مرا ببیند و هیچ
کاش همان غریبه بودم
تا آشنایی پوچ!

[امیرپارسا راد]

امان از بعضی شب ها از زمین و زمان بر سرت خاطراتی می بارد که یکی پس از دیگری تیره تر،غم انگیز تر و ملال آور ترند.
این شب ها به چشم می بینی که ذره ذره آب می شوی همچون شمعی،امّا توان انجام کاری برای خودت نداری؛
تُهی می نگری به تمام خودت در آینه که این شخص کیست؟
آیا این منم که اینگونه تباه می شود؟
چرا نمی توانم برایش کاری کنم؟
چرا زخم روحش التیام نمی یابد؟
چرا اینگونه رها شده است؟
خودم نمی توانم کاری انجام دهم درست، آیا دیگران هم نمی توانند؟
بعد یادت می آید دیگرانی وجود ندارد؛
تو غریب ترین در این اقلیمی!

[امیرپارسا راد]

اوج فلاکت و درد آن است که حس تنفر را در کسی لمس کنی که روزی عاشقش بودی!

[امیرپارسا راد]

گویی شب که می شود
تو مرا یاد می کنی
وگرنه این حجم از غم فراغ
که در شب به سراغم می آید
دلیل دیگری ندارد!

[امیرپارسا راد]

و تو زیباترین زخم زندگی ام بودی
و نبودت عمیق ترین دره دلتنگی!

[امیرپارسا راد]

داشتنتان آرزویی بود
که هیچ گاه برایم خاطره نشد!

[امیرپارسا راد]

من
پس از تو
برهوتی از
دلتنگی
شده ام!

[امیرپارسا راد]

هیچ بارونی رد پای عشق رو نمیتونه بشوره، تو عمق وجودت میمونه..

[امیرپارسا راد]