و در آخر همین که تو راضی به رنج و اندوه من شدی؛ جواب همه سوال هایم را گرفتم.

برایم در نامه‌ای نوشته بود:
«دست کم کاش دچار کسی که آدمِ زندگی‌ات نیست، نشوی.»

زیر بارون گوش کن?.

‏به اندازه تموم حرفایی که بهت نزدم، بارون بارید.

بهم‌ وقت ندادی که طولانی و زیاد و بلند مدت دوستت داشته باشم
فدای سرت عزیزم، سفر سلامت.

دوام اوردن یکی از گزینه ها نبود ،
تنها گزینه ی روی میز بود .

در نامه اش پرسيده بود: بى من خوشبختى؟
دردم تازه شد!
بال و پرم را چيده بود و از پرواز مى پرسيد...

‏به قدر کافی زیبا بودی؛ اما راهی به سویت نداشتم. این نیمه غمگین و منزوی قلبم بود که تو را دوست داشت؛ همان بخشی از من که هرگز نمی‌توانست آغازگر ارتباط باشد.