تمام وجودم نفرت و خشم از خودمه. از کافی نبودنمه.

اواخر بهمن بود یا اسفند،نمیدونم.دیانا گذاشتش تو کلاس،نشنیده بودم تا اون موقع.پخش که شد بی خیال ازش گذشتم.کلاس تموم شد و راهی شدم برم خونه،رسیدم دم اتاق و دانلودش کردم.شروعش تمومم کرد غرق شد غم‌هام تو نینبونش تو آرامش آهنگ.خیلی وقته از اون روزا گذشته.احساساتی که اون موقع درگیرش بودم زمین تا آسمون فرق داره با الان.امروز دوباره از نو گوشش دادم،انگار که دستم رو گرفت و پرتم کرد تو منجلاب افکاری که به زور بسته بودمشون.قدیمی نمیشه و هربار تسکین میده بی قراریه فکرم رو..

همین گوشه کنارا یه جا باز میکنم برای گریه و به خواب رفتن.

هیچجوره دیگه لباسای گرم حریف سرما نمیشه.دیدین تو شهر یکی با تو پتو در حال عبوره بدونید منم.

تو روز دیگری هستی
تو فردایی
همان که باید به‌ خاطرش
زنده بمانم...

بیخیالش،اون دیگه رفته.

وقتی که دوباره دیدمت همه چی رو برات تعریف میکنم.

امشب رو دلم میخواست قدم بزنیم زیر درختای سی‌متری.دست بندازم دور بازوت و زمان برامون بی‌معنی باشه.سرما نوازش کنه گونه‌هامو،ببوسمت و زندگی به جریان بیوفته.ولی تو دوری،و این مسیر توان تنها دیدن من رو نداره دیگه.

ترک شدن هیچوقت قرار نیست برام عادی بشه،هربار این حس کذایی تموم جونم رو به تعرض میکشه،هربار زخمی که با هزار مداوا تیمار داریش کردم جاری میشه از خون و ضعف،تو باعث این درد بی درمونی و خب جز تن دادن به این بی مسعولیتیت عاجز و غرق در سکوتم.