جدید آغاز میشه، پس هفت عدد تمامیت و تکامل میشه
یا عدد ۱۳ توی باورهای مسیحی عدد نحسی هستش چون مرتبط با داستان مهمان سیزدهم شام آخر میشه
این توضیح رو من برای عدد ۷ نوشتم ولیکن برای تمام سمبل ها میشه ازشون استفاده کرد
بریم ادامه داستان
‏جشن نوروز، جشن آغاز بهاره
بهار زمان نو شدن طبیعته
توی ادبیات یونگی معادل کارت مرگ تاروت میشه، معادل چرخه زندگی میشه، مردن و دوباره زنده شدن، تمام شدن و آغاز شدن، تولد دوباره
سمبل های سفره هفت سین هم تاکید بیشتری روی این مفهوم دارن
البته که سفره هفت سین درواقع محراب یا آلتر ‏جادویی بوده که توی مراسم نوروز به شکل یک مراسم آیینی یا ریچوآل مورد استفاده قرار میگرفته
سفره هفت سین ابدا چیز دم دستی نیست و احترام و حرمت زیادی داره
ولیکن اون مراسم و جزییاتش خیلی مورد بحث ما نیست
سمبل های سفره هفت سین ۲ تا چیز مهم رو نمایندگی میکنن
اولیش نیروی زندگی و حیات ‏و دومیش تعادل
مثلا سبزه نماد رشد
سیب نماد سلامت و زیبایی
سنجد نماد عشق
اینها همگی مرتبط با اروس یا نیروی حیات و زندگی هستن
از اون طرف سرکه نماد تعادله
نماد سختی های زندگی و پذیرش اونها
یا عمیق تر، نماد سایه هاست
حالا چرا ۷ سین مهمه؟
چرا نوروز مهمه؟
اینها هرکدوم از ما رو به عنوان ‏یک ایرانی به گذشته مون وصل میکنن
به ریشه هامون وصل میکنن
اینها میراث فرهنگی ما هستن
اینها بخشی از ناخودآگاه جمعی ما ایرانیان هستن
اینها پل ارتباط ما به نیاکانمون هستن
بعلاوه نوروز نماد یک شروع تازه است
جشنی که میخواد مارو در مواجهه با آینده‌ی ترسناک غیر قابل پیشبینی تسلی بده
‏این مراسم به شکل سمبلیک مارو برای آینده و شروع جدید آماده میکنه. به ما امید میده
این جشن چیزی فراتر از امروز ما و تک تک ماست
این جشن و این مراسم و هفت سین و ... باعث میشن حس کنیم جزوی از چیزی بسیار باشکوه تر و عظیم تر از امروزمون هستیم
ما جزوی از یک تاریخ بزرگیم
پس به نظر من ‏باید این میراث رو حفظ کنیم و سعی کنیم به بهترین شکل، جزوی از این مراسم باشیم.
انسان از این احساس تعلق به چیز بزرگتر، احساس امنیت و آرامش خیال پیدا میکنه و قبلا مفصل ازش نوشتم توی رشتوی خرافات
سال نوی شما پیشاپیش مبارک?

این ماحصل مشترک من و همسرم هستش. تلفیق اسطوره شناسی و هنر ? خوشحال میشیم ببینید

https://www.instagram.com/reel/C4nKAfTsu-w/?igsh=OWZ2ZDR4YXF3aWU5

https://t.me/Buddaboodam

در ادامه افکار در بستر بیماری، اگر تاروت رو جدای از بحث فالگیری و رمالی و ... نگاه کنیم و به لحاظ یک میراث سمبلیک انسانی بررسیش کنیم یه نکته جالب میشه توش پیدا کرد
یه کتابی هست قبلا معرفی کرده بودم از سالی نیکولز به اسم تاروت، سفری با کهن الگوها که مرتبط با همین نگاه به تاروته
تاروت با کارت احمق شروع میشه
fool
۲ دسته آدم بسیار خطرناکن
یه دسته افراد جاهلی که روی جهل خودشون تاکید و پافشاری دارن
شخص نمیدونه! میدونه هم که نمیدونه، ولی به هر دلیلی نمیخواد هم بدونه
مثل افراد فناتیک و متعصب مذهبی
دسته دوم آدم هایی هستن که راجع به یک موضوع خیلی میدونن
مثلا شخص ۲۰ سال راجع به فلان شاخه علم فیزیک درس خونده
پرواضحا تو نمیتونی دیگه به این طرف بگی بابا فلان نظریه جدید هم اومده
فلان چیز هم تغییر کرده
در واقع اینجا مسئله آگاهی نیست، مسئله صرفا دانشه و این ۲ تا مفهوم با هم متفاوتن
شخصی که دانش خیلی زیادی داره و این دانش تبدیل به آگاهی نشده، دقیقا به اندازه آدمی که هیچ دانشی نداره خطرناک و دگم و جاهله
آیا میشه دانش خیلی زیاد داشت و آگاهی نداشت؟
بله، زیاد هم میشه اتفاقا. خیلی از محصلین علوم انسانی دقیقا همینن. شخص کتابهاش رو خوب خونده ولی از کتاب درش بیاری بلد نیست اون تئوری و نظریه رو با واقعیت فعلی تطابق بده و تحلیل کنه
شخص اینقدر ایگوی بادکرده ای پیدا کرده که نمیپذیره میشه از زاویه ای بجز زاویه مورد تخصص شما هم یه مطلب رو دید! ممکنه دانش شما هم جامع نباشه! ممکنه به روز شده باشه! و...
حالا
اینجاست که میشه در ستایش احمق بودن و نادان بودن حرف زد
یعنی دقیقا کارت صفر تاروت
یا نقطه شروع ماجرا
اگر شخصی میخواد پیشرفت کنه، میخواد رشد کنه، باید احمق بودن رو بلد باشه و باهاش مشکل نداشته باشه.
یعنی چی؟
یعنی شما بزرگترین پرفسور فیزیک ایرانی
اومدی کلاس آشپزی
سر کلاس آشپزی باید بپذیری که شما یک شاگرد نادان و احمق هستی! به جهنم که بیرون کلاس اسم تورو تریلی نمی‌کشه، سر اون کلاس و توی مسئله آشپزی شما یه احمقی و باید قبول کنی هیچی نمیدونی و یاد بگیری از معلمت
اگر این توانایی رو دارید خوش به حالتون، ولی خیلی آدمها چنین نیستن
مدرک و سابقه تحصیلی رو تریلی نمیکشه ها! ولی از شدت دگم بودن طرف حیرت میکنید.

من شدید امروز مریض شدم و کل روز افتاده بودم، در بستر بیماری داشتم به این حکایت فکر میکردم که یه بابای پیری بوده، آخرای عمرش پسرشو صدا می‌کنه
از توی صندوقچه اش یه ساعت ۲۰۰ ساله رنگ و رو رفته بهش میده
میگه این میراث من برای توست که نسل اندر نسل توی خانواده ما چرخیده
شما یه زحمت بکش برو ساعت فروشی بگو میخوام اینو بفروشم چند میخرید؟
پسره میره و میاد میگه یارو گفت ۱۵۰ هزار تومن با منت! طرف برگشته گفته آخه اینو سگ میخره؟ جون شما همش برام ضرره ۱۵۰ گفتم دست خالی نری.
باباعه میگه خب ببرش سمساری یه قیمت بگیر.
پسره میره و میاد میگه یارو گفت ۱۰۰ تومن. من اینو چیکارش کنم؟ اینم همینجوری واسه خواهرم میخوام برش دارم خواستم دست خالی برنگردی!
باباعه میگه خب برو عتیقه فروشی یه قیمت بگیر
پسره میره و میاد میگه یارو گفت ۵۰۰ میلیون کلی هم التماس کرد‌. می‌گفت این یه ساعت خیلی لوکس و کلکسیونی و ارزشمنده که دیگه ازش پیدا نمیشه!
باباعه هم فاز نصیحت با چوب کبریت میگیره و به پسرش میگه هان ای پسر!
میخواستم بدونی تو آدم بارزشی هستی! اگر جایی قرار گرفتی، توی کاری بودی، توی رابطه ای بودی که بهت توهین میکردن و ارزشت رو نمیدونستن، این به معنای بی ارزشی تو نیست! تو فقط توی جای اشتباهی قرار گرفتی!
خودت رو به معرض نمایش بزار، خودت و توانایی هات رو بروز بده که ارزشت رو ببینن و بفهمن. نمیتونی توی سایه قایم بشی و شاکی باشی که کسی قدر تورو نمیدونه!
مولانا هم یه شعر معرکه در همین زمینه داره میگه

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی
مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی
بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی

بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی
چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی

به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی
در خیبر است برکن که علی مرتضایی

بستان ز دیو خاتم که توی به جان سلیمان
بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی

تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی
تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی

تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی
سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی

تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی
بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی

البته تعابیر مختلفی میشه از این شعر داشت ولیکن شما منظور مورد نظر منو برداشت کنید.