وتاری د. محمد عبدلی لە
کۆنفرانسی مەولە وی ناسی زانکۆی سلێمانی

ارسالی

‍ "۲"

‌استاد مانند بحری هادی ساکن و آرام است و سر خودنمایی و شهرت طلبی ندارد.
کمتر کسی از غیر عرب در عربیت و قواعد و تصاعف و مطاوی آن به این احاطه بوده است.
شعر او در عداد اجله شعرا عرب است. «لامیة الکرد» او از آثار ایام جوانی اوست که با شعر پیران شعرای عرب همدوشی می‌کند و با « لامیة العجم» طغرائی رقابت مینماید.
استاد پس از اخذ اجازه از مرحوم شیخ حبیب الله کاشتری ازدواج نمود و به شغل معلمی در معارف کردستان استخدام شد و در سال ۱۳۱۱ شمسی با عده‌ای دیگر از معلمین کردستانی به کرمانشاه مشغول شد در کرمانشاه پس از چندی روزی اهل ادب او را شناخته و با سرهنگ اخگر که رئیس اداره نظام وظیفه کرمانشاه و مردی فاضل بود آشنا شد و به دلالت سرهنگ از شغل معلمی مستعفی و با درجه هم ردیف استواری داخل نظام وظیفه گردید. پس از سالیان دراز نگارنده در زمستان ۱۳۱۸ در مجلس تعزیه مرحوم حضرت قطب العارفین شیخ حسام الدین قدس روحه حضورشان رسیدم و با یادآوری‌های گذشته و دوستی پدران ؛ همدیگر را شناختیم  و در این اوان پدر هردو مان در حیات بودند رحمة الله علیهما.
این هنگام استاد در دبیرستان نظام کرمانشاه کارمند بود‌ ؛ دیدن وی در آن شغل که باب او نبود بیننده منصف را متاثر می‌ساخت. در ۱۳۱۹ به منظور اینکه از زیر خدمت مستخلص شود سفری به تهران رفت  پس از فعالیتی چند عاقبت وسیله قصیده‌ای که به سرلشگر ضرغامی رییس ستاد ارتش وقت تقدیم داشته استعفایش از خدمت در ارتش مورد پذیرش واقع شد و از نو داخل عالم فرهنگ و تعلیم و تربیت شد و اکنون هم به شغل استادی دانشکده ادبیات و دانشکده الهیات با نهایت اعزاز و احترام لله الحمد باقی است.
مدتها دیوان قصاید غزلیات فارسی و قصاید عربی ایشان در دسترس این حقیر بود و اشعار عربی اش را اکثرا در  اختیار دارم.

غزلیات فارسی او بیشتر ملمع و در نهایت جزالت (استواری) و شیوایی است. اوقاتی که در سال‌های ۱۳۱۸ و ۱۳۱۹ در خدمتش درس عربی می‌خواندم یکی از غزلیات خود را انتخاب کرده بود که حقیر  بر ایشان می‌خواندم.
استاد را در عالم عرفان ارادت به قطب العارفین مرحوم شیخ حسام الدین علی نقشبندی بود  و نادیده از ایشان کسب فیض می‌فرمود. گرچه استاد خودشان را آن زمان حسامی می‌خواندند ولی فی الحقیقه اویسی مشرب هستند و اویسیه جمعی هستند از اهالی طریقت که به کسی که همانند اویس قرنی رضی الله نادیده از رسول اکرم صل الله علیه و سلم کسب فیض میکرد و به آن حضرت عشق می ورزید ؛  اینان نیز از مرادی نادیده کسب فیض نموده و مدد عشق می ورزند.

در زمستان ۱۳۱۸ شمسی  که شیخ حسام الدین وفات یافت  استاد او را مرثیه ی غرا به عربی سروده بودند و حقیر هم مرثیه ای به فارسی در مجلس عزا هر دو با این منظور که قصیده خود را بخوانیم جمع شدیم و به نحوی که اشاره شد همدیگر را یافتیم.

@seyedtaherhashemi

✍️ استاد سید طاهر هاشمی

? بحری از دانش و دین و فضل و ادب و علم و فقاهت و عرفان و تقوا از کنار من می‌گذرد و حال آنکه تاکنون لبی از ذکر خیرش شاداب نساخته‌ام مرا سفله باید خواند که این استاد گرامی بسیار محبوب خود را به یاد نیاورده‌ام..

استاد عبدالحمید بدیع الزمانی. عبدالحمید بدیع الزمان مهی فرّهی سنندجی فرزند مرحوم میرزا عبدالمجید فرّهی مجد الممالک خود و پدر و جدش از نوابغ فضل و ادب بوده‌اند ،البته سمت  ملایی نداشته‌اند لکن کمتر بوده است از اجله علما که میرزایان این خاندان را به فضل و ذکا و دانش و مردی و مردانگی نشناخته باشد.

استاد بدیع الزمان در سنندج چشم به دنیا گشوده است. ایام  طفولیت و جوانی او از حیث امور معاشی مطابق آرزوی یک جوان شهری آن روزگار نگذشت و به اصطلاح امروزی تا حدی مورد بی‌مهری طبیعت واقع شد. لکن خداوند در علم و دانش را بر وی گشود.

تحصیلات بدوی خود را در مدرسه الیانس سنندج شروع نمود. پس از فراغت از درس نزد اساتید علم و ادب  به تحصیل عربیت می پرداخت تا به حد براعت( کمال فضل و ادب)  رسید و در انواع علوم عربیه و دینیه به مقام کمال رسید و در علوم متداوله مدرسی آن روزگار هم بهره وافی برد و زبان و ادبیات فرانسه را به خوبی یاد گرفت.

پاییز سنه ۱۳۴۷ در حدود آبان ۱۳۰۷  بود که من استاد را زیارت کردم.  من نوجوانی  مبتدی بودم استاد در این موقع برای دیدن مرحومه بانو شرف الملوک حمیده خانم اردلان به مسکین آباد آمده بود و به سابقه دوستی مرحوم مجدالممالک با مرحوم پدرم( سیدالدوله هاشمی) مخصوص دیدن پدرم به دولت آباد آمد.

در این هنگام پدرم به تازگی مرحوم ملا محمد رحیم سنندجی روحانی را به عنوان مدرس به دولت آباد آورده بود؛  من هم در میان طلاب به تحصیل کتب ابتدایی می‌پرداختم. به یاد دارم پدرم مرا فرمود طاهر اگر خوشبخت بودی من به جای ملا محمد رحیم بدیع را به دولت آباد آورده بودم. در این اوان آقای بدیع الزمان جوانی ۲۵ ساله بود عمامه سفید می‌بست و ته ریش نازکی داشت و به واسطه فرط علاقه به علم و دانش حاضر بود در ده هم به تدریس بپردازد.
در ان موقع استاد به تازگی به اخذ اجازه از حضور مرحوم حضرت حبیب الله روحانی کاشتری قدس روحه نایل گشته بود.
دو سه شب پدرم او را مرخص نکرد و همه از وفور دانش و حسن خط و انشا و صباحت منظر او توصیف می‌کردند.

@seyedtaherhashemi

نه وروز
پروگرامی رادیو کوردی کرماشان: سید محمد طاهر هاشمی
1

(کشکول شماره۱۰ تابستان ۱۳۹۷)

له کتیبی ««غياسوللوغات دا ئه لی نه وروز روژی یه که می مانگی فه روه ردینه که خور ئه گاته یه که م شوینی بورجی حه مه‌ل». له دوو فه رهه نگی جه هانگیری و ره‌شیدیدا هاتووه که نه وروز روژی یه که می فه روه‌ردین و گه یشتنی خور به «بورجی حه مه له و سه ره تای به هار و ئه م روژه روژی نه وروزی بچووکه و روژی شه شه می فه روه ردین روژی نه وروزی گه وره‌یه؛ مانگی فه روه‌ردین له زاراوی کوردیدا پیی ئه لین «نه وروز مانگ». مــن لــه بــیـرم دی په‌نجا سال له مه و پیش ؛ سال و مانگ گیرانی کوردی ناوچه ی ئیمه؛ کــه بــا وجــوو ناخوینده واربـــوون، به لام له گیرانی مانگ و سالدا زور زیره‌کی و باریک بینه‌ریان ئه نواند ئه و حه‌له روژی یه که‌می نه وروز مانگ یان له یازده هه می مانگی به همه نه وه ئه گرته وه هه ژده روژ به ئاخری سالی باستانی ماو، واتـــه ئیواره ی روژی یازده هه می ئه سفه ند که شه وی دوازده هه م بکات، ئاگری نه وروزیان ئه کرده وه. له م شه وه دا خه لکی ناوچه ی سه نجاوی خیری مردوویان ئه کرد و ئاشــی یه که م روژی به هاریان ئه به خشیه وه ئه م ئاشه پیویســت بــوو کـه شـیر برینج بـی‌.

لـه ده وله ت تاوای لای ئیمه وه که سه ره تای ئه م ده شتی پان و به رینه ی ماهی ده شـــت یــا «مادی ده شته» تا بگاته کرماشان له هه مو دییه که وه ئاگر ئه کرایه وه هه ر مالی ٹاگری نه وروزی له سه ربانی مالی خوی نه کردایه ته وه ئه وه نیشانه ی تازیه داری و
عازیه ت باری بوو.

@seyedtaherhashemi

ارسالی. با سپاس