در من آهن می‌رویَد از تباهی با درد

تازه رسیدم خانه. اگر معشوقه‌ای داشتم، این وقت شب برایش می‌نوشتم: «می‌دانی مرکز ثِقلِ زمین کجاست؟ همانجا که تو ایستاده‌ای.» و بعد، دو تا استیکر بوس هم می‌چسباندم تنگش و می‌فرستادم برایش. اینطوری می‌فهمید که امروز چقدر روز سختی داشتم و تا چه اندازه‌ای خسته هستم و مشتاقم برای آغوش امنش، اما چه فایده! شده‌ام مثل گوزنی که پاهایش شکسته و دویدن از یادش نمی‌رود. همین اندازه دور، همین‌اندازه سخت. همین اندازه خسته.

منی که مامانمو برایِ یک عروسی به بابل اوردم و شب هم قراره این مسیر رو برگردم، نباید بهم گفته بشه family man؟

من نه خودم می‌دونم دارم چه‌کار می‌کنم نه دوروبرم کسی رو می‌بینم که بدونه داره چه‌کار می‌کنه. همگی تمام مدت مضطرب، متعجب و سردرگم هستیم.
صد رحمت به گله!

شعرِ دلتنگی/ شماره۱۲ دوست گرامی، مرا با صبر و مقدارِ نازکشی، تحمل برایِ بارکشی، استقامت در راه ترکشی، و تابشِ نور و آتشِ زبانه‌کشی، نسنج. که از پایه این خانه خراب‌ است. در وادیِ عاشقی، هیچ بایدی وجود ندارد. که فقط عشق و فاصله و دل‌تنگی‌ست در میانِ…

به‌دنبالِ نور بود.
همه‌جا، همه‌وقت.
مخصوصا پیشِ هر خدا.
آتش‌هایِ آتش‌کده روشن شد.
تخت جمشید سوخت.
ناقوسِ کلیسا به‌صدا آمد.
مسیح به صلیب کشده شد.
بانگِ اذان در مسجد بلند شد.
عرب به مغول سور زد.
گاو‌ها پرستیده ‌شدند.
کمپانیِ هند شرقی بوجود آمد.
کائنات دیده شد.
هیتلر متولد شد.
کارما مد شد.
همگی سنگدل شدند.
او هم کلافه.
به‌ استیصال رسید.
چشمانش را بست، جهان روشن شد.

اگه فکر می‌کنید همیشه حق باهاتونه،
واقعیت این نیست که حق با شماست،
واقعیت اینه‌که شما فقط فکر می‌کنید.