#متفرقه

❌این بانوی وکیل عزیز
زندگی خودِشو گذاشته برای تغییر قانون‌های مضحک و شرم‌آور !
و حمایت از افراد مظلوم

ایشان برای اخراج مهاجمان افغان هم خیلی تلاش میکنه و در این راه تابحال بسیار تهدید شده

❌ سرنوشت سگ های ولگرد؛
نگاهی به دو دیدگاه

امروز سه‌شنبه است و در منطقه دودانگه برف آرامی زمین را سفیدپوش کرده است. در مسیر رفتن به باغ ، در آنجا سگی ولگرد دیدم که از گرسنگی به خود می‌لرزید. در باغ دو سگ دارم که هر روز صبح به هرکدامشان شش عدد کله مرغ می‌دهم. اما امروز وقتی این سگ را دیدم، دلم برایش سوخت. غذای سگ‌های خودم را به او دادم. همچنین دو نان تافتون به همراه داشتم که آن‌ها را نیز به این سگ گرسنه بخشیدم. او با ولع تمام همه را خورد، و سپس با شادمانی دمش را تکان داد. هم خوشحال بود و هم گویی از من تقاضای بیشتری داشت.
هدفم از نوشتن این متن، بیان دو دیدگاه است که در جامعه وجود دارد. برخی می‌گویند نباید به سگ‌های ولگرد غذا داد، در حالی که عده‌ای دیگر معتقدند باید به این حیوانات کمک کرد و آن‌ها را پناه داد. من خودم از کسانی هستم که به این حیوانات غذا می‌دهم، چون معتقدم آن‌ها برخلاف حیواناتی مثل شغال، گرگ یا روباه، توانایی چندانی برای تأمین غذای خود ندارند.
اما سؤالم این است: دلیل و منطق آن‌هایی که می‌گویند نباید به این حیوانات غذا داد چیست⁉️

احمد بابایی
کانال صدای دودانگه

https://t.me/sedayerostadodang

❌ یادی از مردی از تبار خدمت؛
مرحوم منوچهر زارع شلدره

هفتم بهمن، سالروز درگذشت مرحوم منوچهر زارع شلدره است؛ مردی از تبار تلاش و خدمت که به‌عنوان نخستین عضو و رئیس شورای بخش دودانگه، زحمات بی‌شماری در دوران مسئولیت خود برای روستای زادگاهش و بخش دودانگه انجام داد.
از جمله خدمات برجسته ایشان، پیگیری حقوق عوارض یک درصد چوب شرکت فریم بود؛ عوارضی که مطابق قانون باید به نزدیک‌ترین شهرداری تعلق می‌گرفت و سال‌ها در اختیار شهرداری پل‌سفید قرار داشت. با تشکیل شورای بخش، مرحوم زارع و دیگر اعضا تصمیم گرفتند این حق قانونی را برای بخش دودانگه مطالبه کنند. ایشان با نامه‌نگاری‌های متعدد، مراجعات مکرر به وزارت کشور، دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام، و برگزاری جلساتی با استاندار وقت، سرانجام موفق شدند با شهرداری پل‌سفید به توافق برسند تا عوارض مذکور به‌صورت برابر بین شورای بخش دودانگه و شهرداری پل‌سفید تقسیم شود. اما پس از اتمام دوره شورا و عدم کاندیداتوری اعضای نخستین دوره، این موضوع مسکوت ماند و متأسفانه به سرانجامی نرسید. بعدها نیز شرکت چوب فریم به‌دلیل زیان‌دهی و مشکلات مالی ورشکسته شد و این منبع درآمدی از میان رفت.
در ادامه خدمات ماندگار ایشان، می‌توان به تلاش‌های خستگی‌ناپذیر برای آبادانی روستا اشاره کرد. یکی از اقدامات شاخص، تبدیل هفتاد هکتار از زمین‌های دیم کم‌بازده به زمین‌های شالیزاری با همکاری سایر اعضای شورا بود که تأثیری بزرگ بر معیشت و کشاورزی منطقه داشت.
خاطراتی از جبهه
مرحوم زارع شلدره در دوران جنگ تحمیلی نیز حضوری فعال در دفاع مقدس داشت. خاطرات بسیاری از همراهی با ایشان در تیپ امام سجاد (مستقر در دارخوین، آبادان و بهمن‌شیر) به‌یادماندنی است. در کنار دیگر هم‌رزمان، از جمله آقایان علیرضا سوادکوهی،وزملایی، منصور احمدی رسکتی، خورشیدی پاجی، و انصارالحسینی، روزهای دشوار اما پرافتخاری را سپری کردیم
از میان این جمع، انصارالحسینی دنبال مقام و مسولیت بود تا جابی که اطلاع دارم ابتدا شهردار سورک شد سپس به عنوان شهردار شهمیرزاد و در نهایت به فرمانداری سوادکوه رسید
یکی از خاطرات جالب من مربوط به پذیرش قطعنامه ۵۹۸ بود. روزی با ماشین تویوتا غذا را برای رزمندگان در خط مقدم بردم و حوالی ساعت سه بعدازظهر به تیپ امام سجاد بازگشتم. متوجه شدم تعدادی از بچه‌ها در سوله‌ای نشسته‌اند و گریه می‌کنند. وقتی علت را جویا شدم، گفتند: "مگر اخبار ساعت دو را نشنیدی؟ امام قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفته است."
ابتدا از واکنش‌شان شگفت‌زده شدم و گفتم: "این‌که گریه ندارد! این اتفاق جای خوشحالی دارد." سپس تفنگ کلاشم را که داخل ماشین رو صندلی بود برداشتم و چند تیر هوایی شلیک کردم تا خوشحالی‌ام را نشان دهم. همان شب، هم ایرانی‌ها و هم عراقی‌ها، به‌خاطر پذیرش قطعنامه و شادمانی منطقه را نورافشانی کردند.
خدمات و خاطرات مرحوم زارع شلدره، چه در زمان مسئولیتش در شورا و چه در دوران دفاع مقدس، گواهی است بر زندگی پربار و تلاش‌های بی‌وقفه او برای مردم و کشورش. یاد و خاطره‌اش جاودان باد.

✍ احمد بابایی
کانال صدای دودانگه

https://t.me/sedayerostadodang

خوشبختانه این کوکو هم، چون از قبل به او استخوان داده بودم، این بار سیر بود و دیگر نان را نخورد. بی‌اعتنایی نکرد و به دروغ هم نگفت که اسراف حرام است؛ ریاکاری هم نمی‌کند. بلکه نان را گرفت، زیر خاک گذاشت و رویش را با خاک و برگ پوشاند تا روز مبادا از آن استفاده کند.

چه جالب است که در طبیعت، حتی یک حیوان با غریزه‌اش قدر هر ذره غذا را می‌داند و برای آینده‌اش ذخیره می‌کند، بی‌آنکه نیازی به شعار و سخنرانی داشته باشد. کاش بعضی انسان‌ها هم می‌آموختند به جای ریا و حرف‌های زیبا، برای کمک به نیازمندان تلاش کنند و به جای انباشتن، دستگیری و بخشش را سرلوحه کار خود قرار دهند

احمد بابایی

کانال صدای روستا

در خصوص انتشار این مطلب، جناب آقای مهدی یعقوبی، از نزدیکان نماینده، چنین پاسخی ارائه دادند. عین پاسخ ایشان به شرح زیر در کانال درج می‌گردد:

سلام احمد آقای بزرگوار، سفر بخیر! .............................

خواستم خدمتتون عرض کنم که این مراسم هرساله به میزبانی دکتر بابایی برگزار می‌شده و حتی قبل از دوره نمایندگی ایشون هم این رسم برقرار بوده. این مراسم به عنوان یک سنت قدیمی همچنان ادامه دارد.

❌ تقدیر و تشکر از آقای یعقوبی

عباس پالیزدار چه می گوید؟

من، کشاورز ساده‌ای هستم. تمام عمرم را به خاک و زمین سپرده‌ام و هر دانه‌ای که کاشته‌ام، با خون دل و عرق پیشانی‌ام بارور کرده‌ام. دستانم پینه بسته‌اند، و نگاهم همیشه به آسمان است؛ چون امیدم تنها به عدالت خداست. اما این روزها که خبرها و افشاگری‌ها درباره‌ی فساد و خیانت برخی از بزرگان کشور و رئیس پیشین قوه قضاییه را می‌شنوم، دلم به درد می‌آید. چه شد که کسی که باید نگهبان عدالت باشد، خود به آن خیانت کرده است؟

سال‌هاست که با خشکسالی، کمبود آب و فقر دست و پنجه نرم کرده‌ام، اما حالا می‌بینم که فقر واقعی اینجا در دل‌ها و وجدان‌هاست؛ آنجایی که افرادی از دیوار اعتماد مردم بالا می‌روند و به امانت مردم خیانت می‌کنند. ما به عدالت ایمان داشتیم، ایمان داشتیم که حق به حق‌دار می‌رسد، اما امروز این ایمان مثل بذری خشکانده، زیر پای مفسدان لگدمال شده است.

اگر عدالت از بالاترین جایگاه‌ها رخت بربندد، دیگر ما مردم عادی به کدام دل‌خوشی و کدام امیدی زندگی کنیم؟ من، کشاورز روستایی، می‌خواهم سرم را با افتخار بالا بگیرم؛ می‌خواهم بدانم که آینده‌ی فرزندانم در دستان افرادی پاک و امانت‌دار است، نه در دستان کسانی که عدالت را به بازی گرفته‌اند.

احمد بابایی

✅شاید باور نکنید اما…

? ‏نسل جدید شاید باور نکنن سال ٧۶ وقتی که ⁧ #خاتمی ⁩ رییس‌جمهور شد قیمت پژوه۴٠۵(ماشین لوکس اون زمان) ١٢میلیون تومان بود، سال ٨۴ بعد از ٨سال وقتی که داشت میرفت ١١/٨میلیون بود.
‏در حالی که درآمد مردم حداقل ۶ برابر شده بود.

- نوکیسگی چیست و نوکیسه‌ها کیستند؟

«نوکیسگی» را اینگونه تعریف کرده‌اند: قشری که از لحاظ درآمد به طبقهٔ بالای جامعه ولی از لحاظ فرهنگ به طبقهٔ بسیار پایین جامعه و حتی نزدیک به لمپن‌ها قرار دارند؛ علاقهٔ بسیاری به خودنمایی، دیده شدن، عرض اندام و نوچه‌پروری دارند. نوکیسه‌ها، از یک طبقهٔ اجتماعی مبدأ به یک طبقهٔ اجتماعی مقصد پرتاب شده‌اند. این پرتاب ناگهانی بر اثر یک اتفاق با استفاده از رانت، دلالی، ارث، موج‌سواری و سواستفاده از التهابات اقتصادی رخ می‌دهد. آن‌ها، دیگر نه خود را به طبقهٔ اجتماعی مبدأ متعلق می‌دانند و نه با جایگاهی که اکنون کسب کرده‌اند، آشنایی دارند. به‌عبارتی از گذشتهٔ خود نفرت دارند و نسبت به اکنون خود دچار ترس و حقارت‌اند.

نوکیسه برای اینکه به طبقهٔ پیشین خود اثبات کند که دیگر به آن‌ها تعلق ندارد و همچنین برای غلبه بر احساس حقارت خود در مقابل طبقهٔ جدیدی که به آن پرتاب شده است، مجبور به تظاهر است و ساده‌ترین راه برای تظاهر، خرید دیوانه‌وار کالاهای لوکس، نمایش عروسی‌ها، میهمانی‌ها و خانه‌های آن‌چنانی است.

اما فاجعهٔ اصلی از جایی آغاز می‌شود که ما، فیلم و عکس عروسی‌ها، میهمانی‌ها، اتوموبیل‌ها و خانه‌های آن‌ها را از طریق پیام‌رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی برای همدیگر ارسال می‌کنیم. ما با این کار به مزدوران تبلیغاتی آن‌ها تبدیل می‌شویم و بی‌مزد و منت، به هدفی که آن‌ها در سر دارند نزدیکشان می‌کنیم و آن هدف چیزی نیست جز تظاهر و دیده شدن.

جاهلان عصر جدید، نوچه‌های جدید لازم دارند. عده‌ای با موبایل‌های‌شان، عکس و فیلم آن‌ها را به اشتراک می‌گذارند و افتخار نوچگی آن‌ها را پذیرا می‌شوند.

بسیاری از آگاهان از نوکیسه‌ها متنفرند، زیرا می‌دانند نوکیسه‌ها بر خلاف سرمایه‌دارهای واقعی و قشر ثروتمند سنتی، سرمایهٔ خود را نه در کارآفرینی که در دلالی صرف می‌کنند. آن‌ها منابع مالی جامعه را بر اساس بی‌لیاقتی به دست گرفته‌اند.

اما فاجعهٔ بزرگ‌تر وقتی رخ می‌دهد که هنگام تماشای فیلم عروسی‌ها و پارتی‌های این دسته، به جای آن که به فکر پس گرفتن حق خود باشیم، خودمان را جای این افراد می‌گذاریم و بر زندگی سطحی و انگل‌گونهٔ آنان حسرت می‌خوریم.