من تورو با تموم جزئیاتت دوست دارم. با تموم چیزهای کوچیک در مورد تو، با وقتایی که داری در مورد موضوع مورد علاقه ت حرف میزنی و چشمات برق میزنه، وقتی که لباس رنگی جدید میپوشی و به پوستت بیشتر از همیشه میاد. وقتایی که تو ذهنت دنبال کلمه میگردی و چشماتو میچرخونی، وقتایی که خوابت نمی‌بره و صدات خمار تر از همیشه س. تورو با کلافگیات، با تک تک خالای رو تنت و تموم ویژگی های که کسی ندیده دوستت دارم.

زندگی بدون تو مثل آسمون بدون ماهه،مثل هفته بدون جمعه،پاییز بدون نارنگی،تو تموم قشنگیای دنیا رو توی قلبت داری و تموم اون انگیزه ای که من و میتونه زنده نگه داره. تو تک تک جزئیاتت قشنگه مثل اخم موقع تمرکزت مثل خط لبخندت یا تارهای سفید موهات که به دلنشینی برف لای آسمونِ شب میمونن ولی من میگم خدا موقع ساختنت به من نگاه کرد و بعد تورو برای دل من ساخت.

برای نشون دادن تعهدم به تو احتیاجی به حلقه و انگشتر ندارم چون قبل از همه اینا، من قلبم رو به عقد چشم هات در آوردم. از همون روز که فهمیدم تو از آخرین باقی مونده های مردهای منقرض شده ای! تو امنی، اهل صبور بودنی و مهم تر از همه اهل دوست داشتنی، از نوع عمیقش.

شاید از خیال تو دور باشم اما قسم میخورم تو برای من همیشه نزدیک بودی، تنگ تر از نفس ها برای سینه! یادت توی هیچکدوم از لحظاتم تنهام نمیزاره بهم وابستگی داره، بر عکس خودت... من اما باخودم دنیایی تو سرم دارم که تو هنوز اونجا کنارم هستی شب که میشه کلماتیو میگی که باید؛ و روز که میشه انگار هیچوقت نرفته باشی اولین چیزی که توی صفحه گوشیم دنبالش میگردم؛پیام توئه. شاید این درست ترین تصمیم برای ما بود اما کاش،ای کاش این تصمیم درست نبود.