?

هربار نوشتم غمگین شد
و هربار ننوشتم غمگین‌تر.

پرواز کردن رو نَه اما سقوط رو خوب بلدم.

من نمیتونم قلبت رو حس کنم،
اما میتونم یکاری کنم که حس کنی قلب داری!

•

•

الان که دارم اینو مینویسم،به دیوار نسبتا سرد اتاقم تکیه دادم و بالای سرم تعداد زیادی عکسو نقاشیه و پشت هرکدوم یه داستانه که من هیچوقت حوصله تعریف کردنش رو ندارم.
بین عکسام یه طراحی سیاه قلم دارم که همیشه مواظبم دستم بهش نخوره و رنگش پخش نشه،البته همیشه هم این اتفاق میوفته...
میبینی؟هرچقد هم مواظب باشی،اتفاقی که بخاد بیوفته،میوفته.
نگاهم‌ و میدم به مارمولک گوشه اتاقم که چند وقته هم‌اتاقیم شده و باهم زندگی مسالمت‌آمیزی رو داریم تجربه می‌کنیم،
و حواسم؟نمیدونم،هرجایی هست جز اینجا.
بالای سر دوست‌جدیدم پر از گل‌های خشکِ که من چند روز یه‌بار بهشون آب اسپری می‌کنم.
میدونم میخای بگی آب دادن به گل خشک بی‌فایدس،البته که هدف خودمم این نیست،فقط میخام خاکی که روشون نشسته موندگار نشه.
ای‌کاش میتونستم چند روز یه‌بار روی قلبمم آب اسپری کنم.
دارم به این فکر می‌کنم که گل‌ها هیچ گناهی نداشتن و من اون رهگذری بودم که دلم هوس چیدنشون رو کرده بود.
توچطور؟تاحالا چند تا گل بی‌گناه رو بخاطر زیباییشون چیدی؟
از نگاه کردن به گل‌هام خسته شدم و البته بیشتر ازاون از نوشتن خستم.
دلم میخاد برم پشت میزم بشینم و از قلمم جور دیگه‌ای استفاده کنم،شاید به تصویر کشیدنشون راحت‌تر از چیدن کلمات کنار هم باشه.
نمیدونم چرا هیچوقت نتونستم برای درد درونم کلمه مناسبی پیدا کنم ولی خب اگه بخام منطقی فکر کنم تا رفتن به سمت میزم توانی ندارم.
پس تصمیم می‌گیرم به نقاشی بالای میزم نگاه کنم.
بیش از حد رنگیه،یجورایی ذهنم‌ و به بازی میگیره.
نقاشا همیشه با رنگ‌هاشون دنیارو رنگی می‌کنن و دنیا روزهاشونو سیاه‌تر از قبل می‌کنه.
خیلی جالبه،الان یادم افتاد همین دیروز یا شایدم روز قبلش یه پلاستیک قوطی رنگ ریختم دور.
پر بودنا ولی خشک،حتی منم دیگه رنگی ندارم.
نمیدونم چرا هروقت بیش‌ازحد فکر می‌کنم دلم هوس بغل میکنه.
بغل کردن کسی که پا به‌ پام اومد،ولی خب هرسری که قصد بغل کردنش رو دارم جسمم به سطح آیینه برخورد میکنه و بعدش دوهزاریم میوفته که ما دوتامون یه نفریم!
هرچند باز فراموش می‌کنم و باز دلم بغل میخاد،مثل الان.

و كلماٮ ٮاڡص مى ماٮٮد.

پیام‌های ارسال نشده: عزیزم من آنقدر دوستت دارم که دردناک است.

هر چه بیشتر جهان را می‌شناسم، بیشتر متقاعد می‌شوم که هرگز کسی را نخواهم دید که واقعاً بتوانم او را دوست داشته باشم.