این شعر را
برای قطار نیشابور نوشتم...

قطاری که در تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۸۲ به شکلی دلخراش دچار حریق و انفجار شد...

روح همه‌ی آن عزیزان شاد.

من باید می‌رفتم

تو بودی!
تو جزیی‌ترین خنده با من تو بودی!
تو بودی!
تمومِ کسایی که تنهام گذاشتن تو بودی!

امید روزبه

از همه بریده و
از همه جامونده

من شانه می‌زنم چه غریبانه
موی تورا در آینه‌ی خانه
با طعنه، باز آینه می‌گوید
او رفته است آدمِ دیوانه!

امید روزبه

و فرمود
دوست آن است
که
به تغییر تو
متغیر نگردد!

#تذکرة_الاولیاء

کسی نبود ولی
صدا صدای تو بود...

غمگینت خواهند کرد،
‏بسیار هم غمگین
‏آن وقت حتما
‏ مرا به خاطر
‏خواهی آورد!

‏#جمال_ثریا