??‌

«من یه شیشه‌ی پر از ترکم که منتظر ضربه‌ی آخره تا بشکنه.»

دستان خوبی
همواره قلم های قدرتمند می‌سازند
دل های رنجیده، دچار فهم ملک می‌شوند
تناقض های هستی، سبب نقض فلک می‌شوند
ما هستیم، درکنار یکدیگر
ما تنها، در کنار یکدیگر!
خصوص من بود، در انزوای تاریکی‌خفتن، نور من بود
می‌نشستم و جوهر ذهن را تخلیه می‌کردم
می‌نشستم و غمی را می‌بوسیدم
این من بودم، فرزند او.
عطر پِهِن های سوخته را دارد،
آن‌کس که فهم را سوزانده است.
در خلع خود همه چیز را در آغوش گرفتم
به‌هنگام سرشاری، پُکی از آن‌ها گرفتم
چه زندگی و نازندگی؛ در درونم می‌رویید
و من چطور می‌آیم، و چطور می‌روم
منی در من به دنبال آسمان‌های تاریک
و تویی در تو به‌ دنبال من، در آسمان‌های تاریک!
ما چطور قصه نمی‌گفتیم
درد داشتیم، ریشه داشتیم، و لبخند
دیوانه بودیم، اشک چشمانمان‌را می‌خندیدیم
رویا هایمان نیز تلخ بود!
عجب بودیم، ما چه بودیم
در نظرمان دیگران دیوانه بودند
آنها دیوانه بودند، یا ما دیوانه بودیم
ما بودیم؛ ما نبودیم..

خانه دلتنگ غروبی خفه بود
مثل امروز که تنگ است دلم.

از خود دمی برون‌آ محو‌ خدا شو..

ثروت، در فقر توست.

سال‌ها از هر دست و لیوانی
آب خورده‌ام
که بغض‌ها را بشویم
و امروز دریا شده‌ام
و امروز برای جنازه‌ها
ساحلی ندارم

-بهزاد عبدی

تو مغزمن مثل لخته.