به نظر می‌رسد مایمون انقلاب کپرنیکی را به منتهادرجه پیش می‌برد. در انقلاب کپرنیکی کانت این ابژه است که باید با صورت‌های پیشینی و نیز مقولات سوژه‌ی استعلایی هم‌نوا گردد. آموختیم که در فلسفه‌ی کانت، ابژه دارای چهره‌ای دو گانه است: نومن و فنومن. و تنها از حیث…

می‌بینیم که مایمون در ادامه‌ی نقد ثنویت کانتی میان قوه‌ی حس و قوه‌ی فاهمه به نقد و بازتعریف دو اصطلاح دیگر از کانت نیز برمی‌آید. طبق نظر مایمون ابژه‌های محسوس از دیفرانسیل‌ها مشتق شده‌اند و این دفرانسیل‌ها چیزی نیستند جز نومن‌ها. آیا به این معنا می‌توان به…

لوشلان چیپمن در مقاله‌ی things-in-the meselves (اشیاء فی-نفسه) بخش‌هایی از دعاوی و برهان‌های کانت را درباره‌ی اشیاء فی-نفسه و نسبت‌ سلبی و ایجابی آنها با پدیدارها و تجربه‌‌ی ممکن جمع‌آوری می‌کند. می‌توانیم با رجوع به قسمت‌هایی از مقاله‌ی مذکور به درک بهتری…

فنومن چگونه وجود دارد؟ برای پاسخ دادن به چنین پرسش‌هایی ناگزیریم برخی از تعاریف کانت پیرامون نومن و فنومن را در اینجا ذکر کنیم و سپس خوانش دلوز را مجددا به خاطر بیاوریم و در نهایت به قیاس میان تعاریف کانت و خوانش دلوز بپردازیم. ع. چ -ادامه دارد

لایب‌نیتس در پاسخ به پرسشی که طرح کردیم از ادراکات بسیار خُرد و ناخودآگاهی می‌گوید که چون شرط هرگونه ادراک آگاهانه یا هر گونه دریافت مشخص و واضح در تجربه‌ی ممکن عمل می‌کنند. ما صدای دریا را به این دلیل دریافت می‌کنیم که ادراکاتی بسیار خرد و ناخودآگاه از هر…

ابژه، ابژکتیوشدنِ کوگیتو است. به این معنا که برساختنِ ابژه کنش ابژکتیو کوگیتو است. قبل از پرداختن به سؤالی که پیش‌تر طرح کردیم و جست و جوی پاسخی لایب‌نیتسی از برای آن، باید در نظر بگیریم که طبق نظر کانت در کثرات محسوس هیچ عامل و سرنخی وجود ندارد که بتوانیم…

در اینجا به شکل مشخص سؤال ما این است: اگر هر آنچه هست در زمان است(اعم از هر چیز) آیا عناصر تکوینی-تولیدی که موجودات از میان‌شان تولید شده‌اند، صرفا ریتم‌های استمرار هستند؟ از منظر فلسفه‌ی لایب‌نیتس چگونه می‌توانیم به این سؤال پاسخ دهیم؟ ع. چ -ادامه دارد

پس مقولات فاهمه از نظر کانت، مطلقا بر فنومن‌ها اطلاق می‌شوند اما دیدیم که مایمون اساسا مقولات را بر نومن‌ها اطلاق می‌کند. چه تضاد عجیبی! (به این مبحث برمی‌گردیم) کانت می‌گوید ما نمی‌توانیم مقولات فاهمه را به چیزی غیر از فنومن‌ها اطلاق کنیم. از قضا مایمون می‌گوید…

از این عبارات که آوردیم، و باتوجه به توضیحات پیرامونی آنها می‌توان چنین نتیجه گرفت که تولید یک ابژه مشروط به تکوینی درونی است و ادراک یک ابژه همین روند تکوینی-دیفرانسیلی را به شکل زیرگستری قوام‌بخش -اما ادراکی مبهم و نامتمایز- به مثابه شرط خود منظور می‌کند.…