چنین تجربه ای من هم دارم.
یکی از پسرای دانشگاه هر دفعه منو میبینه بهم سیگار تعارف میزنه و بعد هم که من میگم نه .
میگه بابا یه نخه خیلی وقته باهام سیگار نکشیدی ?
دوباره میگم نه .
میگه وا ادا تنگارو در نیار.
بعدم تنها باشیم میگه اره جلو بقیه منو ضایع میکنی من که میدونم تو سیگار میکشی??
من نمیفهمم کِی به این آدم اینقدر اجازه دادم که بیاد یه همچین قضاوت اشتباهی منو بکنه.
دیگه ماه هاست زنگ میزنه ابدا جواب نمیدم.
پیام میده جواب نمیدم.
فقط تو دانشگاه یه سلام علیک جزئی باهم داریم.

من هیچوقت آدمی نبودم که دنبال دوست باشه اما خب لیدر بودم. همیشه من بودم که آدم‌ها رو دور هم جمع می‌کرد و باعث می‌شد اوقات خوشی داشته باشن. همین باعث شده بود که ارتباطم با آدم‌ها خیلی گسترده باشه، نه عمیق بلکه کمیتی زیاد.
این کمیت کیفیت رو به شدت آورده بود پایین و این زمانی که دارم ازش صحبت می‌کنم بین ۱۷-۲۰ سالگی هستش. همین باعث شده بود که آدم‌ها به خودشون اجازه‌ی دخالت توی زندگی شخصی من و کارهایی که می‌کنم رو بدن. مثلن یه پسری از دانشگاه بود که ما با هم والیبال بازی می‌کردیم و دوره‌ای بود که من سیگار می‌کشیدم. این آدم هر سری من رو با سیگار میدید، سیگارم رو خاموش می‌کرد، یا با من صحبت نمی‌کرد چون من سیگار می‌کشم! من از عادت خودم طرفداری نمی‌کنم قطعن که بد بوده، ولی it was none of his business! من با این آدم قطع ارتباط کردم و بعد از این قطع ارتباط، هر جا نشست توی جمع دوستان، پشت سر من صحبت کرد.
اون موقع هیچ برای من مهم نبود اما درس بزرگی گرفتم که اگر دوستی پاش رو از گلیمش دراز می‌کنه، اصلن هم مهم نیست عمق رابطه دوستی چقدر باشه، باید کنار گذاشته بشه. اگه من می‌خواستم سیگار رو کنار بذارم، این باید انتخاب خودم می‌بود نه زور بقیه. چون چیزی که فقط به من ضرر می‌رسونه، به بقیه، حتی به خونوادم هم هیچ ربطی نداره، چه برسه به هم‌کلاسیی که ما فقط هفته‌ای یه ساعت با هم والیبال بازی می‌کردیم. نذارید دوستاتون توی مسائل شخصیتون دخالت کنن، هر چقدر هم صمیمی، مسائل شخصی شما به اون‌ها مربوط نیست!

داشتم به این فکر‌ می‌کردم که همه‌ی ما مشکلاتی رو در روابط دوستیمون داشتیم و دارم. مهم‌ترین مشکل عدم اعتماد و ضربه خوردن از اعتماد بیش از حد بوده. کاش کسی بهمون یاد می‌داد که توی دوستامون دنبال چی باشیم، چه دوستی خوبه، کی با کسی قطع رابطه کنیم، کی به کسی اجازه بدیم وارد زندگی شخصیمون بشه و…
حالا من برای شما از تجربه‌ی فائزه و روابطش با دوستاش می‌نویسم که شاید یه کوچولو به حل مشکلاتتون کمک کنه.

آدم‌ها اساسن میل به یک‌جانشینی دارن. تمایل دارن که هیچ کاری کنن و کسی باهاشون کاری نداشته باشه. یه گوشه بشینن و وقت بگذرونن به هر نحوی. این اصلن چیز بدی نیست، اما وقتی یه تو دو لیست بلند بالا روی میزت داره خاک می‌خوره، تو نمی‌تونی بشینی و کاری نکنی. نمی‌تونی بخوابی و هر وقت دلت خواست بیدار شی. تو نسبت به اون برنامه‌ریزی مسئولی و باید آخر شب تا جایی که می‌تونی تیکش بزنی. می‌دونم خسته کننده هستش، می‌دونم خیلی سخته، می‌دونم! منم توی همین شرایط بودم و می‌دونم! اما من اینم می‌دونم که وقتی به اون هدف بزرگت توی زندگی می‌رسی، چقدر کیفیت زندگیت و اعتماد به نفست و سطح رضایتت از زندگی بیشتر می‌شه. به خاطر همه‌ی این حسای خوب کم نیار. تو می‌تونی!

این از کانادا. راجع به درامدهای اینجا هم بخوام بگم، کار پارت تایم تو دانشگاه به جای ماهی 400-500 تا میشه هفته‌ای اینقدر. فول تایم هم همین همکارم که تازه فارغ شد ده کا میگیره در ماه البته تو ی شرکت بزرگ.

Telegram

راد

اول درباره‌ی پول و حقوق و مزایا اگه بخوام صحبت کنم، باید بگم خیلی بستگی به کار و محل کارتون داره. کارهای پارت تایم فقط یه کمک خرجه که نهایت بتونید ۴۰۰-۵۰۰ تا ماهی دربیارید که این حتی توی شهر ما هم اجاره‌ی خونه یا اتاق نیست، چه برسه به شهرای بزرگ‌تر. پس نه…

اینجا یه چیزی رو کلریفای کنم. توی کانادا همزمان با تحصیل ۲۰ ساعت حق کار توی هفته دارید و مینیمم دستمزد الان بعد تکس، ساعتی ۱۷.۵ دلاره. یعنی می‌شه در صورت پیدا کردن کاری که اینقد ساعت بتونید کار کنید می‌شه توی ماه ۱۳۰۰ درآورد. من که شروع کردم به درس دادن اما، هفته‌ای ۱۰ ساعت بیشتر بهم کار نمی‌دادن تا این که پروموشن گرفتم و اول شد ۲۰ ساعت هفتگی، بعدشم اوپن ورک پرمیت گرفتم و همزمان با تحصیلم فول تایم کار کردم.

این که با ارشد فول فاند بیاید که همون ۴۰۰-۵۰۰ دلار ماهی کمک خرج علاوه بر فاندتون بهتون یه زندگی لاکچری می‌ده (نه توی تورنتو و ونکوور البته)!

و مورد آخر اینه که مهارتاتون رو تقویت کنید. با توجه به job description که اپلای کردید براش، soft skills and hard skillsتون رو تقویت کنید.

اینو بدونید که هیچ اشکالی نداره اگر یه تسکی رو نمی‌دونید چجوری باید انجام بدید. این خیلی نرماله. بپرسید. از رئیستون، از همکاراتون، بپرسید و کمک بگیرید و اصلن استرس یا خجالت نداشته باشید. اون آدما‌ هم از جای شما شروع کردن و درک می‌کنن که عادیه اگر بلد نیستید و بخواید بپرسید.

از لحاظ تکنیکال حالا اگه بخوام بگم:
توی شرکتای ایرانی خیلی کم دیدم، ولی اینجا training programs می‌ذارن شرکتا. حتمن این برنامه‌ها رو شرکت کنید، نتوورک کنید، اینا شانستون برای ترفیع گرفتن رو می‌بره بالاتر.

این پیج محل کار منه:

https://www.instagram.com/reel/C7nDfyhva3f/?igsh=cWM1dW82NDB3a2w=